Klein, beweeglijk en allemaal op elkaar gelijkend. De wijze waarop ik mijn vlinders het minst leuk vind. Blauwtjes zijn voor mij een kwelling. Ik heb het dan ook al een tijdje opgegeven. Die fladderende ADHD-gevalletjes die voor je voeten opvliegen en altijd net zo ver gaan zitten, dat je de details die je nodig hebt om er een naam op te plakken, juist niet kan zien. Gelukkig heb ik dan meestal een verrekijker bij. Maar dan hebben ze weer de – voor mij frustrerende – gewoonte om, telkens ik ze net in beeld heb, weer weg te fladderen. Terwijl ik mijn vogels wel netjes in beeld kan krijgen, blijf ik hier gegarandeerd achter de feiten aanlopen.

Ze zijn dan ook nog eens met veel, die blauwtjes. Gokken is dan ook buiten kijf. De kans dat je er naast zit, is vele malen groter dan dat je net de juiste gekozen hebt. Daarom misschien dat ik vogelkijker ben en geen dagvlinderkenner. Toch kan ik het niet laten om, elke keer als er zo een blauw vlindertje opvliegt, er naar te kijken. Gewoon genieten van die ontmoeting, zonder er een naam op te plakken. Dat lukt trouwens – zoals ik al vertelde – toch niet. Als ik ze dan toch eens in mijn kijkerbeeld krijg, dan pas zie ik wat voor leuke details er op die vleugels zijn te zien. Variaties in overvloed. Met streepjes, puntjes, adertjes en vlekjes in zwart, beige, bruin en wit. Allemaal kenmerken om ze op naam te brengen. Wat ik dus niet ga doen. Want dan loop ik gegarandeerd een blauwtje. Met plezier trouwens.

Foto's: Jos Vandebergh (1-2), Ronny Meekers (3), Guido Franssens (4), Willy Lemmens (5-6)

https://limburgs-landschap.be/