“Twaalf seconden nadat ik deze foto heb gemaakt, is het gebeurd”: terreurslachtoffers Marion en Aristide beklimmen samen met lotgenoten Alpe d’Huez

Haar rolstoel is haar beste vriend geworden, zegt Marion. Eentje waarmee ze een haat-liefdeverhouding heeft. Door hem kan ze zich weer verplaatsen, en vandaag zelfs de Alpe d’Huez bedwingen. “Maar mijn rolstoel confronteert mij ook constant met wat er gebeurd is op 31 oktober 2017.”

Marion herinnert zich er niet echt veel meer van. Haar echtgenoot Aristide Melissas (51) neemt daarom het woord. “We waren op verjaardagstrip. De jongste van onze twee zonen, Daryl, en zijn neef Timothy waren allebei 16 geworden. En ik zou tijdens onze vijfdaagse reis 47 worden”, vertelt hij. “Het was die dinsdag prachtig herfstweer. We hadden Central Park bezocht en fietsten langs de Hudsonrivier richting One World Trade Center. We waren relaxed, echt in vakantiemodus.”

(lees verder onder de foto’s)

8 doden, 12 gewonden

Aristide toont op zijn smartphone een foto die hij vlak voor de aanslag heeft gemaakt: fietsers staan aan een verkeerslicht dat net op groen is gesprongen. Hij wijst Daryl en Timothy aan die al op de trappers duwen. Naast hen zijn nog fietsers vertrekkensklaar. Het is, zo zal later blijken, de West-Vlaamse familie Decadt, moeder en drie dochters. Buiten beeld, in zijn rug: Marion.

(lees verder onder de foto)

“Twaalf seconden nadat ik deze foto heb gemaakt, is het gebeurd”, zegt Aristide. Twaalf seconden later reed een man met een pick-uptruck plots het afgesloten fietspad op en daarbij maaide hij verschillende mensen weg. Er vielen acht doden, onder wie de 31-jarige Anne-Laure Decadt, en twaalf gewonden. De dader, de 29-jarige Sajfoello Sajpov, werd neergeschoten door de politie maar overleefde. In zijn auto lag een briefje dat hij handelde uit naam van terreurorganisatie IS.

“Onze oudste zoon Marius, net geen achttien, zat in de jungle van Borneo, om vrijwilligerswerk te doen. Hij is in allerijl het vliegtuig naar New York opgestapt met de boodschap: Je broer en neef zijn buiten levensgevaar, maar je vader en moeder vechten voor hun leven”. Zelf liep Aristide een open schedelbreuk van veertien centimeter breed op. Bij Marion moesten beide benen worden geamputeerd.

Aristide mocht na elf dagen het ziekenhuis verlaten. Marion lag op dat moment nog in coma. Toen ze daar na twee weken uit ontwaakte, moesten echtgenoot, kinderen, zus en schoonbroer haar de moeilijkste boodschap ooit overbrengen. Dat ze geen benen meer had. “Ik voelde dat niet eens, zo verdoofd was ik door de pijnstillers”, herinnert ze zich. “Ik bekeek mijn kinderen en Aristide en dacht: Oef, ze zijn nog ‘heel’, ze zijn ook zoveel jonger. Blij dat het mij was overkomen, en niet hen.”

(lees verder onder de foto)

Vechten

Marion heeft in het begin wel eens gedacht of ze niet beter dood was geweest. “Maar,” bedenkt ze, “mijn kinderen waren toen nog zo jong. Voor hen moest ik vechten. Zij zijn dan ook de reden dat ik er nu nog ben. Ze gaven mij de kracht.”

En die had ze nodig. Want er wachtte Marion een zware revalidatie van 28 maanden – Aristide moest trouwens ook 22 maanden intensief herstellen. Ze moest leren recht zitten zonder het evenwicht van benen te hebben,en ze moest leren stappen met protheses. Daarnaast was er de psychologische weerslag. “Ik was altijd een onafhankelijke vrouw, en opeens had ik hulp nodig voor werkelijk alles.”

