Direct naar artikelinhoud
ConcertrecensieHarry Styles

Tegen de bisnummers van Harry Styles in het Sportpaleis moest zelfs menig vader een sliertje kwijl van zijn mondhoek vegen ★★★★☆

Archiefbeeld van Harry Styles.Beeld Reporters / Splash

Als baby móét Harry Edward Styles in de ketel sexappeal gevallen zijn. Op geen enkele andere manier valt zijn haast magische aantrekkingskracht te verklaren. Alleen al het gevoel dat het voormalige One Direction-lid nabij is, brengt de meute tienermeisjes in extase. Eén voor één gingen ook hun begeleidende moeders overstag, en tegen de bisnummers moest zelfs menig vader een sliertje kwijl van zijn mondhoek vegen.

Voor de derde week op rij kreeg België bezoek van een internationale popsensatie: eerst Olivia Rodrigo, vorige week Billie Eilish, en nu was het tijd voor de grootste der groten: Harry fucking Styles. De organisatie had bijgeleerd en vroeg nog uitdrukkelijk pas op de dag van het concert te komen, maar er is nu eenmaal niets tussen een tiener en zijn idool te krijgen. Tientallen jongeren trokken woensdagavond al met tent, slaapzak en pocketaltaar richting Sportpaleis. Een kleine prijs om je God te kunnen ruiken.

Die groupies worden Harries genoemd: origineel is het niet, maar het zegt wel alles: fan zijn van Harry Styles ís hun identiteit. Zo moet de Beatlemania er op haar hoogtepunt uit hebben gezien. Over het naderende optreden werd gesproken alsof het de terugkeer van de Messias betrof. Het had iets moois, die gezamenlijke fixatie. In de wachtrij waren we geïsoleerd van de vuile wereld om ons heen, het hoofd tot de kruin vol van die charismatische Brit. De door de wind losgerukte veren van de veelvuldig aanwezige boa’s waaiden ons idyllisch om de oren. In de verte zag ik een vijftiger in een Iron Maiden T-shirt uitgedost met gezichtsglitter: een tafereel getiteld ‘Vaderliefde’. Het leven lachte.

Helaas kwam ook de schaduwzijde van het fandom piepen: een jong meisje schreide, smeekte, tierde de longen uit haar lijf toen bleek dat een snoodaard haar valse tickets had verpatst. De blik van de hulpeloze man achter de balie gaf te kennen dat ze niet de eerste was, vanavond. Haar geld zou ze terugkrijgen, maar de belevenis nam hij haar af. Tomeloos huilend droop ze af terwijl haar vriendinnen toekeken, zij wél onderweg naar de avond van hun leven.

Want dat zou het worden. Het concert was voor hen al legendarisch nog voor er een noot had weerklonken. Styles mocht anderhalf uur lang patience spelen in zijn peignoir en nóg zouden de reacties lyrisch zijn. Maar Harry was méér van plan: bij gedoofde lichten knalde ‘Bohemian Rhapsody’ door de boxen. Een eigenaardige keuze, tenzij het zijn bedoeling was aan het jonge publiek te tonen dat ze de iconische tekst toch minder goed beheersten dan ze dachten. Dát en de muzak die erna nog minutenlang de zaal vulde, resulteerde in een stroef begin van een verder tot in de puntjes georganiseerde show.

Styles begon zelf ook bescheiden: ‘Music for a Sushi Restaurant’ en ‘Daylight’ klonken minder intens dan op plaat en ook de fletse versies van ‘Golden’ en ‘Adore You’ konden niet overtuigen. Nog geen moment kippenvel, geen kriebel in de benen. Maar vooral de C4 voor de droplul die besliste om de halve vloer met stoelen te vullen. Een popster die twee avonden op rij Wembley vult, wil vanaf zijn podiumtentakel in Antwerpen niet zien welk schoeisel de derde rij draagt. Je zou voor minder op halve kracht beginnen.

Voor de eerste piek was het wachten tot nummer zeven, maar het was er meteen één van eerste categorie. ‘Matilda’ zette onze haren eindelijk recht. De teleurstelling die zich meester van ons maakte bij de start, transformeerde plotsklaps in dat gelukzalige wachtrijgevoel. Een ommezwaai, want erna speelde Styles op een ander niveau. Na een kermiskoers reden we plots de Tour.

Buiten de nummers om liep het ook los. Na 12 jaar op een podium kent Styles de truken van de foor. Een gekke vis op zijn hoofd, zwaaien met een toegeworpen lgbtqia+-vlag of leuteren met zijn meest loyale fans. Elke ‘Good evening’, elke ‘How are you doing?’, elke minieme heupslag werd op oorverdovend gegil onthaald. Op de eerste rij spotte hij een jarige dame: hoe oud hij dacht dat ze was? 20. Voor zover dat mogelijk was, sloot de 27-jarige Jolien hem nog dieper in haar hart. En dan zong Styles nog 20.000 mensen ‘Happy Birthday’ voor. Jolien hield het vanzelfsprekend niet droog. Iets verderop hield een meisje de treurige woorden ‘My ex boyfriend is moving in with my ex best friend’ boven haar hoofd. Ik snapte de relevantie niet, maar Harry vond het sneu, en dát vond het publiek dan weer geweldig. Gejuich!

Maar goed, we kwamen op dreef. In een discomedley, met onder andere het aanstekelijke ‘Treat People with Kindness’ en het knappe ‘Love of My Life’, zat ook ‘What Makes You Beautiful’, uit zijn vorige One Direction-leven, verstopt. Dat het publiek er daarvoor nog tien extra decibels kon uitpersen, bewijst vooral dat zijn nieuwe muziek voor veel fans vanavond pas op de tweede plaats komt. Ze zijn hier voor hém, en hem alleen. Zelfs als hij Noorse polska afwisselde met een alpenhoornperformance zou Styles de keet uitverkopen. Maar dat geldt ook omgekeerd: geef hem het charisma van Wouter Beke en de zaal blijft leeg.

Hoewel ze nog niet het niveau van hun bezieler hebben bereikt, zijn Styles’ songs zeker niet kwaad. Bewijsstuk A: de strakke bisronde, waarin hij hit na hit naar onze hoofden slingerde. Het emotionele ‘Sign of the Times’, opgewekte ‘Watermelon Sugar’, recordbrekende ‘As It Was’ en zijn en mijn favoriet ‘Kiwi’ - meer van dat op de volgende plaat. En dan toch, bij die allerlaatste noot kregen we het langverwachte hoogtepunt - iemand nog verbaasd dat het over show eerder dan muziek gaat? - dé Harry Styles-spit (onwetende boomers wordt gevraagd zich tot het internet te richten). Het publiek krijste nog een laatste keer, luider dan ooit.

Op voorhand werd ik langs alle kanten gewaarschuwd geen groteske vergelijkingen te maken, dus ik hou het bescheiden: zo genderfluïde als David Bowie, de podiumprésence van Mick Jagger en het charisma van Micheal Hutchence. Maar muzikaal toch minder dan Bazart.

Vier sterren het zijne, tinnitus het mijne.