‘Everything Everywhere All at Once’: om duimen en hotdogvingers bij af te likken ★★★★☆

We zullen het maar meteen eerlijk toegeven: Everything Everywhere All at Once laat zich niet in een recensie vangen. De oncontroleerbaar uit zijn voegen barstende plot, het epileptische geflipper tussen genres, de geschifte humor, maar ook de onverwachte ontroering die als een bliksemschicht uit een rommelende donderwolk ontsnapt... U kan het alleen maar zelf ervaren. Dus leg nu uw krant neer of klik dit artikel weg, en rep u naar de bioscoop!

Mooi, u bent verder blijven lezen. Het siert u dat niet zomaar bevelen aanneemt van omhooggevallen recensentjes. Welaan dan, speciaal voor u doen we toch een poging om deze film in een traditionele bespreking te gieten.

Everything Everywhere All at Once gaat over Evelyn Wang (Crouching Tiger, Hidden Dragon-ster Michelle Yeoh), een Chinees-Amerikaanse vrouw van middelbare leeftijd die met de moed der wanhoop probeert om haar wassalon én haar huwelijk met de aandoenlijke Waymond (vergeten kindacteur Ke Huy Quan uit The Goonies!) van het bankroet te redden. En tegelijk houdt de barse belastinginspectrice Deirdre Beaubeirdre (Jamie Lee Curtis) haar boekhouding tegen het licht.

Everything Everywhere All at Once is ook een doldwaze sciencefictionfilm over Evelyn, een vrouw die ontdekt dat ze tijd en ruimte kan ombuigen en eindeloos tussen verschillende dimensies kan hoppen – de ene nog gekker dan de andere.

Tot slot is Everything Everywhere All at Once ook een gevoelig familiedrama over connectie en identiteit, in een gezin dat gespleten wordt door een diepe generatiekloof én een andere verhouding tot de moderne westerse cultuur.

Buttplug als springplank

Regisseurs Daniels (Daniel Kwan en Daniel Scheinert, bekend van Swiss Army Man) gooien tonnen filmische referenties in hun postmoderne blender: The Matrix en Michel Gondry smaken in die cocktail het sterkst door. Maar Everything Everywhere All at Once is vooral hun eigen, unieke film. Een heerlijk extravagante trip waarin werkelijk alles kan: buttplugs die als springplank naar een ander universum dienen. Slappe hotdogvingers om elkaar het hof te maken. Een woordeloos gesprek tussen twee stenen dat van je hart het tegenovergestelde maakt. En googly eyes, werkelijk overal googly eyes.

Het is een soort maximalistisch absurdisme dat rechtstreeks van YouTube gedownload lijkt, bij uitstek een product van de omdat-het-kan-generatie die te veel internet op haar dagelijks brood gelegd kreeg. Maar het leidt de makers ook naar iets diepers. Wat random lijkt, wordt vervuld van betekenis. Want hoe zou je beter de diepe vervreemding tussen een moeder en een dochter kunnen tonen, dan door de kijker er simpelweg in onder te dompelen?

Everything Everywhere All at Once speelt vanaf 20/07 in de bioscoop