‘Behandel onze kinderen niet als honden’: gekraakte mailbox van Russisch militair parket legt wereld achter frontlinie bloot

Zo worden militairen vaak onder dwang naar het front gestuurd. Of onder valse voorwendselen, en beseffen ze dat pas als ze al op Oekraïense bodem staan. Zo vertelt een weduwe hoe ze er getuige van was dat haar oudste zoon Bogdan Mikhailovich Glukhov (19) door zijn commandant gedwongen werd een contract te ondertekenen, met de belofte dat hij niet naar het front zou moeten. Het bleek een leugen.

Een jonge soldaat getuigt hoe hij inscheepte naar Syrië voor oefeningen, maar plots in Oekraïne aankwam. “Vanaf de eerste dagen stond mijn brigade in de frontlinie, in een schietpositie. In veldslagen verloor ik al mijn dichte kameraden. Ik voel me depressief. Ik ben 21 jaar en ik wil heel graag LEVEN. Mijn commandant weigert mijn aanvraag tot ontslag te accepteren. Wat moet ik doen?”

Eten

Enkele klachten vermelden dat de militairen amper eten, drinken en medische zorg krijgen. Zo klaagt de moeder van soldaat Mikhail Olegovich Smorodin (20) over de slechte omstandigheden waarin haar zoon moet leven. “Ik begrijp dat dit het leger is, maar dat is nog geen reden om onze kinderen als honden te behandelen.”

Russen die in Loehansk of Donetsk wonen, krijgen het nog harder te verduren. Dat blijkt uit het relaas van een moeder die haar zoon naar de ‘speciale operatie’ ziet vertrekken, hoewel hij geen militair is en nooit een militaire training genoot. “Ze kregen geen basisuitrusting en moesten in het bos slapen zonder tenten", zegt ze. “Er is niet genoeg voedsel voor iedereen en er is heel weinig water. Ze smelten sneeuw om te kunnen drinken.”

Gewond

Ook het verslag van de moeder van korporaal Niyazov Artyom Mikhailovich (21) is schokkend. De jongeman raakte tot twee keer toe gewond. Op 7 maart werd hij getroffen door een granaatscherf aan het hoofd en liep hij een hersenschudding en verlammingsverschijnselen op. Na twee dagen in een veldhospitaal moest hij zonder behandeling beschikken, omdat er geen plaats was in het ziekenhuis. Hij werd terug naar zijn eenheid gestuurd, ondanks aanhoudende hoofdpijn en gedeeltelijk verlies van zijn zicht en gehoor.

Op 19 april liep hij opnieuw verwondingen op, deze keer door de ontploffing van een mijn. Deze keer kwam hij wél in een ziekenhuis terecht, maar hij werd evenmin behandeld. De man heeft last van duizeligheid, hoofdpijn, gedeeltelijk geheugenverlies en problemen met gehoor en zicht. “Een late diagnose en het ontbreken van de juiste medische behandeling kunnen onomkeerbare gevolgen hebben”, waarschuwt zijn moeder.

Sommige soldaten overtreden opzettelijk alle mogelijke regels om te worden ontslagen. Tevergeefs. Luitenant Pereverzev Ilya Romanovich getuigt hoe hij herhaaldelijk aangaf dat hij niet in het Russische leger wilde dienen, niet kwam opdagen voor het werk en de voorwaarden van zijn contract niet naleefde. “Ik heb in acht maanden al zeventien berispingen verzameld, maar mijn ontslag wordt niet aanvaard”, zegt hij. Zijn posts op sociale media zoals TikTok - iets wat verboden is - brachten daar geen verandering in.

Familie

Familie op het thuisfront is niet veel beter af. Dat tast vaak in het duister over het lot van de soldaten. Velen vertellen dat het van de dag voor de invasie geleden is dat ze hun geliefden nog hoorden. Als ze het Russische leger vragen naar wat er met hen gebeurd is en waar ze zijn, botsen ze op “cynische onverschilligheid”. 

Veelal horen ze via Oekraïense (online) bronnen dat hun geliefden gevangengenomen zijn of - in het slechtste geval - omgekomen. Dat blijkt onder meer uit het verhaal van Akimova Sofia Olegovna. Zij vernam voor het laatst iets van haar vriend Anatoly op 23 februari. Hij vertelde haar toen dat zijn eenheid de opdracht had gekregen om in de aanval te gaan. In april kwam echter het nieuws dat hij was omgekomen aan thermische brandwonden over 90 procent of meer van zijn lichaam. Alleen zijn benen kwamen terug.

Anatoly bleek begin maart al overleden te zijn in Hostomel bij Kiev. Tot april had het leger nochtans volgehouden dat hij gezond en wel was. Eind maart volgde opnieuw een koude douche toen Sofia haar vriend op Oekraïense sites opeens herkende als krijgsgevangene. “Geen idee wie we begraven hebben", schrijft ze.

Lang niet alle stoffelijke resten komen overigens terug, zo blijkt uit de mails van het Russische parket. De moeder van Argimbaev R.S. (36) had voor het laatst contact met haar zoon op 21 maart. Een week later vernam ze van zijn commandant dat hij was omgekomen. “Volgens collega’s werd zijn gevechtsvoertuig opgeblazen. Zijn lichaam is nooit geborgen. Het bleef achter in het wrak van zijn brandende wagen. Breng zijn stoffelijke resten toch naar huis, zodat ze op een menselijke manier begraven kunnen worden”, smeekt ze.

Burgers

Russische burgers in de bezette gebieden in Oekraïne klagen bij het parket dan weer over “wreedheden en plunderingen” van de eigen soldaten. Zo vertelt een vrouw uit Loehansk dat het huis van haar overleden moeder leeggeroofd werd - “net als vele huizen in het dorp, een school, een kleuterschool, een apotheek en drie winkels” - en dat een groep van een twintigtal soldaten twee huizen bezette, waaronder dat van haar.

“Ze hebben twee weken in mijn huis gewoond en alles leeggehaald”, schrijft Yulia Viktorovna Puntus. “Het waren duidelijk professionals, want ze ontzagen niets of niemand. Ze beukten deuren in en namen alles mee: wagens, brandstof, graan, aardappelen, wortelen en televisies. Wie protesteerde, werd bedreigd.”