LEES OOK. Nog zes keer overleven, Remco: zo ziet de slotweek van de Vuelta eruit

Op de vorige rustdag zei je dat je de kranten gelezen had. Je kunt de eerste Belg worden in 44 jaar die een grote ronde wint. Wil je niet weten wat er omgaat in je eigen land? Gewoon om niet afgeleid te worden van je doel?

“Het is waar dat ik de eerste Belg kan zijn sinds een lange periode die een grote ronde kan winnen, maar we hebben nog zes dagen te gaan. Ik weiger mezelf nu al zo te bestempelen. Voor mijn hoofd is het best om te proberen kalm te blijven. Ik focus op de koers zelf. Dag per dag. We zien wel wat elke dag brengt. Zoals je vorige week kon zien: een val is snel gebeurd. Nog vooraleer je het zelf beseft. We hadden met de ploeg twee grote crashes. Ongelukkig genoeg moest Julian Alaphilippe de ronde verlaten. Voor mij was het nog oké, maar er was duidelijk wat schade aan mijn rechterheup en mijn spieren. Juist daarom kijk ik maar dag per dag vooruit. Ik zal niet panikeren als ik nog een beetje tijd verlies. Had ik voor de Vuelta geweten dat ik vandaag deze uitgangspositie zou hebben, ik had daarvoor getekend. Alles wat nu nog gebeurt, is extra. Zoals ik al eerder zei: een ritwinst en top tien of top vijf zou mijn grote droom zijn. We zijn heel goed onderweg om dat grote doel en droom te bereiken.”

Eerst had je het over ritwinst en top tien. Ondertussen praat je over... misschien top vijf. Houd je er nu nog altijd rekening mee dat je niet op het podium eindigt in Madrid? Zou dat niet één grote teleurstelling zijn nu je er zo dichtbij bent?

“Dat is altijd mogelijk hoor. Zoals ik al zei: ik had een vervelende val. Indien mijn lichaam slechter had gereageerd na die val, dan had ik die eindklim niet meer deftig kunnen oprijden. Het gevaar loert om elke hoek. Zie zondag: Kelderman had een lelijke val. Op de gladde rotondes gingen ze onderuit. Iedereen is een beetje bang van de wegen in Zuid-Spanje. We gaan in de bochten redelijk traag, want het is echt glad en echt gevaarlijk. En niemand wil door een crash de Vuelta in de laatste week verlaten. Dat geldt ook voor mij. Alles kan nog gebeuren. We moeten elke dag honderd procent gefocust zijn. We mogen nooit denken dat het voorbij is. Zelfs zondagmorgen niet, maar pas zondagavond laat in Madrid.”

Ben je op de hoogte van wat in je eigen land aan het gebeuren is? Een hele week extra afleveringen van Vive Le Vélo… De aandacht voor wat je aan het doen bent, neemt toe. Het land leeft mee. Hoe ga je ermee om?

“Ja, ik zag vanmorgen crew van dat programma in het hotel. Ik weet wat er aan het gebeuren is, maar ik heb geen tijd om naar televisie te kijken. Het zal me waarschijnlijk ook weinig uitmaken wat er aan het gebeuren is op tv. Natuurlijk is het heel mooi dat het succes dat we hier al met het team hadden wat aandacht krijgt. Het is best wel speciaal dat zulke dingen gebeuren. Het geeft me echt nog een boost om te blijven trappen en te blijven gaan voor die rode trui. Maar toch hoop ik dat iedereen nog rustig blijft. Wees positief, dat wel, maar we hebben nog zes koersdagen voor de boeg. Die helemaal niet gemakkelijk zijn. Oké, het zijn niet meer de lastigste bergen, maar de vermoeidheid, de hitte, de duur van de Vuelta zullen beginnen spelen. We zullen ervoor vechten. Ik zit met een voorsprong van 1’34” nog redelijk comfortabel in dat rood, maar het is helemaal nog niet gedaan. Zaterdagavond of zondag weten we de uitkomst.”

Welke indruk gaven Roglic en Mas het voorbije weekend in de Andalusische bergen?

