Operazangeres Kelly Poukens (30) repeteert tussen de koeien. “Ik warm mijn stem op door met hen mee te loeien”
Wat laadt jouw batterijen weer helemaal op? Operazangeres Kelly Poukens (30) reist de wereld rond en repeteert voor een rol in ‘Hänsel und Gretel’. Maar als tegengewicht voor alle bombastische pruiken en jurken keert ze telkens weer terug naar de boerderij van haar vader. Daar, tussen de koeien die met haar meeloeien, voelt ze de helende kracht van zang. “Mijn mama heeft een oogaandoening. Als wij een kopje koffie drinken, zingen we vaak samen.”
Fleur De BackerBron:Goed Gevoel
“Als kind droomde ik er niet van om professioneel zangeres te worden, al vond ik zingen altijd al geweldig. Mijn papa heeft een boerderij en als klein meisje liep ik ’s morgens vroeg al zingend tussen de koeien. Zij waren eigenlijk mijn allereerste publiek. Zette ik een lied in, dan werden ze stil. En begonnen ze opnieuw met loeien, dan wist ik: het is tijd voor een ander melodietje. (lacht)”
In opera’s draag ik veel make-up, bombastische pruiken en glamoureuze jurken. Thuis ben ik snel weer dat gewone meisje.
Kelly Poukens
“Vandaag de dag reis ik als operazangeres de wereld rond, maar ik keer bewust geregeld terug naar mijn roots. Op de boerderij in Maaseik slaag ik erin om alles in perspectief te plaatsen. In opera’s worden thema’s als liefde en dood vaak uitvergroot en word ik ondergedompeld in dramatiek. Ik draag dan veel make-up, bombastische pruiken en glamoureuze jurken. Thuis ben ik snel weer dat gewone meisje, en laat ik de stress en druk die bij mijn vak horen even links liggen.”
“Ik zing ook nu nog voor de koeien: ik repeteer het allerliefst in de stal of tussen de weilanden. Momenteel bereid ik me voor op de rol van ‘Sand- und Taumännchen’ in de opera ‘Hänsel und Gretel’. Ik warm mijn stem op door met de dieren mee te loeien. Ze inspireren me: de koeien produceren heel ontspannen een vertrouwd, organisch geluid, met prachtige toonhoogteverschillen. Bij opera draait veel rond een goede zangtechniek. Tussen de koeien vind ik de puurheid van mijn stem terug.”
Op de bühne blijft Kelly trouw aan het kleine meisje in zichzelf
“Een vriendin van me zei ooit: ‘Je bent al zingend het meest jezelf.’ Ze had honderd procent gelijk: het is mijn uitlaatklep, of ik nu dolgelukkig of net heel verdrietig ben. Het hoeft voor mij trouwens niet altijd klassiek te zijn. Ik ben verliefd op de intense teksten van Jacques Brel. En meer zelfs: ik zing liedjes van André Hazes moeiteloos mee. Zijn teksten gaan over herkenbare dingen. Het échte leven, zonder enige verbloeming.”
“Toen ik een tijdlang in Amsterdam woonde en werkte voor de Nationale Opera, wandelde ik na een loodzware repetitie langs de grachten in de Jordaan. In het iconische volkscafé Rooie Nelis hoorde ik hoe tientallen mensen samen levensliederen zongen. Dat gemeenschapsgevoel overviel me en raakte me.”
Zingen is een vorm van verbinden. Daar ben ik me extra van bewust dankzij mijn mama, die een oogaandoening heeft en aandachtiger is voor klanken.
Kelly Poukens
“Ik vind het belangrijk om op de bühne trouw te blijven aan het kleine meisje in mezelf. Los van pruiken en make-up. Door te zoeken naar balans op en naast het podium. Te kijken naar het grote in het kleine en tegelijk naar het kleine in het grote. Het is mooi wanneer het publiek iets van zichzelf kan herkennen in de rollen die ik speel en zing. Mijn collega’s en vrienden weten dat ik alles het allerliefst overgiet met een sausje van positivisme en humor: het helpt om te relativeren en brengt mensen samen.”
Waarom durven we niet meer luidkeels te zingen?
“Ik ben er dan ook van overtuigd: zingen is een vorm van verbinden. Daar ben ik me extra van bewust dankzij mijn mama, die een oogaandoening heeft en dus aandachtiger is voor klanken. Mijn mama is mijn heldin, mijn rolmodel. Als we een kopje koffie drinken, zingen we vaak samen. En als zij zegt dat een optreden haar geraakt heeft, is dat het allermooiste compliment dat ik kan krijgen.”
“Net daarom vind ik het zo jammer dat mensen zich inhouden, en niet vrijuit durven te zingen. Het grootste cadeau dat je mij op mijn verjaardag kan geven, is luidkeels ‘Happy Birthday’ zingen. Mijn vrienden en familie weten dat, aan verjaardagsliedjes is er die dag dus geen gebrek. (lacht) Ik kan er ook enorm van genieten wanneer ik iemand zie meezingen in de auto, maar het is zo zonde dat de meesten verlegen stoppen als ze doorhebben dat ik hen gezien heb. We zien zingen vaak nog als iets privé. Mijn oproep is dan ook: hou je niet langer in en zing voluit in je eentje. Of beter nog: samen met anderen. Tegelijkertijd ademen, zingen, en dezelfde boodschap verspreiden ... het is magisch.”
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Goed Gevoel. Meer lezen? Het gloednieuwe septembernummer ligt nu in de winkelrekken.
Je kan deze inhoud niet bekijken
Deze inhoud bevat cookies van social media of andere externe platformen. Omdat je deze cookies uitgeschakeld hebt blijft deze inhoud verborgen. Aanvaard cookies van sociale media om de inhoud alsnog weer te geven.
