Als je wegkomt met Ingeborg-gezwets en alienkoppen, dan ben je gewoon een Grote Groep ★★★★☆

Voor Chris Martin lijkt aantreden in het Koning Boudewijnstadion allang geen kaka-in-de-broekmoment meer. Hij stapt even ontspannen het podium op als wanneer hij in het dagelijkse leven met zijn elektrische step om quinoaburgers gaat bij de vegetarische slager. En toch is het geen routine geworden om avond na avond tienduizenden uitzinnigen in de ogen te kijken. Of hij is tenminste steengoed in het verdoezelen dat het een routineklus is.

Na vijfentwintig jaar Coldplay, waarvan een aanzienlijk deel in de rol van stadionvuller, had de Britse band makkelijk de slipstream van de geldauto’s met rondfladderende dollarbiljetten kunnen kiezen door op automatische piloot langs de grootste stadions ter wereld te cruisen. Maar nooit met Chris Martin aan het roer. De dolenthousiaste volksmenner die bij de start van de eerste van vier shows in het Koning Boudewijnstadion op z’n knieën de Brusselse grond kuste, was een Chris Martin die bij het ontwaken de zon en zijn kat groet, van zijn dirty chai latte slurpt en zichzelf elke ochtend verplicht de best mogelijke Chris Martin te zijn.

Chris Martin is de Schepper dankbaar voor wat zijn dagtaak is. Hij straalt oprechte dankbaarheid uit, en daarin schuilt het succes van Coldplay. De zegetocht van de Britten in Brussel begon nog vóór gitarist Jonny Buckland één snaar had betast, nog vóór het slipje van de Chef Vuurwerk zeiknat was. De leden van Coldplay wandelden  langs de eerste rijen alvorens het podium te bevolken, uit blijk van appreciatie naar de massa toe. Het was een gebaar waarmee ze het al hysterische publiek nog harder ophitsten, een teken aan de wand dat wat te gebeuren stond een prominente plek zou innemen in het langetermijngeheugen.

En bam! Een eerste verzameling vonken verliet de lanceerbasis, de ecologische confetti hield zich evenmin koest, daar waren de eerste ballonnen. ‘Higher Power’ was een middelmatige Coldplaysong die door de vele randanimatie echter de perfecte opener was voor een show die verder vooral met klassiekers aan elkaar werd gelijmd. Tijdens ‘Adventure of a Lifetime’ werden alienachtige apen geprojecteerd, wat niet de laatste keer was dat Chris Martin een idee gaf van hoe zijn browsergeschiedenis eruitziet.

‘I hope that everybody has some knaldrang left’, zei hij in een van zijn vele slimme bindteksten. Chris Martin praatte de hele show vol met de hulp van spiekbriefjes met daarop Nederlandse en Franse woorden en zinnen waarmee hij de 55.000 aanwezigen deed kirren van plezier. Het waren goedkope (maar slimme) truken van de foor die bijzonder goed werkten bij een publiek dat genereus was in het distribueren van decibels.

‘Paradise’ was het eerste hoogtepunt: op de schermen werden bezoekers in beeld gebracht die de stembanden aan gort schreeuwden, anderen huilden zich een halve hartbreuk, alsof Chris Martin voor hen persoonlijk een serenade bracht vanop een Brussels balkon. Na vervolgens ‘Charlie Brown’, ‘The Scientist’, ‘Viva La Vida’ en ‘Hymn for the Weekend’ waren zelfs de 214 Coldplayhaters die bij gebrek aan een babysit in het Koning Boudewijnstadion waren met hangende pootjes overgestapt van kamp.

Hoe indrukwekkend het spektakel ook was, met een karrenvracht aan hits, lichtgevende armbanden en het overige visuele vuurwerk; een show van Coldplay wordt ookk gemaakt dóór het publiek. ‘Yellow’, ‘Clocks’, ‘My Universe’ en ‘A Sky Full of Stars’ dreven op extase, en ‘Politik’ werd ondanks dat het een zwarte plek was in een zee van fluokleuren niet uitgespuwd maar omarmd.

De liefde voor Coldplay was groot, maar liefde maakt blind, wat te zien was aan de vele bezoekers die 45 euro hadden uitgegeven aan bandshirts in Beerschotpaars met galgele en kikkergroene accenten. Zo lelijk dat zelfs Desigual ze niet in zijn collectie zou opnemen. Oké, het was dan wel duurzame merchandise, want Coldplay maakt er een zaak van om iets terug te doen voor het milieu door zelf energie op te wekken, afbreekbare confetti te gebruiken en bomen te planten, maar er zijn grenzen.

Wat was trouwens de bedoeling van die fluoveters rond Chris Martins armen, naast een steunbetuiging aan Oekraïne? En hoeveel stadiontours zijn er nog nodig voor de overige bandleden hem gaan aanspreken op zijn dubieuze kledingsmaak? Wie vond het trouwens een goed idee om ‘Infinity Sign’ en ‘Something Just Like This’ te spelen met gigantische alienmaskers, alsof een bezopen Tomorrowlandbezoeker gevraagd was om kostuums voor The Masked Singer  te ontwerpen? Het hielp ook niet dat de vage momenten allemaal binnen dezelfde periode vielen, met verder songs als ‘Love’ en ‘People of the Pride’ die saai en ongeïnspireerd klonken, dan wel zeldzame plasmomenten waren.

‘Magic’ werd voor de gelegenheid naar het Nederlands vertaald – ‘Gelof iek in magie? Seker doe iek da!’ – waardoor Chris Martin plots een zingende Zatte René werd. Hadden we al vermeld dat hij een leperd is die dondersgoed weet dat rechtdoor de kortste weg naar het hart is? Eerder al had Martin in de uitloper van ‘Let Somebody Go’ een stukje ‘Santé’ van Stromae gecoverd, een tweede ode aan ’s lands muzikale moules-frites volgde aan het slot, wanneer hij een T-shirt van Stromae aantrok.

Tussen al het gefleem door, stak hij geregeld Ingeborg-waardige preken af. Maar als je in één concert wegkomt met alienkoppen, gezwets over verbinding, kermisachtig entertainment en steengoeie klassiekers ben je gewoon een Grote Groep. Wanneer er ooit ecologisch gereisd kan worden naar andere planeten zet Coldplay zijn zinnen op de verovering van Mars. Wedden?