“Ik heb het mentale spel gewonnen”: Remco Evenepoel, die zichzelf beloont met burger en ijsje, duikt tevreden rustdag in

“Ik ben vooral tevreden van zondag. Zaterdag waren mijn benen gewoon niet goed. Ik had heel stijve spieren door de val van donderdag en ik zat met een blokkage aan de adductoren. Op de steile stukken had ik niet genoeg power. Dat ik zondag maar vijftien seconden verloor op mijn belangrijkste concurrent op zo’n aankomst is waar ik vooraf voor getekend zou hebben. Ik ben heel blij eigenlijk.”

“Zeker! Jullie hebben waarschijnlijk wel gezien dat ik zaterdag met een tape aan de binnenkant van mijn been reed. Mijn lies was heel stijf. ‘s Avonds voelde David (zijn verzorger, red.) bij de massage al dat mijn lies veel losser zat. Dat was al positief nieuws. Ik had ook een betere nacht en toen ik zondag opstond, voelde ik dat de benen minder moe waren dan de dag voordien. Ik had ook geen pijn. De dag ervoor was mijn eerste stap uit bed meteen pijnlijk.”

“Toch wel. Ik was wat bang dat ik weer hetzelfde gevoel zou hebben in de koers. Nu ben ik er wel gerust in: maandag is een rustdag, dinsdag een rit voor sprinters, ik denk dat mijn lichaam tijd heeft om helemaal te herstellen.”

“Ik ben niet ingestort. Ik ben blijven vechten, blijven duwen. De grootste taak was misschien om kalm te blijven. Op de Sierra Nevada heeft Roglic tien kilometer in mijn wiel gezeten, hij liet me al het werk doen, samen met Louis (Vervaeke, red.), maar ik heb niet te veel gestresst. Roglic heeft zich wat kunnen sparen, waardoor hij nog kon versnellen, maar daar heb ik het mentale spel gewonnen: ik heb lang tempo moeten maken en toch heb ik niet veel tijd verloren toen hij me aanviel.”

“Ik wilde vooral extra snokken vermijden, en ik wist dat Louis vooraan op mij aan het wachten was. Het tempo van Jumbo was heel hard. Misschien zelfs iets te hard voor Roglic. Op een bepaald moment zeiden ze me dat hij in vijfde positie ging zitten. Ik dacht dat hij het wat moeilijk kreeg, maar dat kan ook een mentaal spelletje geweest zijn, dat hij wat deed alsof.”

“Ik had zijn gezicht gezien en ik had gezien dat hij ook op zijn limiet zat. Hij viel aan, en er zat wel wat op, maar hij viel ook behoorlijk snel stil. Hij kon niet veel voorsprong nemen. Ik heb nooit gepanikeerd.”

“Met Mas en Lopez was het hetzelfde als bij Roglic: die namen ook niet meteen een minuut. Oké, zij waren de beteren vandaag, maar zij zijn de mannen die op hoogte altijd vliegen. Ik moest vooral Roglic in het oog houden en dat is goed gelukt. Ik had ook een sterke ploeg. We hadden twee man mee vooraan (Vervaeke en Masnada, red.), net als Jumbo, dat was goed. ‘Masna’ heeft me nog een bidon en wat ijs kunnen geven en Louis heeft nog een goed deel van de klim gedaan - ik was tevreden dat ik even in het wiel kon zitten.”

“Het is zeker nog niet voorbij, maar het is beter om anderhalve minuut voor te staan dan achter. Ik ga uit van nog drie zware ritten. Woensdag is een sprintetappe, en ik heb gehoord dat Mads Pedersen al aangekondigd heeft dat hij rit 19 wil controleren om opnieuw te proberen sprinten. Dat zou een goeie dag kunnen zijn tussen die bergritten in.”

“Ik ga niet zeggen dat het makkelijk wordt, maar het is niet meer zo steil. Er zijn niet veel beklimmingen meer van meer dan 6 procent zijn - slipstream wordt belangrijk. Er zijn ook minder hoogtemeters. We zijn een grote stap dichter bij Madrid, maar we zijn er nog niet. Ik verwacht dat Movistar nog een typisch Movistar-nummertje gaat opvoeren. Vooral in rit 20, de voorlaatste dag, want die ziet er best nog lastig uit. Maar het is nog lang tot dan en als we die dag kunnen starten met anderhalve minuut voorsprong, dan staan we heel ver. In de laatste week zal het allemaal om frisheid en vermoeidheid gaan. In de benen en in het hoofd.”

“Zondag zeker. Het was heel lastig, en het was de eerste keer dat ik zo hoog gekoerst heb, maar ik verlies maar 15 seconden op mijn grootste rivaal. Dat is redelijk perfect.”

“Zeker weten.”

“We eten burgers met ovenfrieten en een ijsje. Daar ga ik van genieten.”