Evenepoel kan leven met derde plaats: “Ik ben echt trots op mijn ploegmaats”

“Top vijf, stiekem top drie”, had Wilfried Peeters gehoopt. Betrouwbare voorspeller, bleek hij. Top drie is wat het werd in een plakkerig, drukbevolkt Utrecht. Halfweg werd al duidelijk dat de troepen van Patrick Lefevere ook de zestiende ploegentijdrit in een grote ronde van het voorbije decennium níet zouden winnen. Aan het tussenpunt drukte Jumbo-Visma Quick.Step-Alpha Vinyl meteen met zijn neus op de feiten: 0.13. Daar kwam in een tweede deel nog amper één verliesseconde bij. Vervelender was dat Ineos de drie tellen achterstand op Remco Evenepoel en co. na een ijzersterk slot aan de finish ombogen in een mini-bonus van... minder dan één seconde. Niet tweede dus, maar uiteindelijk derde.

Of hij daar tevreden mee was, vroegen we Evenepoel. “Tuurlijk, waarom niet? Zijn jullie er tevreden mee?”, kaatste hij de vraag lachend terug. Zeker wel. De ploeg haalde er het maximum uit, vonden we. “Ha voila”, deelde de jonge kopman die opinie. “Als je echt voor ritwinst wil gaan, moet je hier je allerzwaarste kanonnen aan de start brengen. Dat was bij ons niet het geval. Er is Rémi (Cavagna, red.). En ik, natuurlijk. Maar Asgreen, Lampaert en Cattaneo ontbraken, bij voorbeeld. Dat zijn betere tijdrijders dan de meesten van deze jongens. Uiteraard kunnen we een sterker achttal opstellen, maar dat was niet het doel in deze Vuelta.”

Evenepoel trok de vergelijking door met Jumbo-Visma. “Waar het gemiddeld gewicht tien kilo hoger ligt dan bij ons. Dat scheelt toch. Ik ben echt trots op mijn ploegmaats. We hebben het samen goed ingedeeld. Eén zwak momentje kenden we misschien, vlak na het tussenpunt. Daar hebben we volgens mij een beetje te veel tijd verloren, wat zich in de eindafrekening ook vertaalde in die seconde verlies tegenover Ineos. Mocht dat het verschil zijn geweest tussen 1 en 2, had het meer ‘gepikt’. In die zin is het beter dat Jumbo-Visma nog eens een flink eind onder onze eindchrono dook. Dit doet minder pijn.” En zo blijft Evenepoel ook nog even in de luwte bij het begin van deze Vuelta. Geen truien, geen extra podiumverplichtingen. “Da’s wel een voordeel, ja.”

Helemaal op het einde spurtte Evenepoel nog de ziel uit zijn lijf. Om dan toch... als eerste over de finish te glijden. Iets wat hij absoluut had afgezworen. Tom Steels had het goed gezien in zijn strategische vooruitblik in deze krant: (met veelbetekenende glimlach) “De sterkste zal de groep sowieso aanvoeren bij het binnenrijden.” Evenepoel dus. “Wel ja, in de meeting werd ‘last minute’ gezegd dat, áls ik de sterkste zou zijn, ik de laatste halve kilometer vol zou blijven doorgaan”, klonk het. “Ik deed, volgens planning, hele lange kopbeurten. Soms tot een kilometer toe. Het was ook nodig om de snelheid hoog te houden. Mochten we gewonnen hebben, hadden we wel iets anders in gedachten. In dat geval zou ik de rode leiderstrui hebben afgestaan aan een ploegmaat.”

Evenepoels tevredenheid werd aan de teambus op de ruime parking van de Jaarbeurs gedeeld door opperhoofd Patrick Lefevere. “Mooie ereplaats”, vond hij. “Jumbo-Visma was onklopbaar. Wéér kwamen ze hier van een andere planeet. Ik dacht dat we dat eerste technische deel van de tijdrit goed door waren gekomen. Maar dan zie je hen nóg eens 0.14 sneller rijden. Tja... Ik weet niet hoe zíj hun bochten hebben genomen, maar... (lacht) Met een auto zou ik zeggen: op twee wielen. Maar ze hébben er effectief maar twee op hun fietsen. We hadden er rekening mee gehouden dat Louis (Vervaeke, red.) en Dries (Devenyns, red.) er vroegtijdig zouden afmoeten. Dat gebeurde ook. Maar ze gingen wel langer mee dan gedacht. Ik kan niemand iets verwijten. Iedereen deed zijn uiterste best.”

Veel kleiner had Lefevere het verschil dan niet verwacht, zei hij. “Bekijk die renners van Jumbo-Visma: dat zijn stuk voor stuk veel betere tijdrijders. Met ook meer ervaring. Bij ons was het de eerste keer dat die mannen samenreden, hé. Ik denk niet dat we sneller konden. Even was er verwarring, op die tweede brug. Daar losten ze verkeerd af. Dat kostte ons wellicht die seconde op Ineos. Anderzijds: beter derde dan tweede met zo’n miniem tijdsverschil. Want dan zou het weer uitsluitend zijn gegaan over waar we die seconde precies zijn verloren. We hebben het ooit eens meegemaakt, in de Tour 2013. In Nice verloren we de ploegentijdrit met 75 honderdsten. We zijn toen een week ziek geweest.”