Sammy Neyrinck maakt Tour-reportages, maar kijkt uit naar stapje hoger: “Ik heb meer in mijn mars”

Sammy Neyrinck begon zijn zoveelste jaargang bij ‘Vive le Vélo’ zo ongeveer met de strafst mogelijke reportage. Over de tragische dood van de Deense ex-wielrenner Chris Anker Sörensen (37), die in september vorig jaar bij een banaal verkeersongeval om het leven kwam. Vijf minuten televisie met beklijvende getuigenissen die er bij zo’n 800.000 kijkers inhakten. En waarmee de vaste reporter van dienst de lat voor zichzelf alweer bijzonder hoog legde. Zowat op recordhoogte.

“Het is verdomd moeilijk, maar na al die jaren probeer ik nog steeds échte emoties te tonen via dat medium televisie”, vertelt Sammy in de ‘Village de départ’ van de Tour. “Uiteraard lukken zo’n interviews niet zomaar als bij toeval. Daar kruipt heel veel voorbereiding in”, klinkt het. Sammy maakt zijn ‘portretjes’ bovendien telkens op wel zeer merkwaardige plaatsen. Achter een tv-vrachtwagen op een flightcase met de vrienden van Chris Anker Sörensen, aan het hotel van Tadej Pogacar — met zijn fanclub de Pogiboys — en thuis bij ex-Tourbaas Jean-Marie Leblanc. “Er wordt nooit iets in scène gezet. De authenticiteit versterkt hier alles. Ik merk vaak dat die kleine dingen het verschil maken. Je kan dat niet plannen, maar je moet er wel oog voor hebben. Dat talent heb ik wel.”

“Ik ben twintig jaar vast verbonden aan de VRT, draai al elf jaar mee in ‘Vive le Vélo’. En neen, dat is niet omdat ik zekerheid koester. Ik doe dit werk gewoon geweldig graag”, geeft de reporter mee. “De Tour werkt nu eenmaal verslavend. Ik leef voor deze drie weken. Als het van mij afhangt, kom ik voor ‘Vive le Vélo’ nog jaren naar de Tour. Maar ik ben inmiddels wél klaar om ook nog andere dingen te gaan doen. Andere projecten aanpakken, grotere verhalen brengen.  Ik ben meer dan eens al bestempeld als keurmerk. Da’s een hele eer, jawel, maar ik heb meer in mijn mars dan wat ik nu aan het doen ben.”

“Dat klinkt misschien raar, want eigen lof stinkt, maar ik geloof er wel in. Ik heb ideeën zat. Heb veel in de mouw steken”, maakt de reporter duidelijk. “Zonder, ik herhaal het, te verloochenen wat ik nu al die jaren al zo graag doe. En de nieuwe projecten mogen gerust wel eens buiten mijn comfortzone zijn. En dus ben ik bereid om te luisteren, te brainstormen, te bespreken. Ik ben er klaar voor.”

“Ik heb twintig jaar aan de weg getimmerd. Met vallen en opstaan. Ik ben een perfectionist, dat maakt het sowieso niet gemakkelijk. Maar ik panikeer ook niet snel. Ik evolueer mee. Het is puzzelen en schaken. Met minder geld bij de VRT. Ook dat is niks nieuws, maar aan kwaliteit hangt een prijskaartje. Zoals aan alles in het leven. (lacht)”

‘Vive le Vélo’, elke avond op Eén, om 21.15 uur.

Na de bekritiseerde voorgangers komen er opnieuw Vlaamse mediaprijzen: “Niet eenvoudig in Vlaanderen”

De commerce achter Vive le Vélo: of hoe ook de vriendin van Karl Vannieuwkerke goed verdient aan de zomerse talkshow