Van Aert kleurt de etappe met monstervlucht, maar Pogacar neemt het geel over na imposante sprint bergop

Een start in het Belgische Binche. Een babbeltje met de allergrootste, Eddy Merckx. Het geel nog steeds om de schouders na de hectische kasseienrit van gisteren. Zouden dat voor Wout van Aert de inspiratiebronnen geweest zijn voor een dagje koersen uit de oude doos? Het moet haast wel, want onze landgenoot was van bij de start alomtegenwoordig in het wedstrijdverhaal. Terwijl de aanmodderende Mathieu van der Poel al snel uit de wielen werd gereden, maakte Van Aert ontelbare keren indruk aan het front van het peloton. Kopbeurtje hier, versnellinkje daar. Om duimen en vingers bij af te likken.

Mede door het gebeuk van Van Aert haalden de renners in het eerste wedstrijduur een duizelingwekkend gemiddelde van 52,5 (!) kilometer per uur - en dat in de langste etappe van deze Tour. Toch zou het bijna 80 kilometer duren alvorens Van Aert erin slaagde weg te rijden van het peloton. Enkel Jakob Fuglsang en Quinn Simmons hadden de moed om samen met de gele man op avontuur te trekken. In het peloton waren ze al lang bij dat ze even relatief op adem konden komen, Tadej Pogacar nam na een poosje zijn verantwoordelijkheid door z’n ploegmaats op kop te zetten.

Van Aert had dan al een vette, gele stempel op de etappe gedrukt, maar met amper twee kompanen stond-ie wel voor een opdracht van formaat. Vooral omdat UAE in de achtervolging al vrij snel de steun kreeg van Alpecin-Deceuninck, BORA-hansgrohe en EF Education-EasyPost. Fuglsang zag als eerste het zinloze van de onderneming in en liet zich na een ostentatief plasje uitzakken tot bij het peloton. Van Aert en Simmons moesten het zo nog meer dan 60 kilometer met z’n tweeën rooien.

Het duo kon het peloton lang tot het uiterste dwingen, maar op 30 kilometer van het einde doofde het kaarsje van de Amerikaan uit. Van Aert stond er zo alleen voor. En hoewel Van Aert een fenomeen is, mirakels kan ook hij niet verrichten. In de heuvelachtige finale liepen de benen stilaan leeg en maakte het jagende peloton in sneltempo terrein goed. Op 11 kilometer van het einde werd Van Aert ingelopen en meteen achtergelaten door de favorieten - een waardig afscheid van het geel. Chapeau, Wout. Hoed af.

Naast het geel stond natuurlijk ook de ritzege nog op het spel. Alexis Vuillermoz probeerde op de verrassing te spelen, maar het zouden de klassementsmannen zijn die het mochten uitvechten op de hellende aankomst in Longwy. Primoz Roglic veerde recht na zijn rotdag van gisteren en zette als eerste aan, maar werd overvleugeld door landgenoot Pogacar. Het Sloveense fenomeen sprintte iedereen op lengten en sloeg zo een dubbelslag. Een vloekende Michael Matthews werd net als in 2017 tweede, David Gaudu eindigde als derde.

Dankzij z'n imposante sprint bergop neemt Pogacar zo nog voor de bergen de Tour in handen. Morgen staat met La Superplanche des Belles Filles de eerste echte aankomst bergop op het menu. Vingegaard en co zijn nu al gewaarschuwd - Pogacar is alweer meer dan in orde. “Het was een gekke start, een van de gekste die ik ooit meemaakte”, deed de winnaar van de dag zijn verhaal. “Met Van Aert zat een van de drie sterkste renners ter wereld in de ontsnapping, maar het team geloofde in mij en wilde rijden. Ik ben superblij dat ik kon winnen.”

Morgen trekt Pogacar voor het eerst sinds 2020 naar La Planche des Belles Filles, waar hij toen de ommekeer van de eeuw verwezenlijkte door Primoz Roglic alsnog uit het geel te fietsen met een fenomenale tijdrit. “Ik heb er goeie herinneringen aan, hopelijk blijft dat zo”, grijnsde hij. “Dat ik nog beter ben geworden? Ik denk dat ik qua pure kracht mijn top stilaan bereikt heb, maar dat ik vooral nog steeds meer ervaring en vertrouwen opdoe. Ik kijk wel uit naar morgen. Hopelijk kan ik het geel verdedigen.”