STAKE op Pukkelpop: De deur lag niet in huis, ze lag ergens helemaal achterin de tuin ★★★★★
Het begint op te vallen: de strafste, meest intense, ook raarste concerten die we de voorbije tweeënhalve dag al op Pukkelpop zagen, waren er eigenlijk bijna allemaal van Belgen. Vijf sterren, STAKE die in uw zak.
STAKE trapte, zoals schier altijd, bijzonder sterk van leer: ‘The Sea Is Dying’ - of: hoeveel dreigende energie en balzakspatadervernauwende suspens je in een paar drumslagen kan stoppen. De deur lag niet in huis, ze lag ergens helemaal achterin de tuin.
De band zag er goed uit, daar in die stevig gevulde Club. Brent Vanneste droeg voor de gelegenheid een oranje overall: hij zag eruit als de enige vuilnisman die op zaterdag werkt, maar dan op een héél coole manier. Na ‘The Sea’ ging het vrolijk op die lijn verder: ‘Doped Up Salvations’, een bijna swingend ‘Dickhead’, een fantastisch ‘Return of the Kolomon’ (goede titel, trouwens).
Dan een dienstmededeling tussendoor: ‘In september brengen we een nieuwe plaat uit. En kom gerust naar één van onze concerten in het najaar, WAAADDAAAAAAFUUUCCCK.’ Hij zong de laatste song terwijl hij lag te crowdsurfen op een roze luchtmatras: dat soort optreden, ja. Kort, bondig, alles kapot.