In Pulle beschouwen ze Herman Vanspringel als een halve Pullenaar. Zijn ouderlijk huis op de hoek van de Kruisbaan en de Pulsesteenweg (verlengde Boudewijnlaan) staat er nog. Grobbendonk eerde hem enkele jaren geleden nog met een Herman Vanspringellaan, vlakbij de Aveve, in de buurt waar hij opgroeide.

Café op de hoek

“Zijn ouders hadden vroeger Café De Kruisbaan daar op die hoek”, herinnert Suske Verhaegen zich, zwaar aangeslagen door het heengaan van zijn vriend naar wie hij altijd is blijven opkijken. “Ze waren met negen kinderen. Een gezin met meer kinderen dan koeien, zoals vroeger zo veel Kempense families, die het niet te breed hadden. Vermits hun huis dichter bij het centrum van Pulle dan bij het centrum van Grobbendonk stond, is het normaal dat Herman naar de jongensschool in Pulle is geweest en voetbalde bij FC Pulle. Hij had toen nog geen fiets en ging er gewoon te voet naartoe. Herman stond in de goal. Hij heeft gesjot tot zijn 14de geloof ik.”

Op zijn 14de verliet Vanspringel de school om zoals zo vele tieners uit Pulle en Grobbendonk in de leer te gaan bij een diamantslijper. “We hebben nog samen in het diamantfabriekje van Jos Vercammen gewerkt in de Bruggestraat in Zandhoven, achter garage Vercammen. Ik herinner me veel plezante momenten daar. Intussen had Herman van zijn broer een oude fiets gekregen en werd hij beter en beter. Ik was een jaar of 15 à 16 toen hij dan echt beroepsrenner is geworden. Hij heeft zichzelf opgewerkt tot een wereldrenner. Het is aan inspirerende voorbeelden als Herman dat ik mij heb opgetrokken om ook te gaan koersen.”

Herman en Suske bleven na hun carrières contact houden. “Toen ik hem belde begin dit jaar om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen, kreeg ik hem niet te pakken. Hij liet dan zelf weten dat hij in het ziekenhuis lag om geopereerd te worden. Ze zouden een gezwelleke wegnemen. Hij liet het niet te erg klinken. Herman had wel veel koppijn. Achteraf bleek het kwaadaardig. Hij is dan nog gaan revalideren in Kasterlee, maar het zat hem en zijn vrouw niet mee. Ongeveer veertien dagen geleden heeft hij me dan zelf nog opgebeld. “Suske, ik staan ervoor, ze hebben de behandeling stopgezet”, zei hij, berustend in het naderende einde. “Hij kon niet goed meer zien. Ik hoop dat hij niet te hard heeft moeten afzien. Ik ben er al de hele dag van onder de voet. Van kleinsaf mocht ik meerijden met ‘de Vlieg van Pulle’ en ‘Wiezeke Joris’ om voor Herman te gaan supporteren. Ik voel mij nu een beetje achtergelaten. Er zijn er al zo veel vertrokken van toen.”

In 2017 overleefde Suske zelf maar nipt een val van zes meter hoogte. “Waarom ben ik er nog wel, en iemand als Herman niet meer? Dat is een moeilijke vraag. Ik haal courage uit mijn kleinzoontje Jef (7), die ook echte Kempense wielerbenen heeft, al mag hij ook nog altijd gaan sjotten hoor, want dat doet hij ook graag.”