Nineties-horroricoon ‘Alone in the Dark’ is klaar voor een comeback

Er gebeuren nare dingen in Decreto Manor. Het verlaten landhuis, in het Lousiana van de jaren 20, herbergt een paar gruwelijke geheimen die privédetective Edward Carnby of (de speler mag kiezen) Emily Hartwood, de erfgename aan wie het vastgoed nu behoort, moet zien te ontrafelen. Er moeten vertrekken worden onderzocht, monsters worden gedood, en omgevingspuzzels worden opgelost. Klinkt dit allemaal al een beetje bekend in de oren? Dan komt dat omdat ‘Alone in the Dark’, een game die begin volgend jaar moet verschijnen, een moderne remake wordt van een gelijknamige survivalhorrorgame uit 1992. Om niet te zeggen: dé survivalhorrorgame. “Die inmiddels dertig jaar oude game was een technisch meesterwerk en een legende”, zegt Michael Peck, uitvoerend producer van de nieuwe game. “Zonder die game hadden we geen gamereeksen als ‘Resident Evil’, ‘Silent Hill’ of ‘Dead Space’ gehad. Ik zeg niet dat ze niet hadden bestaan, maar ze hadden er absoluut heel anders uitgezien zonder ‘Alone in the Dark’.”

Vandaag hebben gamemakers een breed palet van mogelijkheden om je het in je broek te laten doen van de schrik. Maar ten tijde van ‘Alone in the Dark’ moest bedenker Frédéric Raynal nog voor een groot stuk een beroep doen op de fantasie van de speler. Raynal wilde destijds een horrorgame maken in de trant van genrefilms die hij verslond, zoals ‘Evil Dead’, ‘The Amityville Horror’, ‘Suspiria’ en ‘Dawn of the Dead’.

Ondanks de beperkte technische capaciteiten van de pc’s uit die tijd creëerde Raynal een constant gevoel van terreur door de omgeving waarin je rondwandelde. “Het huis was je vijand”, zei Raynal ooit. “‘Alone in the Dark’ was een game waarin je tachtig procent van de tijd moest wandelen, dus die handeling alleen al moest schrikwekkend genoeg zijn. Je vuurwapen had je eigenlijk alleen maar bij om je toch tot op zekere hoogte veilig te voelen. Maar het was geen shooter, of zelfs geen actiegame: ‘Alone in the Dark’ was het soort game waarin je naar aanwijzingen moest zoeken in oude boeken. Een game ook waarvoor ik veel van mijn inspiratie haalde bij oude horrorromans van H.P. Lovecraft en Edgar Allan Poe. Want je eigen verbeelding is veel krachtiger dan computergraphics.”

De Zweedse studio Pieces Interactive riep nu de hulp in van narrative designer Mikael Hedberg, bekend van horrortoppers ‘Amnesia: The Dark Descent’ en ‘Soma’, om precies dat constant knagende gevoel van schrik dat die originele game leverde naar de gamehardware van vandaag te brengen. “Moderne gamers hebben andere verwachtingen dan in 1992”, zegt Peck. “We moeten daaraan tegemoet zien te komen, en het antwoord zit niet alleen in betere graphics, die voor zichzelf spreken. We werken aan uitgebreide omgevingspuzzels die geconnecteerd zijn met de gamewereld, en actie die rond vuurwapens draait, maar waarin vluchten ook weer altijd een optie moet zijn. We mikken niet op de intense actie van een shooter of een actiegame, maar op wanhopige actie, waarbij de schrik om belaagd en overrompeld te worden altijd aanwezig is.”

Er is al een eerdere remake van de originele ‘Alone in the Dark’ geweest. De versie uit 2008, uitgegeven door het toenmalige Atari (nu Bandai Namco), draaide opnieuw rond een protagonist die Edward Carnby heette, maar die game verplaatste de gebeurtenissen naar contemporaine tijden en naar een gebouw in de buurt van het New Yorkse Central Park. De wereld werd ruimer, met onder meer ook een metrostation dat moest worden doorzocht, maar het contrast tussen licht en donker bleef een belangrijke rol spelen in deze eerste wedergeboorte van de game. Het werd geen hoogvlieger, met ambities die te groot waren voor de rekenkracht van consoles uit die tijd en de omvang van de studio die erachter zat: onder meer realistische vuurfysica had een groot verschil kunnen maken in de gameplay, als de makers over voldoende middelen hadden beschikt om die visie ook waar te maken.

Volgend jaar, wanneer deze nieuwe ‘Alone in the Dark’ op de markt komt, zal het speelveld eveneens wat worden uitgebreid: onder meer de bekende Franse buurt van New Orleans en de zompige Bayou zullen erin worden aangedaan. Maar centraal in de ervaring blijft wel nog steeds het verlaten landhuis. “Wat zou ‘Alone in the Dark’ zijn zonder Decreto Manor?”, zegt Peck. “Het is, in zijn diepste essentie, een verhaal over een behekst huis. Dat moest dus opnieuw centraal staan. Het is in ons verhaal een pand dat ooit een psychiatrisch ziekenhuis voor de rijken is geweest, met een geschiedenis die een Lynchiaanse sfeer (als in: de films van cultregisseur David Lynch, red.) in de gangen zal brengen.”