Interview met de makers van aanstaande horrorgame ‘The Devil in Me’: “Hij wordt een tikkeltje bloederiger dan de vorige drie”

Wel gezellig zo, moeten kiezen welke van je twee collega’s dood moet. In ‘The Devil in Me’, de vierde aflevering in de ‘Dark Pictures Anthology’-reeks van horrorgames, krijgt een lid van de productieploeg van een tv-programma over spookhuizen die beslissing voorgeschoteld. Ze zijn, zoals dat hoort in een horrorverhaal, ineens in een hotel beland waar ze de griezels niét zelf hoeven te verzinnen: het werd gebouwd om zijn bezoekers van kant te maken. Een van die vallen bestaat uit twee decompressiekamers, waarin toevallig dus twee leden van de ploeg zijn opgesloten geraakt: een gewaardeerd lid, en een stagiaire. Er is een hendel: een van de twee moet eraan, anders sterven ze allebei. Naar welke kant duw je hem?

“Het is een scène uit ongeveer de helft van de game”, zegt game director Tom Heaton bij Supermassive Games, de Britse ontwikkelstudio achter ‘The Devil in Me’. “We wilden dat de horror vrij vroeg in de game begon, maar we moesten het publiek ook de tijd geven om de personages te leren kennen, om ze te begrijpen, om voor ze te supporteren. Zodat zo’n beslissing moeilijk wordt.”

Supermassive is bijzonder productief de laatste tijd. Nog niet zo lang geleden brachten ze, voor gamebedrijf 2K, ‘The Quarry’ uit, een speelbare tienerslasher à la ‘Friday the 13th’ of ‘I Know What You Did Last Summer’. Ook in ‘The Devil in Me’, waarmee ze hun anthologiereeks verderzetten voor concurrerend label Bandai Namco, zitten elementen daarvan. Maar de kern van de game is een combinatie van horrorfilm ‘The Shining’ en de ‘Saw’-filmreeks. “Iemand die je op meedogenloze wijze achtervolgt, in zijn eigen tempo, op een gecontroleerde manier, is echt iets angstaanjagends”, zegt Heaton. “Zeker de ‘Saw’-reeks, met een uiterst nauwgezette moordenaar die uitgebreide moordmachines heeft gebouwd in zijn hotel, was iets wat we echt eens in een ‘Dark Pictures’-game wilden. Dat betekent ook dat ‘The Devil in Me’ een tikkeltje bloederiger is dan de voorgaande drie delen. Als je een horrorgame maakt en er zitten geen vrij groteske dingen in, dan loop je het risico het publiek teleur te stellen. Maar soms zwenken we de camera ook op het laatste moment weg. Wat eigenlijk erger is, want in je hoofd heb je het al erger gemaakt.”

De ‘maker’ van het horrorhotel waarin het vijftal is verzeild geraakt, liet zich inspireren door de laat-negentiende-eeuwse seriemoordenaar H.H. Holmes. Die runde eveneens een hotel in de jaren 1890, waar hij tal van mensen vermoordde. “Een fascinerend personage”, noemt Heaton hem. “Hij was afgestudeerd als arts, verhuisde naar Chicago op het punt waar de stad snel aan het uitbreiden was en de Wereldtentoonstelling organiseerde. Hij begon meteen mensen te vermoorden, en dat versnelde toen hij er een hotel ging runnen. We kennen veel feiten over Holmes, omdat hij de eerste seriemoordenaar was die de media wist te bespelen. De kranten uit die tijd brachten, zeker nadat hij gesnapt was en tijdens zijn proces op theatrale wijze 27 moorden had bekend, iedere dag sensationele verhalen over hem. En daar genoot hij van, denken we. Zo creëerde hij een mythe rond zijn persoon. Een die nog is blijven spelen tot nu. Je ontmoet hem in de proloog van onze game, maar het grootste deel van het spel speelt zich af in de moderne tijd, met een moderne moordenaar die is geïnspireerd door de Holmes-mythe, die wil leren van zijn methodes, en die hem met een soort eerbied behandelt, als een soort vaderfiguur. Ook wil hij bèter doen dan Holmes. Aan de oude seriemoordenaar worden tweehonderd moorden toegeschreven, en hij wil er méér.”

Slechts enkele jaren voordat H.H Holmes werd gesnapt en in het nieuws kwam tijdens zijn proces, had ook in Londen een van de eerste seriemoordenaars huisgehouden: Jack the Ripper. Maar Supermassive wilde liever de iets minder bekende moordenaar als inspiratie voor hun nieuwe game. Bovendien hing er aan Holmes één locatie vast, dat hotel, waar ze heel wat meer mee aankonden dan de hele Londense Whitechapel-wijk waar de Ripper-moorden zich voltrokken.

“Het hotel gaf ons een locatie, een set, vol interessante dingen”, zegt Heaton. “Als gamedesigner denk je altijd in termen van omgevingen. De betere zijn compact, maar bieden een hoop mogelijkheden. Een hotel dat speciaal is gebouwd voor moord, dat is dus perfect. Door het feit dat Holmes’ verhaal zo vaak in de pers kwam in zijn tijd, konden we ons moordhotel ook redelijk goed modelleren naar hoe dat van Holmes eruit moet hebben gezien. In een van de kranten stond zelfs een plattegrond van het pand. Die hebben we gebruikt om ons hotel te bouwen: de spoelen, de kamers zonder ramen of deuren, de valdeur die naar een kelder met vaten bijtend zuur leidt: we moesten het niet eens zelf verzinnen.”