Charlotte de Witte op Pukkelpop: ondanks technische storingen houdt de keizerin haar onderdanen in de tang ★★★★☆
Ook de koningin van de Belgische techno heeft al eens een minder nachtje. In het geval van Charlotte de Witte liet de techniek het afweten. Gaf ze er gedesillusioneerd de brui aan? No fucking way.
La Grande Dame van de inlandse techno knalt de nacht in met een robotische “sunset”-stemsample, langgerekte elektronische bassen en ziedende four-to-the-floorbeats die uitmonden in publieksfavoriet ‘Satori’.
Om ons heen, op de kille, klamme weide: hologige feestvarkens die driest hun vuisten de lucht inpompen, met De Witte als drilsergeant. Meisjes nemen hun beste vriendin bij de hand en laten zich opslokken door een pulserende massa. Een knul met een vissershoedje lijkt verloren: heeft hij zijn vrienden of simpelweg alle hoop laten varen? Hij staart verweesd naar het vale licht van zijn gsm-schermpje terwijl ‘Kavale’ van Dok & Martin over ons heen dendert. ‘t Is een lawine waarin je ofwel grijnzend kopje onder gaat of eentje die je knarsetandend ontvlucht.
De Witte laat niet los. Haar ‘Rave On Time’ katapulteert je naar een verlaten veld ergens in Zuid-Engeland anno 1991. De acid borrelt venijnig, niet alleen tussen de beats maar ook in ons bloed. En dat op een uur waar de coördinatie tussen de verschillende ledematen te wensen over laat. Naar hedonisme hongerende pintjeslurkers schuren langs ons heen, op weg naar een vortex die ze menen te ontwaren in het midden van de Pukkelwei. Allemaal samen de zoete verdoemenis in.
En dan … valt de muziek uit. Stroom weg? Technische storing? Kutzooi, hoe dan ook. Voor een dj is dat sterven. Het podium wordt donker. Sfeer weg. Fantasie aan diggelen.
Vijf minuten later is De Witte terug, with a vengeance. Op het videoscherm zien we haar verwoed aan de knoppen draaien. De snaredrums knallen als houten plankjes die tegen elkaar worden gekwakt. De vortex doet zijn muil weer open en begint opnieuw te kolken. “What’s your reflection?” wil een androïde vrouwenstem van ons weten. Maar technische storingen blijven roet in het eten gooien, twijfelachtige weerspiegeling of niet. Nu en dan valt de klank weg. Als dat maar goed komt.
Nog meer Pukkelpop? Volg alles in onze liveblog.
We schuifelen naar het midden van de weide. Daar wordt minder uitzinnig gedanst. Hooguit wat stijfjes geschuifeld. Katatonisch gestaard, als naar een vreemd natuurverschijnsel. “Da vin ek ech erreg voor da meisje”, zegt een bezorgde mama wanneer De Wittes klank voor de zoveelste keer wegvalt. We knikken naar niemand in het bijzonder. ‘t Is lichtjes tragisch, ja. Ze ging net zo lekker. En u, wij en de rest hadden net de ideale draaikolk gevonden om te beteugelen. Sneu.
De Witte keert terug met haar eigen ‘There’s No-one Left to Trust’. Gevoel voor humor heeft ze wel. Je moet het de Pukkelpoppers nageven: ze laten zich niet gauw van hun stuk brengen. Want ondanks de technische glitches keren toch een hoop slierten dansende mensen terug richting muil van het beest. De Witte haalt haar scherpste vishaak boven: ‘Doppler’, zijnde pneumatisch gebons met het gegier van racewagens in de aderen. Wie in de nineties tuk was op Tekton Motor Corporation staat er vast vet bij te grijnzen.
En kijk, de keizerin houdt haar onderdanen in de tang. Het feestje dooft niet uit. Hippies en hardcorefreaks, Johnny’s en junkies, zonderlingen en zuipschuiten: ZE BLIJVEN DANSEN! Een dj die daarin slaagt, getergd door de rottigste der technische mankementen, is een modderfokking doordouwer. En verdient vier sterren. Nah!