‘Cult of the Lamb’ is een soort ‘Animal Crossing’ met bloed, satanisme en uitwerpselen

De titel ‘Cult of the Lamb’ dekt de lading immers volledig: je kruipt in de wol van een onschuldig lammetje dat zonet aan geofferd is in een religieus ritueel maar meteen weer tot leven werd gewekt door de zogenaamde ‘One Who Waits’. Vervolgens is het aan jou om als de schattigste sekteleider ooit nieuwe volgelingen te rekruteren en in naam van The One Who Waits wraak te nemen.

Een succesvolle sekte opbouwen, doe je echter niet zomaar in een-twee-drie. Nadat je je eerste gelovigen hebt ingelijfd, komt namelijk de ‘Animal Crossing’-invloed naar boven. Er moet immers voor voedsel, logement en uiteraard de nodige demonische tempels en decoratieve elementen gezorgd worden. Je zou niet willen dat je aanhangers hun geloof verliezen of nog erger, doodvallen van honger of ziek worden omdat er nog geen toiletten zijn en ze binnen de kortste keren omringd zijn door hun eigen fecaliën. Om je kamp uit te rusten met de nodige voorzieningen, heb je natuurlijk grondstoffen nodig. Die verzamel je door bomen om te hakken, bessen te plukken en steen te kappen, maar de écht waardevolle dingen vind je tijdens het tweede aspect van het spel.

De wereld van ‘Cult of the Lamb’ bestaat namelijk uit vier gebieden die elk opgebouwd zijn uit willekeurig gegenereerde kerkers met aan het eind een van de vier bisschoppen die ter aarde besteld moeten worden om je demonische verlosser te bevrijden. Hier verschuift het spel dan ook meteen naar een iets gewelddadigere toon, met horden vijanden in tal van formaten en gradaties van afzichtelijkheid. Gelukkig zijn er hier en daar ook kamers waar je bijvoorbeeld een tarotkaart kan trekken om een tijdelijke power-up te krijgen, of waar je even niet belaagd wordt en rustig wat voorraden kan sprokkelen.

Vier gebieden lijkt misschien weinig, maar ook wanneer je de bisschop van een bepaald level hebt verslagen, kan je nog steeds terugkeren om bijvoorbeeld een van de talrijke sidequests die je volgers je regelmatig voorschotelen te voltooien. Bovendien verandert de lay-out van de kamers en de paden die je kan nemen telkens je de arena opnieuw betreedt, waardoor het de absoluut moeite loont om af en toe eens op je stappen terug te keren naar een al eerder voltooid level. De vijanden worden elke keer taaier, maar de buit groeit dan ook exponentieel mee.

Het is de afwisseling van die twee speelstijlen die van ‘Cult of the Lamb’ een enorm verslavend spel maakt. Het basismechanisme van grondstoffen verzamelen, sekteleden werven, nieuwe gebouwen voor je kamp vrijspelen die dan ook weer upgrades kunnen krijgen, wat dan weer leidt tot nog meer opties, in combinatie met de extreem strakke hack & slash-levels, zorgt ervoor dat dit het soort spel is dat je de tijd helemaal uit het oog doet verliezen. Dit wordt geheid en geheel terecht een culthit!