Hele clan op post voor aangekondigd kunststukje van Evenepoel: “‘Opa zal er zijn’, zei ik. En nu staan we hier allemaal”

Vriendin Oumi, moeder Agna, vader Patrick, oma Lilianne, opa Eduard: ze waren allemaal speciaal voor de tijdrit overgevlogen naar Alicante. Maar het was een beetje raar, want nauw contact zat er niet in. “We moeten voorzichtig zijn met Covid”, legde Evenepoel uit. “Oumi heeft net nog twee examens gehad, maar ik ga ze amper zien. Ik hoop dat we straks nog even hallo kunnen zeggen, in openlucht. We kunnen geen risico nemen. Maar ik ben heel blij dat mijn familie hier is. Zelfs zonder hen te zien, heb ik hun steun gevoeld. In mijn hoofd en in mijn benen.”

Evenepoel had aangedrongen op de komst van zijn familie. “Hij sprak al sinds de winter van deze tijdrit”, vertelde vader Patrick. “Hij heeft er alles voor gedaan.” Veel verkend ook: Evenepoel verklapte dat hij de tijdrit vandaag voor de achtste keer reed. “En het was meteen de laatste keer”, lachte hij.

Opa Eduard (72): “Toen hij thuiskwam van stage in Livigno hebben we samen gebarbecued. Hij vroeg zijn mama om zeker te komen, maar Agna vreesde dat het moeilijk zou worden. Ze is kapster en had al klanten die een afspraak hadden. Ik heb Remco gezegd : ‘Als mama niet kan, dan komt opa’, en nu zijn we hier allemaal.”

Eduard is apetrots op zijn kleinzoon — in België mist hij geen wedstrijd — en zei na de tijdritzege dat “hij de gelukkigste mens op de wereld” was. “Het is mooi dat hij wint, maar ik ben even gelukkig dat hij heelhuids over de streep is gekomen. Dat is voor mij het allerbelangrijkste. Want wat we meegemaakt hebben... Lombardije en zo.”

Misschien dat Remco een deel van zijn talent aan zijn grootvader te danken heeft. Want opa Eduard was zelf een begenadigde voetballer. “Op mijn dertiende stond ik al in de eerste ploeg van Lennik in derde provinciale. Michel Verschueren is me komen wegpikken en tussen mijn zeventiende en twintigste heb ik bij de UEFA-junioren van Anderlecht gespeeld. Een beetje zoals Remco. Ik ben moeten stoppen door een ligamentblessure aan mijn voet. Zijn wielertalent heeft Remco misschien deels van mijn vader, Frans Van Eeckhout. Die heeft nog gekoerst, en gewonnen, tegen Rik Van Steenbergen en Jef Scherens. Als je een foto ziet van mijn vader op de fiets en Remco: twee druppels water.”

Ook via de andere kant — de stam-Evenepoel — kreeg Remco wielergenen mee. En ook daar had opa Eduard iets mee te maken. “Mijn vader was plafonneerder. Ik heb hetzelfde gedaan. De papa van Remco heeft bij mij gewerkt. Zo heeft hij ons Agna leren kennen. (lacht) Ik heb hem op weg gezet.”