‘De 42 kinderen van de goeroe’: het interessantste van deze reeks zit in de allerlaatste vraag en de veelzeggende reactie erop

Los van flaminganten, de wokebeweging, vegetariërs, eindredacteurs, voetbalsupporters, gabbers, beliebers en die ene getuige van Jehova met haar bleke zoontje die me na een theologische discussie van drie kwartier op het hart drukte dat ze nu toch écht wel weg moest, is de beklemmende omhelzing van het sektarisme me tot dusver niet te beurt gevallen.

Ik herinner me hoe een lerares Nederlands me in het tweede middelbaar op een avond meenam naar een soort kapel om er met een verward kliekje meditatief te rouwen bij kaarslicht, dat wel, en dat dat mens vandaag onvindbaar is op het internet. Maar tenzij men me daar onder hypnose heeft gebracht en ik sindsdien tussen slaap en waak allerlei onbetamelijks doe ter meerdere eer en glorie van een Pajotse godsgezant, is dat nu ook weer niets om, gelegen op een sofa, tegen iedere prijs uit de ziel te peuteren.

Het rouwen was gratis en ik heb er niet één penis gezien, dus in hoeverre kun je zoiets een sekte noemen?

De aantrekkingskracht van een leven in de schaduw van een gouden kalf is evident: je terugtrekken uit een maatschappij die allang niet meer de jouwe is, ergens bijeenkruipen op een feeëriek landgoed, bij voorkeur in de tropen maar als het echt niet anders kan in Lesterny, en er een paarzucht belijden die zelfs Hot Marijke niet aan de dag kan leggen. En zie mij hier zitten, met niets te bevruchten dan een dorstig klavier.

Of het nu gaat over Jim Jones, Marshall Applewhite, David Koresh of deze Edgard Doulière: keer op keer vraag je je af wat deze zonderlingen zo onweerstaanbaar maakte. Evenveel keren luidt het antwoord dat hun kracht lag in de zwakte van hun volgelingen – al kun je de vraag stellen of die zwakte niet gewoon ruimdenkendheid heet, het openstaan voor een andere levenswijze dan blind van loonstrook naar loonstrook spartelen.

De 42 kinderen van de goeroe is dan ook wat je ervan verwacht. Zo verlicht zijn de geesten in die kringen immers niet. Telkens komt het neer op seksueel misbruik op kosten van de kudde. Het is erg dat het niet meer verbaast, hoe hallucinant ook, maar zo is het nu eenmaal. De banaliteit van de gruwel.

Waarom dan wel kijken? Omdat het een verhaal is waarover tot nu toe niets geweten was; men staat niet voor de tiende keer aan dezelfde uier te trekken. Omdat niemand nog schrikt van fanatici in het zuiden van de VS die zich scharen achter de zoveelste godenzoon, maar wanneer een geitenboer uit Ukkel zich psychotherapeut gaat noemen en vrouwen bezwangert om de vrucht van hun naïviteit vervolgens weg te geven ter bevordering van een nieuw herrenvolk, je hopelijk gaat beseffen dat dit soort waanzin zich ook lokaal manifesteert.

True crime mag voor velen dan wel entertainment zijn, maar blijft bovenal ‘true’. Dat maakt het genre zo wrang, toch als je over een béétje geweten beschikt. Het wordt pas boeiend bevonden als iemand door een hel is gegaan. Terwijl het interessantste van deze reeks zit in de interviewers allerlaatste vraag en de veelzeggende reactie erop. Een uitstekend einde, maar een misschien nog beter begin.

Als dit programma één dolende medemens ervan weerhoudt toe te treden tot een sekte, is het de spreidstand waard geweest.

De 42 kinderen van de goeroe is nu te bekijken op Streamz.