Selah Sue klonk verrassend hees, maar dat bezorgde haar songs alleen maar meer tederheid ★★★★☆

Ze heeft gelijk ook, om haar hartroerselen niet achteloos te verpanden. In haar songs biedt ze sowieso al voldoende werkgelegenheid aan verstikkende gevoelens, depressies en demonen.

De reden van haar aankondiging? Precies een week geleden deelde Sanne Putseys mee dat ze door een hel ging. Dat het deemsterde in haar hoofd. Chronische depressie en andere mentale problemen klauwden zich andermaal een weg naar haar. Paddo’s mengen dan wel lekker met de zwarte schimmel aan je hersenschors, maar toch voelde ze na een half jaar opnieuw de nood om antidepressiva te nemen. “De allesoverheersende duisternis begint stilaan terug op te klaren,” schreef ze vorige week. “Maar de pijn is er nog wel.” Reden te meer om deze gekreukelde soulsirene vrijdagmiddag een hart onder de riem te steken.

Moeilijk was dat niet. Andermaal had Putseys een indrukwekkend groep achter zich geschaard, waarbij Dries Laheye - vooral bekend van STUFF. - zich het meest van de hele Selah-crew in de kijker werkte. Met even groot gemak bediende hij zich van elastische funk, diepe soul of warme jazz waarmee hij de sound in de set duidelijk aanstuurde. Selah Sue klonk - zelfs ondanks haar typerende rasp - verrassend rauw en hees, maar dat bezorgde een soulvolle song als ‘All the Way Down’ alleen maar méér tederheid. Of voor een vertimmerde interpretatie van ‘Raggamuffin’ waarin haar stem bijna in scherven viel toen ze ‘Listen to the sound of my voice’ riep. Met zelfverzekerde tred verkende ze het podium dan weer tijdens ‘Free Fall’ of een prachtige versie van ‘This World’ waarmee ze de - iets te korte - set afsloot.

Spraakzame intimiteit is een sprookje, schreef Bernard Dewulf ooit. Dat weet natuurlijk elke voyeur die wil spieken in andermans ziel. Maar toch liet Selah Sue niet na om af en toe het gordijn in haar bovenkamer te lichten. Tijdens en tussen de songs door verwees ze bijvoorbeeld al eens zijdelings of meer rechtstreeks naar haar intieme wereld. In ‘Peace of Mind’ vroeg ze het publiek haast achteloos: “Dat willen we toch allemaal? Piece of mind?” Om daar iets radelozer aan toe te voegen: “Please, peace, kom nù. Niet morgen, néé. Vandaag!” Ze vond gelijk een bondgenoot in de bijval van haar publiek. Achteraf klonk ze wel iets cynischer. “Ah… piece of mind”, leek ze zichzelf voor het hoofd te willen slaan. “Zo makkelijk is dat dus.” Om dan grimmig te volgen met: “Nee, natuurlijk niet”.

Zo’n toeval was het ook vast niet dat de song gevolgd werd door ‘Pills’, met een werkelijk héérlijk club-intermezzo en een frivole choreografie van Sanne met een koortje van drie achtergrondzangeressen. De tweede helft van de set - die gebroken werd door een kledingwissel - kende nog meer subtiele hints: zo werd ‘Peace of Mind’ voorafgegaan door ‘Free Fall’ en ‘Alone’.

Alleen stond ze niet, merkte Selah Sue na afloop van die song.