Daarbovenop kwamen de praktische beslommeringen. “Er was zoveel te regelen”, zegt Aristide, “al die paperassen in België én Amerika met verzekeringen, ziekenhuizen, ziekenfondsen, ministeries, enzovoort. Op een gegeven moment hadden we veertien ringmappen voor onze administratie. We hadden ook een prachtige woning met trappen, maar daar konden we niet blijven wonen. Dus moesten we op zoek naar een nieuw huis, dat we met hulp van mijn schoonzus hebben aangepast. Ik heb me maandenlang sterk gehouden, maar plots was hij daar, de na-aanslag.”

(lees verder onder de foto)

De rolstoel van Marion maakte het ook zo confronterend, aldus Aristide. Hij was er in het begin kwaad op. Dat ding symboliseerde voor hem de onafhankelijkheid en vrijheid die zijn vrouw was verloren. “Het was als een pasgeboren kind. Maar dan een kind dat je niet gewenst hebt en toch moet liefhebben en koesteren. Elke dag. Want zonder rolstoel kan Marion niet verder. En zo ben ik het beginnen te zien: de rolstoel geeft haar de vrijheid om weer mobiel te zijn. Vandaag maakt die deel uit van onze familie.”

Hoe erg het ook is wat hen overkomen is, Aristide zegt geen wrok te voelen tegenover de dader. “De dag na de aanslag toonde mijn neef aan mijn ziekbed de foto van die terrorist en vertelde hij mij diens verhaal. Dat het een 29-jarige Oezbeek was, getrouwd, vader van drie. En dat hij handelde uit naam van IS. Ik nam me direct voor dat ik geen haatgevoelens tegenover hem mocht krijgen. Dat mijn familie op de eerste plaats kwam. Dat ik hem als mens moest vergeven als hij daarom zou vragen, alhoewel zijn daad onvergeeflijk was. Vandaag denk ik daar nog zo over. Ik wil hem zelfs graag ontmoeten. Om hem rechtuit te vragen: Waarom? Waarom heb je dat gedaan? Stop te zeggen dat je het voor IS deed. Niemand wordt geboren als terrorist.”

(lees verder onder de foto)

Haarspeldbochten

Vandaag, vierenhalf jaar na de aanslag, zitten Aristide en Marion opnieuw op de fiets. Het is te zeggen: zij in haar rolstoel, die voor deze gelegenheid elektronisch wordt aangedreven. Samen met andere slachtoffers van terreuraanslagen (Parijs, Brussel, Barcelona, Mali) zullen ze de Alpe d’Huez beklimmen. De Tourdirectie heeft hen de toestemming gegeven om twee dagen voor de etappe naar de iconische berg het parcours te gebruiken.

“Het opzet is dat we met zeventien vertrekken en met zeventien samen aankomen. Het wordt een lastige tocht. Zoals het leven na een aanslag ook met vallen en opstaan gaat. Elke haarspeldbocht richting Alpe d’Huez zal elke tegenslag symboliseren. Maar als we samen de top bereiken, zullen we beseffen: goed dat we erin zijn blijven geloven, het leven is nog steeds de moeite waard”, vertellen Marion en Aristide.

De Alpe d’Huez overleven, bij wijze van heropstanding. Marion kan intussen maximaal twee uur per dag op haar protheses wandelen. En ze werkt weer quasi halftijds bij haar oude werkgever Brussels Airlines. Met hun fietstocht willen de slachtoffers hun weerbaarheid tonen en fondsen inzamelen voor lotgenoten. Tegelijk willen ze de maatschappij het signaal geven dat die veerkracht soms breekt. “Sinds9/11 zijn er wereldwijd al 139.000 aanslagen gepleegd. Het kan iedereen overkomen. Daarom moeten we samen sterk staan. Vandaar ook de slogan van ons initiatief: Together Stronger.”

Over twee dagen, wanneer de twaalfde Touretappe eindigt op de legendarische Alpe d’Huez, gaat de organisatie stickers van Together Stronger uitdelen aan de renners. In het logo is een hart geïntegreerd. Want we komen allemaal voort uit liefde, benadrukt Aristide. “Haat, wat bereiken we daarmee? Zodra er haat opduikt, zijn er alleen maar lelijke verhalen geschreven, zo leert de geschiedenis.”

Meer info:

www.togetherstronger.eu