Ex-wereldkampioen Pedersen is de sterkste aanvaller en zorgt voor derde Deense ritzege in vier dagen

Een sprint of een kans voor de baroudeurs? Dat was de hamvraag voor de start van de 13de etappe. Op weg naar Saint-Étienne lagen enkele beklimmingen en ook finale oogde lastig, maar toch wilden enkele ploegen een van de weinige resterende mogelijkheden op een sprint niet zomaar laten schieten. “Het is een halve kans, maar ook die moet je proberen te benutten”, verwoordde Jasper Philipsen het treffend voor de start.

Daarnaast waren er natuurlijk ook ploegen die geen baat hadden bij een sprint. Alpecin-Deceuninck slaagde er lang in de boel samen te houden, maar op een beklimming van derde categorie werd het toch even oorlog. Een sterke Ganna trok erop uit met Küng en Jorgenson, een groep van zo’n twintig renners met een pak interessante namen ging op zoek naar het trio.

Op dat moment was het erop of eronder voor de troepen van Philipsen. Toen diens luitenanten opgesoupeerd waren, reed de sprinter het laatste gaatje zélf dicht met één sterke inspanning. De penibele situatie was rechtgezet, maar uiteindelijk zou zich toch een sterke kopgroep vormen. Ganna, Küng en Jorgenson kregen het gezelschap van Pedersen, Simmons, Wright en Houle.

Alpecin-Deceuninck en Lotto Soudal waren zich bewust van de verzamelde paardenkracht voorin en gaven de koplopers nooit veel meer dan 2 minuten. Situatie onder controle, zou je denken, maar op zo’n 70 kilometer van het einde sloeg het noodlot dan toch weer toe voor Lotto Soudal. Sprinter Ewan ging tegen de grond in een schijnbaar ongevaarlijke bocht en moest aan een ziedende achtervolging beginnen. Mede dankzij de steun van de volgwagen van Alpecin-Deceuninck leek de Australiër te kunnen terugkeren, maar hij zou nooit meer helemaal voorin verschijnen.

Door het wegvallen van Ewan en dus ook Lotto Soudal stak Quick.Step-Alpha Vinyl even een handje toe, maar nadat Jakobsen voor een zoveelste keer in de problemen kwam gooiden ook zij de handdoek. Het blok ging erop in het peloton en de winnaar leek vooraan te zitten, maar BikeExchange had nog andere plannen. De Australische formatie wachtte tot het verschil was opgelopen tot 3'30", maar wou dan toch nog Matthews en/of Groenewegen in stelling brengen.

Al snel bleek dat het initiatief van BikeExchange er rijkelijk te laat kwam. De grote motoren voorin hielden al bij al makkelijk stand, al kostte het wel krachten. Dat bleek toen Pedersen voorin de debatten opende met een forse versnelling. Wright en Houle konden mee, bij Küng en Ganna - toch twee gepatenteerde hardrijders - doofde het kaarsje verrassend snel uit. Met z'n drieën mochten ze het zo uitvechten voor de ritzege in Saint-Étienne.

Wright en Houle probeerden allebei nog van de snelle Pedersen af te komen, maar de ex-wereldkampioen liet zich niet in de luren leggen. Het sprintje met drie kwam er, en daarin had Pedersen geen kind aan zijn twee kompanen. Met lengten voorsprong boekte hij z'n allereerste ritzege in de Tour de France. Bovendien de derde Deense ritzege in vier dagen na Cort op dinsdag en Vingegaard op woensdag. Die laatste kwam vandaag overigens nooit in de problemen en behield zo eenvoudig de gele trui. Van Aert sprintte in het peloton naar plek zeven en verzamelde zo nog wat extra punten voor het groen.