“In vluchtelingenkamp trapte ik eerste balletje”: uitgerekend in het Kosovo dat zijn ouders ontvluchtten kroonde Krasniqi zich tot matchwinnaar

De wedstrijden volgen mekaar in een sneltempo op voor Antwerp. Zondag staat een thuismatch tegen Zulte Waregem op het programma, terwijl rood-wit donderdag pas het Kosovaarse Drita uit de Conference League kegelde. Held van de avond was Laurit Krasniqi, een karaktervolle linksback met Kosovaars bloed die amper drie optredens als prof op de teller heeft staan. Krasniqi’s kopbaldoelpunt effende het pad voor een 0-2-zege.

Wat het allemaal extra mooi maakte, was dat zowat de hele familie Krasniqi present was in het Fadil Vokrristadion in Pristina. Na de wedstijd kwamen Krasniqi’s ouders, broer, zus en neef Laurit een kort bezoekje brengen in het spelershotel. De bijeenkomst vormde een prachtig plaatje, waar de trots en het geluk vanaf spatten.

“Mijn vaders voornaam is Fadil, misschien was het dus wel voorbestemd dat ik mijn eerste goal als prof in het Fadil Vokrristadion zou scoren”, lacht Laurit Krasniqi. “Ik kan nog altijd niet goed bevatten wat er is gebeurd. Het is fantastisch dat ik dit moment heb mogen beleven met zoveel familieleden, vrienden en kennissen. Verspreid over het stadion zaten er ongeveer tweehonderd mensen die speciaal voor mij waren gekomen.”

Aan Krasniqi’s moment de gloire ging een lang en vaak lastig pad vooraf. Krasniqi zag het levenslicht in Kosovo, vlak na de oorlog die het voormalige Joegoslavië uiteen deed spatten. “Mijn oudere zus is in volle oorlogstijd geboren. Toen zij klein was, moesten mijn ouders op de vlucht voor het Servische leger”, zegt Krasniqi. “Mijn moeder vertelde dat ze wekenlang in de bossen heeft rondgelopen met mijn zus op de arm. Dat zijn heftige verhalen. Zelf herinner ik me dat ik als klein jongetje Amerikaanse soldaten op straat zag patrouilleren. Zij zaten in Kosovo om de veiligheid van de bevolking te garanderen.”

Helemaal gerust voelde de familie Krasniqi zich zo kort na de oorlog toch ook weer niet. De Krasniqi’s besloten te vluchten, eerst naar Engeland en dan naar België. “Liefst vijf jaar verbleven we in vluchtelingenkampen”, gaat Laurit Krasniqi verder. “In één van die kampen, in Libramont meer bepaald, trapte ik voor het eerst tegen een balletje. Via de man van de directrice kon ik beginnen voetballen bij een plaatselijk ploegje.”

“Ik had snel in de gaten dat Laurit wel iets kon met een bal”, pikt vader Fadil in. “Van in het begin deed hij het even goed met links als met rechts. Nadat we eindelijk definitieve verblijfsdocumenten kregen, kwamen we in Deurne terecht, op een paar honderd meter van de Bosuil. Op een dag mocht Laurit eens gaan testen bij Antwerp en hij kon meteen tekenen. Wij zijn Antwerp altijd heel dankbaar geweest voor de geboden kansen. Op een gegeven moment, toen Antwerp nog in tweede klasse zat, klopten er regelmatig teams uit eerste aan. Maar Laurit wou Antwerp toen niet verlaten. Het is fantastisch dat hij zich nu mag tonen in de eerste ploeg.”

“Antwerp is mijn club. En het is handig dat ik per fiets of te voet naar de training kan gaan”, knipoogt Krasniqi junior. “Als kind was ik hier nog ballenjongen en nu sta ik zelf op het veld. Ik moet de trainer echt bedanken voor het vertrouwen dat hij me geeft. Natuurlijk wil ik graag nog een tijdje doorgaan in mijn vertrouwde omgeving. Aan het einde van dit seizoen loopt mijn contract af. Hopelijk komt er een vervolg.”

Als Krasniqi zo blijft verder evolueren, zal er vanuit de club ongetwijfeld wel snel een voorstel komen. En er is meer: ook de Kosovaarse voetbalbond trekt aan zijn mouw. Woensdag kreeg Krasniqi in Pristina bezoek van iemand van de bond. De bondsvertegenwoordiger kwam melden dat ze Krasniqi in de komende maanden nauwlettend in het oog zullen houden. “Diep vanbinnen voel ik me echt Kosovaar. Een selectie voor de nationale ploeg zou dus een hele eer zijn”, dagdroomt het jonge talent. “We houden evenveel van België als van Kosovo. Als de kans zich ooit zou voordoen om international te worden, moet Laurit vooral zijn hart volgen”, besluit papa Fadil. “Maar laat hem eerst nog maar even bevestigen, want we weten dat het in voetbal snel van hoog naar laag en terug kan gaan.”

Lees ook:

Bloed, zweet en tranen, maar Antwerp knokt zich met 0-2 voorbij Drita in Conference League