Afscheid langs de grote poort: zes momenten in beeld van zesvoudig US Open-winnares Serena Williams

Terwijl zus Venus al flink van zich had doen spreken, onder meer met een finale op de US Open twee jaar eerder, claimde vader Richard dat er nog een betere Williams zat aan te komen. Enter Serena. Zeventienjarig brok beton met witte kralen in haar haar die vrolijk op en neer botsten terwijl de hard slaande tiener over de baan hoste. Imposant was Serena in alles: voorkomen, tennis, prestaties. Aanwezig in de Players’ Lounge ook, met een flinke entourage. Toen al. De jongste Williams klopte die US Open de één jaar jongere Kim Clijsters, Monica Seles, Lindsay Davenport en in de finale de dan al vijfvoudige grandslamwinnares Martina Hingis. Samen met grote zus won ze ook de dubbeltitel. Na afloop kreeg Serena een telefoontje van president Bill Clinton. Haar naam was gemaakt, haar geschiedenis gestart.

Drie nachten voor ‘nine eleven’ was er nog geen vuiltje aan de New Yorkse lucht en hing er een knisperende spanning in het Arthur Ashe Stadium. Voor het eerst in de grandslamgeschiedenis speelden twee zussen de finale tegen elkaar. Serena had in de vierde ronde gewonnen van Justine Henin, Venus rekende in de kwartfinale af met Kim Clijsters. Een recordaantal van 22,7 miljoen Amerikaanse tv-kijkers keek uit naar dit gezinsonderonsje. Vuurwerk bleef evenwel uit, die avond op het Billy Jean King National Tennis Centre. Zoals wel vaker zaten emoties een felle strijd in de weg en werkte twee keer powertennis een hoge foutenlast in de hand. Venus kaapte uiteindelijk met 6-2, 6-4 haar vierde grandslamtrofee weg. Ze zouden nog acht keer samen een grandslamfinale betwisten, Venus mocht nog één keer winnen.

De 23.000 toeschouwers moesten even naar adem happen toen Serena Williams net voor aanvang van haar eerste ronde haar trainingsvest uitdeed en een minuscuul en superstrak zittende catsuit aan de wereld toonde. “Als je geen fatsoenlijk figuur hebt, is dit geen outfit om aan te doen”, zei Williams achteraf over het baanbrekende kleinood uit de Puma-stal. “Het doet me sneller lopen, hoger springen en is supersexy. Fun, opwindend en sexy: eigenlijk beschrijft het mezelf.” Williams heeft er nooit voor teruggedeinsd om haar contouren in de verf te zetten middels opzienbarende tennispakjes. Twee jaar later was het weer raak. Haar lange, zwarte laarzen (een soort beenverwarmers in werkelijkheid) gecombineerd met een jeansrokje en blinkend topje waren een hit tot ver buiten de tenniswereld.

Vurig, temperamentvol, nietsontziend. Geen grote kampioene zonder speciaal karakter. Serena verloor niet graag, aard van het beestje. In de halve finale stond ze in het krijt tegen de wederoptredende Kim Clijsters waardoor haar racket sneuvelde. Een waarschuwing tot gevolg. Bij 6-4, 6-5 (30-15) voor de Limburgse roept lijnrechtster Shino Tsurubuchi een Amerikaanse voetfout op tweede opslag. Ongezien. Serena gaat door het lint en sist tussen haar tanden: “Als ik het kon, dan ramde ik deze bal door je keel.” De kloeke lijnrechtster rapporteert het bij de scheids. Die sommeert op haar beurt de referee. Het stadion staat op zijn kop terwijl Clijsters, op matchpunt gekomen, haar hoofd erbij tracht te houden. Williams ontkent maar ontsnapt niet aan een nieuwe warning en dus een strafpunt. Einde wedstrijd.

Casus twee van het mindere kantje van deze ‘super woman’. In de finale tegen Naomi Osaka krijgt Serena een waarschuwing omdat haar coach Patrick Mouratoglou enkele signalen (coaching) had gegeven. Nadat ze een racket versplintert in set twee zoekt ze boel met scheidsrechter Carlos Ramos. Ze noemt hem een dief en een leugenaar en eist excuses. Het Arthur Ashe Stadium gaat volledig over de rooie, het tumult is ongezien en ongehoord; Serena in tranen pleit haar zaak bij de referee maar dat brengt geen zoden aan de dijk. Osaka houdt tegen alle verwachtingen het hoofd koel en wint onder luid boegeroep haar eerste grandslamtitel. Beide dames staan te huilen tijdens de prijsuitreiking. Waanzin. Maanden later verontschuldigde Serena zich bij Osaka en gaf ze toe dat ze omwille van de heisa in therapie moest.

In september 2017 werd Serena voor het eerst mama. De bevalling, een keizersnede, was moeilijk. Williams liep een longembolie op waardoor haar leven aan een zijden draadje hing. Niettemin knokte ze zich nog één keer terug naar de top. Ze haalde in 2018 de finales van Wimbledon (verlies tegen Kerber) en de US Open (verlies tegen Osaka) en deed dat kunststukje het volgende seizoen nog eens over. In Londen botste ze op een ontketende Halep maar in New York leek het moment gekomen om die legendarische 24ste grandslamtitel (evenaring van het record van Margaret Court) te winnen tegen de amper negentienjarige Andreescu. De Canadese bleek evenwel taai en talentrijk, ze haalde het met 6-3, 7-5. Deze tiende US Open-finale zou de laatste kans voor Williams blijken. “Ik was heel dichtbij, maar tegelijk heel veraf”, gaf ze toe. Tenzij Wiliams nog één keer knalt natuurlijk. New York is er klaar voor.