De ‘Saints Row’-reboot is een klunzig, misdadig lolletje

De makers van ‘Saints Row’ vonden het, na de waanzinnige quatsch van ‘Saints Row IV’ uit 2014, tijd voor een wat meer ingetogen reboot van hun reeks, en daar was ondergetekende het vanaf moment één al niet mee eens: voor mij had het nòg zotter mogen worden dan het interdimensionale orgelpunt waarmee die cyclus van de reeks geëindigd is. Er viel evengoed wat te zeggen voor een propere lei, maar dan moesten de makers van de reeks sinds jaar en dag – het in Chicago gevestigde Volition - wel zien los te komen van de allereerste game uit hun reeks, die niet meer dan een ‘Grand Theft Auto’-kloon was.

Daar gaat het dus compleet fout met deze reboot. Niet alleen is ‘Saints Row’ opnieuw een onversneden ‘Grand Theft Auto’-kloon, een vibe waaraan de originele reeks slechts zeer moeizaam, en pas na een aflevering of twee, wist te ontsnappen. Dat was op zich nog niet zò erg geweest, ware het niet dat ze niet het baanbrekende, inmiddels ook al bijna tien jaar oude ‘Grand Theft Auto V’ als blauwdruk hebben genomen, maar eerder ‘Grand Theft Auto: Vice City’. In al zijn vezels – van de besturing van je wagen via het schieten tot het oprapen van blinkende flappen geld bij je ontzielde tegenstanders – is dit een openwereld-misdaadgame van twintig jaar geleden, in een genre dat Volition zélf vreemd genoeg inmiddels al flink heeft helpen evolueren.

De game introduceert een nieuwe ‘Saints’-bende, een stelletje millennials die het niet makkelijk hebben op de arbeidsmarkt en dan maar de misdaad induiken. Met, in een episch uitgebreide ‘editor’, een door jezelf gebricoleerd personage als baas van de equipe. Verder kozen de makers voor een compleet nieuw decor: de stedelijke banditisme-speeltuin van de originele reeks werd aan de kant gezet voor Santo Ileso, een stad naar model van El Paso, Albuquerque of Tucson. Steden in het zuidwesten van de Verenigde Staten, waar het stedelijke weefsel de stoffige woestijn kust in de buitenwijken, en de Americana-invloeden van steden uit andere Amerikaanse regio’s versmelten met de haciëndastijl die de streek overnam van het naburige Mexico.

Het is een mooie, gedetailleerde, prettig te doorkruisen wereld. Maar de makers steken er niet mee weg dat ‘Saints Row’ gewoon weer een ‘Grand Theft Auto’ van de Aldi is. De wereld voelt leeg aan, alsof de inwoners er allemaal hun uittocht hebben gemaakt, en je moet er meestal onzinnige, uit creatieve armoede ontsproten missies in uitvoeren. Meestal gaat het om een vrij willekeurige opdracht (“Jouw beurt om donuts te halen”, bijvoorbeeld), en krijg je tijdens die actie ineens leden van een rivaliserende bende op je dak.

Wat moet je precies met een game als ‘Saints Row’? Het is een titel die in elkaar stuikt onder zijn gebrek aan ambities, en als een ‘meh’ product de geschiedenis van dit medium zal ingaan. Maar tegelijkertijd kunnen we niet wegsteken dat we ons prima hebben geamuseerd in deze game. Er hangt een stuntelig, pretentieloos plezier over alles, alsof de makers niet alleen hun illustere voorbeeld maar ook hun eigen oude reeks wilden persifleren. De sfeer van de wereld, en het complete gebrek aan eigenwaan waarmee deze hele game in elkaar werd gestoken, doet je de makers alle slordigheden vergeten die ze erin hebben gelaten, en iedere vreselijk overdreven actiescène met een brede glimlach op je snuit tegemoet gaan. Het is geen memorabele ervaring, hoogstens een passabele, maar voor de paar tientallen uren die je eraan kwijt bent vermaak je je prima.

Ik ga het, tot slot, gewoon even zeggen: deze reboot was een vergissing. De oude reeks liep op velerlei gebied al achter op concurrent ‘Grand Theft Auto’, maar maakte dat goed door een gevoel van grenzeloosheid dat ze uitstraalde. Volition heeft nu wél een grens gelegd, door terug te keren naar de bron, maar sleutelde daarvoor te weinig aan de kern van zijn game-ervaring. En wie zegt overigens dat het te laat is om de oude Saints weer terug te brengen? Laat wat ons betreft de volgende ‘Saints Row’-game – want we hopen ten stelligste dat die er komt – geen ‘Saints Row II’ zijn, maar een ‘Saints Row V’.