Camille: ‘Er zijn mensen die vinden dat ik te sexy gekleed ben. Komáán, denk ik dan’

Camille Dhont interviewen is een belevenis. De zangeres heeft haar schoenen uitgetrokken – een paar pluizige roze sneakers, die voor haar op de grond staan – en zit in kleermakerszit in een grote fauteuil. Rond haar zwermt een cameraploeg, die materiaal verzamelt voor de tweedelige biopic die later dit jaar over haar verschijnt. Ook haar manager heeft zich bij ons aangesloten, en zal het hele gesprek meevolgen.

Erg gemakkelijk praat dat niet, al lijkt Camille er zelf niet al te veel hinder van te ondervinden. “Kom maar op met die vragen”, grijnst ze. Naast haar staat een kuipje aardbeien, dat haar door een dag vol interviews moet sleuren. De reden voor al die persaandacht: haar tweede studioalbum dat sinds deze week uit is, slechts een jaar nadat haar debuutplaat verscheen.

Uw kroost kende Camille al door haar rol in #LikeMe, maar sinds haar deelname aan The Masked Singer en Liefde voor muziek, én door haar monsterhit ‘Vuurwerk’ lijkt ze plots overal te zijn. Dat het snel gaat voor de nog steeds slechts 21-jarige zangeres, is een understatement. Op elk Vlaams podium stond ze deze zomer, ze mocht de begingeneriek van Familie inzingen, en in november vult ze als jongste soloartiest ooit de Lotto Arena.

Het kan haast niet anders dan dat er de voorbije zomer dagen waren waarop je dacht: vandaag even niet.

“Eigenlijk niet. Ik krijg enorm veel energie terug van mijn publiek wanneer ik op het podium sta, waardoor het me goed lukt om dit tempo aan te houden. Er is ook geen plek waar ik me comfortabeler voel dan op een podium. Pas op: ik heb altijd stress voor ik moet optreden, hoor. ‘Oei, ga ik de mensen wel meekrijgen?’ denk ik dan. Maar tot nu toe is dat altijd gelukt. Ik heb ook veel te danken aan mijn twee roadmanagers, die ervoor zorgen dat ik overal op tijd kom, en dat het allemaal veilig blijft.”

Veilig?

“Mijn roadmanagers zorgen ervoor dat mensen niet aan mijn armen gaan trekken, bijvoorbeeld, want dat gebeurt ook af en toe. Al moet ik zeggen dat mijn fans meestal echt heel respectvol zijn, ook als ik over straat loop. Zeker de jonge kinderen zijn zo lief, en vragen meestal heel voorzichtig of ze samen op de foto mogen. Het zijn de ouders die soms wat heviger kunnen zijn, en die harder aandringen om samen op de foto te gaan. Maar als je drie optredens op een dag hebt, is het niet evident om iedereen tevreden te houden.”

Wat zijn de minder glamoureuze kanten van je leven als popster?

“Je zou me moeten zien wanneer ik in de auto tussen twee optredens door met open mond lig te slapen. Of wanneer ik mijn eten snel snel naar binnen moet werken omdat ik weer het podium op moet. Veel meer gebeurt er niet in mijn leven op dit moment. Het is: eten, slapen, en optreden.”

Heb je nooit het gevoel dat je in een machine zit waar er voor jou nog weinig beweegruimte overblijft?

“Als je spreekt over een machine, klinkt het bijna alsof ik zelf niets meer te beslissen heb. Terwijl ik net álles te beslissen heb. Als ik zeg: no way dat ik nu in een roze rokje ga dansen, dan zegt mijn manager: oké, dan wordt het iets anders. Ook bij mijn optredens kies ik zelf welke kledij en make-up ik draag, en in mijn notitieboekje hou ik teksten bij die ik later in nummers wil gebruiken. Ik ben dus echt heel betrokken bij alles wat ik doe. En als ik een rustdag wil, dan wordt ervoor gezorgd dat ik die krijg.”

“Oké, ik ben niet de persoon die gaat smeken om rustdagen. Als ik niet bezig ben, ga ik me snel vervelen. Maar voor mij voelt dit allemaal niet aan als werken. Er komen gewoon veel leuke kansen op mijn pad, en die wil ik aangrijpen.”

Hoe ontspan jij?

“Mensen denken misschien dat ik een echt feestbeest ben, maar wanneer ik niet aan het optreden ben, lig ik eigenlijk toch vooral in de zetel naar Netflix te kijken. Saai, hè? Ik heb onlangs ook een boekje gekocht met allemaal face charts, waarin geprinte gezichten staan die je kan schminken. Daarmee bezig zijn, brengt me echt tot rust. Het is voor mij ook een manier om al wat te experimenteren met mijn volgende looks, bijvoorbeeld voor de concerten in de Lotto Arena.”

