Nafi Thiam kroont zich tot wereldkampioene zevenkamp na ware thriller: “Dit is een beloning, ik heb in de winter elke dag gehuild”

In de tribune van Hayward Field zat Jackie Joyner-Kersee op het puntje van haar stoel toe te kijken. Ook de levende legende was benieuwd of Nafi Thiam het nog zou redden. Op de piste stond de Naamse nerveus en ongeduldig op haar knalgele spikes te trappelen. Klaar om het verschil van negentien punten goed te maken op Anouk Vetter, die na het speerwerpen de leiding had genomen. In seconden uitgedrukt: 1,4.

Op papier lang niet onmogelijk: Thiam had een beter persoonlijk record op de 800m (2:15.24) dan Vetter (2:17.71). Het was ‘gewoon’ een kwestie van de theorie in de praktijk om te zetten. “Ik was heel nerveus want het was een ongewone situatie voor mij”, zo omschreef Thiam haar emoties. “Meestal ben ik het die jaag. Maar stresserend is het altijd. Een strategie had ik niet. Ik ging me niet in haar spoor zetten en dan op het einde sprinten of zo. Ik wou m’n eigen race lopen. Zo snel als ik kon. Als het niet volstond, dan was het maar zo, maar dan kon ik mezelf niets kwalijk nemen. En ik hèb alles gegeven wat ik had.”

Anouk Vetter wist al snel hoe laat het was. Na één ronde ging Thiam er al stevig vandoor. “Ik had voor Nafi een schema gemaakt en daar heeft ze zich tot op de seconde aan gehouden”, stelde haar trainer Roger Lespagnard tevreden vast. “Ze heeft lef getoond.” Thiam trok zelfs nog een sprintje en finishte in 2:13.00, een nieuwe besttijd. Ze had zelfs tijd om te kijken hoe Vetter meer dan zeven seconden na haar over de meet kwam, in 2:20.09. In punten uitgedrukt: een verschil van 99 punten.

“Ik was niet bang om te kraken of à fond te gaan”, vertelde Thiam nog. “Ik had er eigenlijk alle vertrouwen in omdat ik goed op de 800m had getraind. Het enige vervelende was dat ik heel moe was. Ik heb zondag slecht geslapen. Da’s niet ongebruikelijk, maar nu was het wel héél slecht. Dus ik wilde heel graag een uurtje, of zelfs maar een halfuurtje slapen, tussen het speerwerpen en 800m in. Maar ik kreeg geen oog toe. Omdat ik wist wat me te wachten stond. Het was echt een lange en intense dag. Spannend tot het allerlaatste. Ik ben zo gelukkig dat het goed is afgelopen en met zo’n score dan nog... Franchement, je suis trop contente.”

Terecht. Thiam sloot haar zevenkamp af met 6.947 punten. Alleen in 2017 scoorde ze nog meer punten (7.013 punten) maar dat was niet in een kampioenschap, wanneer er een titel op het spel stond. “Daar had ik echt niet op gerekend. En dat met zo’n voorbereiding...” Ze zuchtte. “Ik heb in de winter elke dag gehuild. Ik vroeg me af of ik het WK niet beter kon laten vallen en me zou concentreren op rust en herstel (Thiam sukkelde met een rugblessure, red.). Als ik dan zie wat ik nu presteer, dan ben ik apetrots. Het is echt een beloning voor al het harde werk, want makkelijk was het niet.”

Ook Lespagnard stond te kijken van haar volharding en wilskracht in moeilijke maanden. “Het begon al op de Spelen, waar ze zoveel last had van haar rug. Nafi had na Tokio graag een break genomen maar omdat de Spelen door corona een jaar waren opgeschoven, kon dat niet omdat dit WK er al meteen aankwam. En dan speelde die rug weer op... Het was het ene probleem na het andere. In Tokio blesseerde ze zich aan haar duim: ook dat duurde twee-drie maanden voor ze van de pijn verlost was.”

Het resultaat was dat Thiam niet voluit op kracht kon trainen. En dat was er in haar werpnummers aan te zien. In het kogelstoten en in het speerwerpen bleef ze een eind onder haar PR en dat maakte Thiam ook kwetsbaarder. “Het geheim van de atletiek zit ‘m in de benen”, fluisterde Lespagnard nog. “Maar maak je geen zorgen: dat komt wel terug in orde. En als dat het geval is, zal ze niet ver van het Europees record (7.032 punten, red.) zitten.”

Zo loopt de teller van Thiam op. Op haar erelijst staan nu al twee olympische titels, twee wereldtitels en één Europese titel. “Ik stel geen hiërarchie op”, aldus Thiam. “Ik heb voor elke medaille afgezien, ook voor het WK-zilver in 2019. Ik ben niet alleen trots op titels, maar op al mijn prestaties omdat het telkens hard was. Maar ik gaf nooit op.”

Anouk Vetter, die moest zich net als in Tokio troosten met het zilver. Ze eindigde met 6.867 punten, een nieuw Nederlands record. En toch volstond dat niet. “Het is geen schande om te verliezen van Nafi Thiam”, zei ze gelaten. “Het is wel Nafi, hé.”

Op de tribune, terwijl de Brabançonne speelde en Thiam haar goud kreeg, zag Joyner-Kersee dat het goed was.

Noor Vidts, die andere dappere Belg, hoorde het volkslied ook. Zij haalde op dit WK, net als op de Spelen, het podium niet maar leek al net zo gelukkig als in Tokio. Vidts sloot de zevenkamp als vijfde af, met 6.559 punten - ook voor haar de tweede beste prestatie uit haar carrière. Niet slecht, in de wetenschap dat ze lang last had aan de hamstrings. 

“Ik presteer ongeveer net hetzelfde als in Tokio,” zei ze nadien. “Het was dus oké maar het kon ook wel beter. Het voelt wel anders aan, misschien omdat ik op de Spelen het ene persoonlijke record na het andere verbeterde. Hier deed ik het wel in het kogelstoten en ik had ook gehoopt op de 800m maar die was 100m te lang om onder de 2:08 te duiken (lacht).”

Vidts was blij dat ze weer op niveau acteerde. “Dat bewijst dat de Spelen geen toeval waren. Mijn score geeft ook aan dat ik kan presteren, ook al zit ik met twijfels of voel ik me geen honderd procent. In Tokio stond ik nog te kijken van mezelf, nu ging het gewoon allemaal vlot, zonder dat er wat uitsprong. Maar ik weet dat ik op alle vlakken nog kan winnen.” Op naar het EK in München, over een maand.