“Deel uitmaken van de Belgische sportgeschiedenis maakt me gelukkig”: Abdi pakt brons in marathon op WK atletiek, maar had gehoopt op meer

Hij glimlachte. Om de heupen had hij de Belgische driekleur geknoopt. Om z’n hals hing het brons, net als een jaar geleden in Tokio. En terwijl Bashir Abdi met de pers aan het praten was, stond naast hem de Canadees Levins het zuur uit z’n lijf te kotsen. Neen, een medaille winnen, dat is niet iedereen gegeven. En dus was Abdi best tevreden met zijn eremetaal. “Alleen was dat niet de kleur die ik wilde.” Er had, zo bekende hij, meer ingezeten.

In de straten van Eugene zat Bashir Abdi dertig kilometer lang waar hij wilde zitten: voorin. Samen met z’n trainingsmaatje Abdi Nageeye. Titelverdediger Lelisa Desisa was toen al uitgeteld, dat was al één concurrent minder voor het goud. Maar dan misrekende Abdi zich. Hij waakte vooral over vice-wereldkampioen Mosinet Geremew dus toen de derde Ethiopiër in de race, Tamirat Tola, plots versnelde, aarzelde de Gentenaar. En weg was Tola. Onhoudbaar en niet meer bij te halen - Tola won in 2u05:36.

“Ik heb te lang getwijfeld om mee te gaan,” legde Abdi uit. “Ik was niet zeker dat het wel de juiste zet was. Toen ik besefte dat Tola wel degelijk goed was, had hij al een grote kloof geslagen. Ik kwam te laat: de winnaar was weg, geen twijfel mogelijk. Ik probeerde zelf het initiatief nog te nemen maar er zat nog vier-vijf man achter mij. Ik begon weer te twijfelen. Ik zou niet de eerste favoriet zijn die een kampioenschap met lege handen verlaat... Misschien had ik beter het verstand op nul gezet en aan m’n eigen tempo gelopen. Maar ik durfde niet. Ik had ook niet de benen waar ik op had gehoopt. Op het einde voelde ik me gewoon niet meer fris.” Ook Geremew moest hij laten gaan. Abdi kwam vier seconden na hem over de meet, in 2:06:48.

Abdi wees op z’n voorbereiding. Sinds de marathon van Rotterdam in april is de 33-jarige atleet niet meer in competitie uitgekomen. Geen halve marathon, geen 10.000m, niets - het ontbrak hem aan referenties. “Met mijn conditie zat het wel goed, maar ik miste wedstrijdritme. En dat knaagde toch een beetje aan mijn vertrouwen.”

Wat ook knaagde: de bevoorrading. Zes van de acht keer ging het mis en moest Abdi bij Nageeye ‘bedelen’ om drank. “Het is duidelijk dat ze bij de Belgen niet gewend zijn om drankflessen aan te reiken,” pufte Abdi. “Terwijl ze er daar toch voor staan. Dat was echt frustrerend was drank is zo belangrijk in een marathon. Ik snap echt niet hoe dat zo kon mislopen. De tafel waar de drank op stond, was ook te laag. Ik loop snel aan, ik kon de fles nooit goed grijpen en moest ze elke keer laten vallen.”

Zijn coach Gary Lough bleef beschaafd. Hij noemde het slechte communicatie. “Bashir sukkelde wat om de juiste positie te kiezen en dat frustreerde hem. Dat kroop in zijn hoofd, wat niet goed is als je een marathon tegen de allerbesten moet lopen. Maar niks aan te doen. Wat me wel wat teleurstelt, is dat Bashir twijfelde toen Tola ging en nadien ook bij de aanval van Geremew. Ik had eerlijk gezegd beter verwacht. Maar er zijn toppers die niks winnen vandaag dus moet je tevreden zijn met brons.”

Dat was Bashir Abdi finaal ook. Hij schat z’n olympisch brons nog wel een trede hoger in, maar WK-brons is ook niet mis. Ooit beloofde hij aan z’n moeder dat hij zijn adoptieland een medaille zou schenken, die belofte loste hij meer dan in want in 2018 greep hij ook EK-zilver op de 10.000m. “Ik schrijf nog maar eens geschiedenis, dat is mooi - geen enkele Belg won al een WK-medaille op de marathon. Die had ik nog niet in mijn kast liggen. Nu alleen nog eentje op het EK in de marathon. Ik heb nog tijd.”