Wanneer wist jij dat je de muziekwereld in wou?

“Ik was echt nog héél jong hoor. Mijn ouders hebben zelfs nog beelden waarop ik als peuter een nummer van K3 voor de spiegel aan het zingen ben. En ik moet een jaar of acht geweest zijn toen ik voor het eerst in de studio stond.”

“Mijn papa was vroeger producer, en maakte dus muziek. Op een dag heeft hij me meegenomen naar zijn studio, en zei hij: ‘Zing maar eens iets.’ Toen hebben we samen een kerstsingle gemaakt, die we later op YouTube hebben geplaatst. Maar die is allang weer verwijderd hoor. Dat was écht niet voor het grote publiek bestemd.” (Lacht)

Stonden je ouders ook meteen achter je muzikale carrière?

“Oh ja, mijn ouders hebben me altijd heel vrij gelaten in wat ik met mijn leven wou aanvangen. En toch heb ik eerst moderne wetenschappen gestudeerd, om dan later nog een uitstapje naar economie te maken. Ik had goede punten, maar was doodongelukkig. In de richting economie heb ik het zelfs maar anderhalve maand volgehouden. Mijn mama zag ook dat dat het niet was voor mij, en heeft me op een bepaald moment aangeraden om naar woordkunst-drama over te stappen. Daar ging het iets beter, maar het blijft natuurlijk school, hè. Je krijgt nog steeds al die verplichte vakken, zoals Nederlands, Frans, Engels…”

Die aanpak lag je niet?

(Diplomatisch) “School is natuurlijk belangrijk, voor alle ouders straks denken dat ik hun kinderen aanmoedig om te stoppen met school. Maar je leert gewoon het meeste in het werkveld, vind ik. In mijn geval: bij #LikeMe. Het is niet omdat je afstudeert bij woordkunst-drama, dat je plots zangeres bent, of een carrière in handen geduwd krijgt. Dat moet je echt zelf doen. Al toen ik twaalf jaar oud was, werd ik door mijn ouders van auditie naar auditie gereden. Ik volgde privézangles, notenleer en dictieles, en heb dertien jaar gedanst, zowel ballet, jazz als funk.”

Timmeren aan de weg

Die weg naar de schijnwerpers verliep niet zo vlot als de plotse opkomst van Camille misschien doet vermoeden. Camille timmert al jaren aan de weg, en aanvankelijk draaiden de vele audities waarvoor ze zich inschreef vaak uit op een njet. “Oh, ik heb zo vaak te horen gekregen dat ik het nét niet was. Ik heb ooit nog auditie gedaan voor The Voice Kids, waar er niemand voor me heeft omgedraaid. Het is gewoon de kunst om dan toch niet op te geven.”

Dat klinkt wel heel gemakkelijk. Heb je nooit getwijfeld om er toch de brui aan te geven?

“Nooit. Je moet een soort basisvertrouwen in jezelf hebben, anders ga je het écht niet redden in deze wereld. En natuurlijk suckt het wanneer je wéér niet geselecteerd wordt. De eerste maanden denk je dan: potverdorie, ik had dat zo graag gehad. Maar als ik nu terugkijk op alle audities waar ik er net niet bijzat, dan kan ik alleen maar denken: gelukkig. Want ik heb nog zoveel geleerd voor ik aan #LikeMe begon. Als ik de zanglessen van de voorbije jaren niet had gevolgd, had ik mijn stem de voorbije zomer gegarandeerd kapot gezongen. Nu weet ik hoe ik op een gezonde manier kan zingen, en hoe ik mijn stem moet onderhouden.”

Je klinkt erg zelfzeker als je over je carrière praat. Ben je altijd zo zelfzeker geweest?

“Goh, nee. In het begin van #LikeMe had ik niet het zelfvertrouwen dat ik vandaag heb. Ik moest bij #LikeMe vaak heel hoog zingen, en forse uithalen doen. Dat had ik daarvoor nog niet gedaan, en ik dacht zelfs dat ik iemand was die niet hoog kón zingen. Daar ben ik dus wat in moeten groeien. En nu voel ik me zelfs comfortabeler met mijn hoge noten dan met mijn lage noten.”

In ‘Diamant’ zing je over de pesterijen die je vroeger hebt meegemaakt. Hoe ver ging dat?

“Het ging bij mij destijds eerder over uitsluiting. Je wordt niet uitgenodigd op een feestje waar iedereen wél voor was uitgenodigd, dat soort dingen. Bij mij gleed dat gemakkelijker van me af dan bij mijn mama. Ik ben iemand die de negatieve dingen nogal snel vergeet, en vooral de positieve herinneringen wil vasthouden. Maar mijn mama zat daar wel mee in.”

