Annemiek Van Vleuten gaat nooit naar de kl**ten: Nederlandse wint allereerste Tour de France Femmes op indrukwekkende wijze

Het liep nochtans niet over rozen voor Annemiek Van Vleuten deze week. Ziek. Overgeven. In etappe drie moest ze zelfs even hurken tussen de wilde bloemen- de UCI kon er niet om lachen, overigens, die smeerde haar een boete aan. Buiten het zicht van de camera’s duwden ploeggenotes haar naar boven. Ze kreeg haar eigen valies niet gepakt. Elke andere renner had de rest van deze Tour de France Femmes met zo’n ziektebriefje wijselijk gelaten voor wat het was. Niet Annemiek Van Vleuten. Want die rijdt niémand naar de kl**ten. Niet Demi Vollering. Niet Aschleigh Moolman, Elisa Longo-Borghini, Kasia Niewiadoma of wie dan ook.

De grote huishouding van de Vogezen begon zaterdag. Op minùten reed Van Vleuten de rest, stuk voor stuk. In de achtergrond zagen de rensters alle kleuren van de regenboog. Behalve het blauw van Van Vleutens Movistar-shirt. Dat verdween al op de Petit Ballon, de eerste klim van de dag tijdens de koninginnenrit, uit het zicht. De tijdsverschillen waren toen al aanzienlijk. Aanvankelijk kon Demi Vollering nog volgen, maar op een kilometer van de top van de Platzerwasel- klim twee- walste Van Vleuten over haar tegenstandster heen. Wég was ze. Voor een solo van 62,2 kilometer. Le Grand Ballon, het dak van deze Tour, haast een formaliteit. De rest van het peloton in een houdgreep en Van Vleuten in het geel.

En wié anders? Ze was de gedoodverfde favoriete - dit soort rittenkoersen zijn op haar lijf geschreven- en dat is ze altijd gebleven. Overgeven, buikloop en wilde bloemen ten spijt. Op 8 oktober wordt ze 40. Ze brak zowat elk bot in haar lichaam. Een week na haar zege in Luik-Bastenaken-Luik dit jaar haar pols nog. Een dubbele bekkenbreuk en schouderbreuk in Parijs-Roubaix vorig jaar. Een gebroken knie op het WK in Innsbruck- dat ze nog uitreed trouwens. Scheurtjes in haar wervelkolom en een hersenschudding op de Olympische Spelen in Rio in 2016. Drie gebroken ribben, een gebroken sleutelbeen en een klaplong na een aanrijding op training in Livigno in 2015. “Ik ben al wat ouder”, vertelde ze zelf aan het begin van de Tour de France Femmes. “Dan herstel je al niet meer zo snel. Gelukkig zit het met de motivatie nog altijd wel goed.” Ze voegde nog toe: “Het is niet dat ik letterlijk van dat geel droom. Het doel was om hier op mijn top-, top-, topniveau te staan en dat is volgens mij gelukt. Maar ik hoop dat het publiek deze Tour niet reduceert tot alleen mezelf.”

Dat was vorige week zaterdag, 23 juli. Een week later zit er toch weinig anders op. Van Vleuten is een beest. Nadat ze begin deze maand roze pakte in de Giro Donne- na een spectaculaire valpartij in een afdaling bovendien- trok ze zich in het Italiaanse Livigno terug om zich op deze Tour voor te bereiden. “M’n tweede thuis”, vertelt Van Vleuten, die regelmatig met mannelijke collega’s gaat trainen. Met ploegmaat Alejandro Valverde, onder meer. “In Livigno trainde ik met Dario Cataldo, met Tom Dumoulin, Lennard Hofstede. Ik was op hoogte, sliep goed, at goed én ik reed nog even op die roze fiets van de Giro, een kleine afterparty.” 19.200 trainings- en wedstrijdkilometers tikt haar Strava-account ondertussen aan, dit jaar. Ter vergelijking: van Demi Vollering zijn dat er 13.100, van Wout Van Aert 20.001. Niemand in het vrouwenpeloton traint harder dan Van Vleuten. Het verhaal van haar 400 kilometer lange monstertocht die ze twee jaar geleden aan bijna 36 kilometer per uur gemiddeld aflegde, is gekend. Ze gaf deze Tour wel mee: “Ik wil komaf maken met de opmerking dat andere meisjes dan maar meer moeten trainen. Dat komt met de jaren. Ik heb meer trainingskilometers in de benen, ik kan meer trainingsarbeid aan. Ik heb nu een grote motor.” Niemand in het vrouwenpeloton recupereert sneller dan Van Vleuten. “Lekker wakker geworden”, gaf ze gisteren voor de start- na die indrukwekkende solo van zaterdag- met kamerbrede glimlach mee.

Winnen in het geel, op la Super Planche des Belles Filles. Da’s wat Annemiek Van Vleuten wilde. En met Demi Vollering op 3 minuten en 14 seconden achtervolgen aangewezen, was ook het eindklassement zonder ongelukken op zaterdag al in z’n plooi gevallen. Lekker wakker geworden dan wel, maar ze kreeg het niet in één, twee, drie in de schoot geworpen gisteren. Maar liefst vier fietswissels deed ze- van haar knalgele Canyon, naar een zwart exemplaar met gele stuurlinten, naar zelfs een fiets van haar ploeggenote. Het was wacht tot op La Super Planche des Belles Filles vooraleer de Nederlandse haar duivels dan toch kon ontbinden. De gele trui rolde de overgebleven vluchters één na één op en sleurde zich naar boven. Alweer was Vollering de enige die nog heel even kon volgen, maar ook deze keer bleek haar landgenote te sterk. Annemiek Van Vleuten mag zich het mooiste meisje van la Super Planche des Belles Filles noemen en wint de allereerste Tour de France Femmes.

Volgend jaar wordt haar laatste seizoen. Na 2023 stopt ze ermee. Dat de Tour de France Femmes er eindelijk is en dat ze de tegenstand hier op een hoopje fietst, verandert daar niets aan. “Ik blijf bij mijn beslissing, na 2023 stopt het.” De rest zal opgelucht ademhalen.