“We gaan dit proberen vasthouden”: Evenepoel na nieuwe topdag rotsvast op de leiderstroon

Mas op 1.12. Roglic op 1.53. En de rest nu al op minstens 2.30. Het slagveldje dat hij donderdag aanrichtte op Pico Jau, is na Colláu Fancuaya en vooral Les Praeres uitgegroeid tot een heus rampgebied. Op de onmenselijk steile muren van de Asturische slotklim (pieken tot 24%) beulde de rodetruidrager iedereen uit het wiel. Met stoïcijnse blik en benen die een eigen leven leken te leiden.”Toch wel een beetje moe”, voelde hij zich na die klauterpartij in opnieuw oplopende temperaturen. Nou. “Dit moet de zwaarste klim zijn die ik ooit al ben opgereden. In de regio-Denia ligt er ook zo eentje. Maar deze is constanter qua extreme percentages.”

Het zijn inspanningen waar Evenepoel hard op heeft getraind. Last met steile beklimmingen? Think again. “Hiervoor heb ik dus een volle maand op een berg gezeten. Lange uren geklopt, soms moederziel alleen. Dat was niet ‘zomaar’. Ik deed het met een duidelijk doel: meedoen met de beste klimmers ter wereld. Daar reken ik Mas en Roglic zeker bij.” Zaterdag finishten ze nog net in Evenepoels zog, vandaag moesten ze er onverbiddelijk af. En dat in, dixit Evenepoel, de lastigste etappes in deze Ronde van Spanje. “Vanaf nu worden de cols gelijkmatiger, minder steil. En levert een plaats in het wiel van de tegenstand een groter voordeel op.”

Als we dan tóch even moeten ‘neuten’: die verdiende ritzege ontbreekt vooralsnog. Evenepoel voerde zijn nummertjes namelijk op met het restant van de vroege vlucht buiten bereik. En dus: zaterdag vijfde, zondag vierde. ‘Na u, Jay Vine en Louis Meintjes’. Zonde? “Neuh, helemaal niet. Ik had ook vroeger kunnen aanvallen. Alleen: je weet nooit hoe de benen zullen zijn op zo’n ruwe slotklim. Om dan het risico te lopen een tikje te krijgen en tijd te verliezen op Mas of Roglic? Neen, dank je. Drie keer was ik afgelopen week de sterkste klimmer en dan is het uiteraard jammer dat ik dat niet kon belonen met ritwinst. Maar... ik heb dinsdag, hé!”

Aha, daar zijn we ermee. Rit 10, Elche-Alicante. 31,1 kilometer en dan begrijpt u dat het om Evenepoels favoriete discipline gaat: een individuele tijdrit. Op zijn trainingswegen, een steenworp verwijderd slechts van zijn tweede thuis Calpe, waar hij het gros van het seizoen doorbrengt. Hoog tijd voor die beloning. “Graag. Daar winnen in de rode trui zou heel mooi zijn. Ik ken het parcours goed. Volledig vlak, wat me in principe een voordeel biedt tegenover de pure klimmers. Vooral Roglic wordt gevaarlijk. Al hoop ik met deze vorm en voorbereiding nog wat verder te kunnen uitlopen. Maar nu eerst genieten van die tweede rustdag. Dik verdiend ook voor de ploegmaats, die het tot dusver fantastisch hebben gedaan.”

En die, opvallend, met z’n allen een snor en baard laten groeien. De aanleiding ervan blijft vraag, ook voor de entourage. Inside joke? “Geheimpje”, lacht Ilan Van Wilder mysterieus. Eén man die past voor “de soort mode (sic)”: Remco Evenepoel. “Omdat ik zo ‘aero’ mogelijk wil zijn in de tijdrit.” (lacht)

Lees ook:

Imponerende Evenepoel rijdt de tegenstand op een hoop op steile slotmuur, ritwinst voor vluchter Meintjes

BEKIJK. Zó gooide een machtige Remco Evenepoel iedereen overboord op steile slotklim