“In de klas was ik de super stille. Ik wilde nooit antwoorden op vragen van de leerkracht: het liefst wilde ik gewoon verdwijnen. Een spreekbeurt geven voor mijn medeleerlingen, dat was echt mijn grootste nachtmerrie. Dat komt misschien ook wel omdat ik wat minder goed in de groep lag. Ik was, ook toen al, veel bezig met muziek, terwijl de rest van mijn klasgenoten daar helemaal niets mee had. Ik was dus de rare. En dan is het niet leuk om vooraan iets te gaan zeggen, want dan word je nog meer geviseerd.”

Wat als je niet op een podium staat: ben jij dan ook iemand die gemakkelijk praat over wat er in je omgaat? Of steek je je emoties, geheel op zijn West-Vlaams, toch eerder weg?

“Ik ben heel sociaal, maar mijn diepste gevoelens deel ik niet zo gemakkelijk, nee. Als ik niet op een podium sta, ben ik ook niet de tafelspringer die mensen soms dénken dat ik ben. Ik hoef niet constant in de aandacht te staan. Soms ben ik ook gewoon heel stil. Als het even niet meezit, trek ik me trouwens meer op aan muziek dan aan mensen. Taylor Swift is één van de artiesten waarnaar ik het vaakst luister als ik ergens mee zit. Zij weet altijd perfect te verwoorden hoe ik me voel.” (Lacht)

Maar naar mensen ga je dus minder snel?

“Eigenlijk zijn mijn ouders mijn beste vrienden. Met hen kan ik goed praten over hoe ik me voel. Mijn eigen vrienden zie of hoor ik op dit moment eigenlijk niet zo veel…”

Je bent 21, een leeftijd waarop de meeste mensen net voorál tijd met vrienden doorbrengen. Mis je hen niet?

“Ja, dat is wel waar. Op sociale media zie ik soms dat mijn vrienden samen hebben afgesproken, maar daar heb ik nu jammer genoeg echt geen tijd voor. Ik stuur hen wel hoor, maar dat blijft toch vaak hangen in: ‘Hey, alles goed?’ en ‘Ik mis je”. Want natuurlijk mis ik hen, en zij mij. Veel van mijn hechte vrienden zijn gelukkig mensen met wie ik ooit op de kunstschool heb gezeten, en die wel begrijpen waarom die muziekcarrière nu zo belangrijk is voor mij. Ik ben er al sinds mijn zestiende mee bezig; ook toen was er geen tijd om na school nog af te spreken.”

Na je deelname aan The Masked Singer kreeg je er op Instagram 50.000 volgers bij. Krijg je online sindsdien meer bagger naar je hoofd gegooid?

“Ik ben eigenlijk niet zo fel bezig met wat mensen over mij zeggen op sociale media. Natuurlijk zie ik af en toe wel eens een gemene reactie verschijnen. Als ik drie optredens per dag doe, is het onmogelijk om na elk concert met iedereen op de foto te gaan, al zal ik dat wel proberen. Dan gebeurt het dat die ene moeder die net geen foto met haar kindje heeft gekregen, nadien zegt: ‘Wat een onbeleefd mens ben jij?’

“‘Draag ik soms te veel make-up?’, zing ik in één van mijn nummers. Die lyric heb ik rechtstreeks van de commentaren onder een Instagram-post geplukt. Maar zo’n opmerking boeit me niet. Dan ben ik zelfs geneigd om nog wat meer make-up op mijn gezicht smeren.” (Lacht)

Heb je het gevoel dat je als vrouwelijke artiest aan andere verwachtingen moet voldoen dan, ik zeg maar iets, Niels Destadsbader?

“Ik ben daar eigenlijk allemaal niet mee bezig. Er zijn mensen die vinden dat ik te sexy gekleed ben. Komaan, denk ik dan, ik ben 21. Als ik dan al geen korte rok meer mag dragen? Ooit heeft TikTok de ‘Vuurwerk’-videoclip zelfs offline gehaald, omdat die zogezegd te sexy was. Grappig eigenlijk, want in die clip waren enkel mijn blote bovenbenen en mijn armen te zien. ‘Mannekes, doe eens allemaal chill’, denk ik dan.

“Tegelijkertijd vind ik het wel leuk om die grenzen wat uit te dagen. In Vlaanderen zie je toch niet zo vaak popzangeressen die met glittermake-up en in een felroze outfit op het podium staan, terwijl dat in Amerika veel normaler is. Dat mensen dan iets te zeggen hebben over wat ik doe, is hun volste recht.”