Belgian Tornados spurten weer naar WK-brons op 4x400m aflossingen: “Dit bewijst dat je als klein land bergen kan verzetten”

Petje af voor de Belgian Tornados. In Eugene stonden ze voor de 29ste keer in de finale van een groot kampioenschap en voor de 15de keer (!) gingen ze niet met lege handen naar huis. Het WK-podium van de 4x400m aflossingen zag er identiek hetzelfde uit als drie jaar terug in Doha: 1. de VS, 2. Jamaica en 3. België. “Dat is potverdorie toch magisch,” glunderde coach Jacques Borlée. “Dit zet mensen aan het dromen. Net als Nafi Thiam, of Bashir Abdi. Het bewijst dat je als klein land bergen kan verzetten. Mijn atleten en mijn zonen deden het fantastisch. Ze zijn een voorbeeld voor de jeugd.”

Zijn ogen blonken al net zo hard als de bronzen medaille. Al had er volgens de Brusselse trainer zelfs zilver ingezeten, ware het niet dat de atleet uit Trinidad & Tobago in de derde ronde Alexander Doom fel hinderde in de bocht. “Ik had misschien sneller moeten aanvallen,” zei Doom. “Wie weet had Kevin dan dichter bij de Jamaicaan gezeten. Je hoopt natuurlijk dat Kevin het nog flikt - hij is een echte killer. Maar ‘t was een mooi gevecht tot op de meet.” Jacques Borlée nam niemand wat kwalijk: “Ze liepen allemaal een perfecte finale. Ik heb er echt van genoten hoe ze hun race indeelden.”

Dylan Borlée begon als eerste aan de finale. Hij deed 45.44 over z'n rondje en legde de stok in derde positie in handen van Julien Watrin. “Ik heb me echt geamuseerd,” straalde hij nadien. “Ik heb ook genoten van de ambiance in het stadion. Het was een heel tactische finale en kijk, we zijn na het WK indoor in maart alweer een mondiale medaille rijker. We deden het in Doha en we doen het nu weer. Dat is een beloning voor al het harde werk en de volharding. Ik moet dan zeker ook aan Jonathan denken (zijn broer herstelt in België van een blessure, red.). Ik zie hem er elke dag voor gaan op training. Hopelijk is hij er op het EK bij.”

Julien Watrin moest de atleet van Trinidad & Tobago nog voor zich dulden, maar na een sterke sprint van Doom kon hij Kevin Borlée toch in derde positie lanceren. Hij naderde nog op Jamaica maar op de meet schoot de kapitein van de Tornados net 14 honderdsten tekort om nog het zilver mee te graaien. Ze finishten in 2:58.72. De VS won in 2:56.17. “Het was een tactisch steekspel. Helaas ging de Jamaicaan voor mij niet in de fout en kreeg ik de kloof niet meer toegelopen. Maar we deden allemaal onze job. Tof dat we weer op het podium staan. Dat is tenslotte waar we het voor doen, waar ze zo hard voor trainen.”

44.07 deed Kevin Borlée over zijn 400m - hij was nog maar eens de beste bij de Tornados. En dat op zijn 34. Hij glimlachte: “Het is niet hetzelfde als toen ik twintig was natuurlijk. Ik weet wat ik moet doen, ik kan veel meer op mijn ervaring teren. Als je jong bent, dan ga je ervoor en ben je nergens bang van. Het is anders op mijn leeftijd - je geniet er meer van.” Of de medaille hem inspireert om over twee jaar in Parijs nog eens voor een olympische medaille te gaan? Een nieuwe grijns: “We zien wel. Zo’n medaille motiveert wel. En je haalt er ook voldoening uit: ik ben 34 jaar en ik sta er nog altijd. Al gaat het wel snel.”

Zijn voornaamste uitdaging, zo erkent hij, is blessures vermijden. “Ik weet hoe ik gezond moet blijven, ook al is dat niet altijd makkelijk. De kine moest hier overuren draaien (lacht). Maar ik weet zeker dat ik nog sneller kan.” Opvallend wel dat hij moest wachten tot hij dertiger was voor hij met de Tornados medailles op WK’s kon oogsten. “Ja, maar dat heb je niet altijd zelf in handen. De concurrentie speelt z’n rol. In Tokio waren we sneller dan hier, maar haalden we het podium niet. In Peking in 2008 werden we vijfde in een tijd waarmee je voorheen altijd een medaille won. Soms zijn andere landen gewoon sneller.”

Veel tijd om te genieten van hun medaille hebben de Tornados niet. Over een drietal weken staat het EK in München al op de agenda. Als beste Europees land in de WK-finale zijn de Belgen favoriet om hun titel van 2018 te verlengen. “We kunnen niet op onze lauweren rusten," besloot Jacques Borlée. “En dat is ook het geheim van de Tornados. We stellen onszelf zeer snel in vraag na het succes. Het moet steeds sneller gaan.” Waarna hij nog even op zijn gsm keek. “Zo te zien zijn er veel mensen opgestaan om ‘s nachts naar onze race te kijken. Zoals ik al zei: we doen de mensen dromen.”

Bekijk ook. Onze atletiekjournalist Klaas Dewyngaert over de Belgian Tornados: “Iets om heel trots op te zijn”