De trailer toont flarden: hoe “dikke trut” Kato telkens weer valt, geholpen door Yoeri en Dylan. Tegen de muur, in de vijver, van haar fiets. En hoe ze de pijn dan maar zelf ‘wegbrandt’. Tot Senne er plots is, om haar weer recht te helpen.

De trailer van Burn the Pain Away oogt heel professioneel, al is hij in ­elkaar gebokst door een crew van ­tienervrienden, in hun vrije tijd. In de regisseursstoel: Michiel Kinds (16) uit Bellegem. “Ik maak al zo’n zes jaar filmpjes, maar dit wou ik maken om een speciale reden”, zegt hij. “Om te tonen dat ik niet meer zo kwetsbaar ben als vroeger. En dat ik verder ben geraakt dan hen.”

Hen, dat zijn zijn pesters: in de lagere school werd Michiel zwaar gepest. “Tussen het vierde en het zesde herinner ik mij niet veel momenten dat ik zelfs maar één goede vriend had. Ik was vaak alleen. Op een bepaald ­moment kwam iemand mij zelfs zeggen dat er een anti-Michiel-groepje was gevormd. De helft van de klas zat erin. Even later zelfs de helft van de speelplaats. Ze wisten dat ze mij konden pakken. Ik was heel gevoelig toen, en begon gemakkelijk te wenen. Dus ja, iets voor pesters.”

“Harder geworden”

Bij Kato komt de liefde haar redden. Net als bij Michiel. “Mijn vriendin heeft mij ook wel een beetje gered. Maar ik was vooral vree blij dat ik naar het middelbaar mocht. Op het einde van het zesde leerjaar heb ik op aanraden van een leerkracht een ­assertiviteitscursus gevolgd, wat veel heeft geholpen. Daardoor ben ik een beetje harder geworden, minder kwetsbaar, en durf ik te reageren. Wat Kato overkomt, zou mij nu niet meer kunnen gebeuren.”

Door die persoonlijke achtergrond, was de film een specialleke: het zou de eerste zijn die hij officieel aan publiek zou tonen. Dus moest het af zijn – in totaal heeft het anderhalf jaar geduurd om alles rond te krijgen, van het eerste kladpapiertje tot de film van een uur en vijf minuten. ­Alles heeft Michiel zelf geregeld: casting, camera, catering. Plus montage. “Intussen heb ik de film al honderd keer ­gezien, ik vind hem dus al niet meer supergoed. (lacht) Het heeft ook een kostenplaatje: zo’n 2.000 euro in ­totaal. Mijn papa heeft de camera ­gekocht, ik voorzag de rest.”

Nu alleen nog USB-stickjes, om de film te verspreiden in verschillende lagere scholen. Zodat hopelijk heel veel Kato’s, Yoeri’s en Dylans de film te zien krijgen. “Mentaal gepest ­worden komt op hetzelfde neer als de agressie die we in de film tonen. En dat is ook de boodschap die ik wil meegeven. Als kinderen in de lagere school al zien wat pesten kan aanrichten, zullen ze dat sowieso meedragen als ze ouder worden.”