“Roglic was de sterkste zaterdag en Mas was zondag heel sterk. Toen Mas aanviel, wist ik wel dat ik nog een ruime voorsprong had. Ik wou niet over de limiet gaan. We zaten op dat moment al boven de 2000 meter. Lopez en Enric vielen aan, sloegen een kloof, maar door mijn eigen tempo aan te houden, liet ik hen niet toe om ver van me weg te rijden. Ik was gewoon wat bang om over mijn eigen limieten te gaan. Vandaar dat ik voor mijn eigen tempo koos. Na zo’n zware rit was het tijdsverlies dat ik leed toch duidelijk beperkt. Het is nu de derde week. De kerel met de beste benen zal waarschijnlijk de beste zijn in de resterende bergritten. De Vuelta is nog ver van gedaan.”

Hoe bereid je je voor op een Roglic die zegt dat hij alles of niets zal spelen om een vierde keer op rij te winnen? Dat is anders dan je andere rivalen.

“Mijn enige taak bestaat erin hem te volgen. Dat is het grote doel. Ik denk dat het gevecht voor de tweede plaats meer open is. Tussen Mas en Roglic is het verschil maar 25 seconden. Movistar heeft de punten nodig in de strijd om het behoud van de WorldTourlicentie. En qua UCI-punten is er veel verschil tussen een tweede en een derde plaats. De volgende zes dagen is er niet alleen Primoz Roglic. Lopez was dit weekend ook heel sterk. We zien wel. Het draait niet allemaal om Roglic en Jumbo-Visma. Het gaat over de top vijf. We gaan van onze eigen sterkte uit. Van onze eigen voorbereiding. Van mijn eigen ploegmaten. Hoe meer ritten ik kan finishen zonder tijd te verliezen, hoe beter. En dan wordt het één groot gevecht op zaterdag in de laatste bergrit naar de top van de Puerto de Navacerrada.”

Wat is je grootste schrik nu je voor de laatste rechte lijn staat?

“Om ziek te worden. Covid hangt nog altijd in het peloton. Sommigen rijden met een positieve test. Mijn grootste schrik is dat ik niet in staat ben om te eindigen in Madrid door Covid, of door ziek te worden. Dat zou een nachtmerrie voor me zijn.”

Leerde je iets over jezelf de voorbije tien dagen in het rood?

“Ja hoor. Dat leider zijn in een grote ronde is echt superspeciaal is. Veel aparter dan de leiderstrui dragen in bijvoorbeeld de Ronde van de Algarve of de Ronde van Valencia. Iedereen heeft een vorm van respect voor jou. Je moet die trui verdienen of waard zijn. En om die trui te proberen te behouden, is echt wel een heel moeilijke taak. Maar tot nog toe gaat het team er relaxed en cool mee om. Zelfs met twee renners minder (Serry moest door een positieve Covid-test redelijk snel opgeven, nvdr.) vind ik dat we die rode trui goed ‘managen’. Die leiderstrui geeft me een boost en een motivatie om te blijven vechten voor dat rood. Het zijn alleen maar goede dingen.”

Ben je genoeg voorbereid op de woensdag- en donderdagetappe? Je coach Koen Pelgrim zei vorige week dat hij alleen de zaterdagrit als een grote uitdaging zag. Terwijl je zelf verwonderd was dat de Sierra de la Pandera zo steil was. Weet je waar je naartoe rijdt?

“Momenteel niet. Het probleem was dat we zaterdag niet konden vergelijken met zondag. Ik had op de Sierra de la Pandera echt nog stijve benen van de val. Het was de tweede dag na de crash. Ik kon amper rechtstaan op de pedalen en dat moet je net doen op die steile stroken om de verwachte power te duwen. Zaterdag was gewoon een samenloop van omstandigheden. Alsof alle negatieve punten samen kwamen. Toch kon ik mijn tijdsverlies nog beperken. Ook al was 52 seconden duidelijk nog veel. Het was niet de beste situatie, maar ik denk dat je op de Sierra Nevada zag dat ik terugvocht, ook al had ik nog wat ‘probleempjes’ in de benen na die crash van donderdag. Maar vandaag voel ik bijna geen pijn meer in de spieren. Wat betekent dat ik volledig aan het herstellen ben van de val. Dat is echt goed nieuws.”

Je had het zondagavond over herwinnen van frisheid, maximale recuperatie. Hoe doe je dat dan? Is dat meer slapen? Meer eten? Meditatie?

“De persconferentie zo kort mogelijk houden (lacht). Neen. Slapen, herstellen, goed eten. Zondagavond verloren we veel calorieën. Maandag ging het allemaal over refuelling. Zondagavond hadden we een hamburgermaaltijd met frieten en enkele ijsjes. De calorieën liepen er zo in. Maandagochtend had ik een goed ontbijt. Een mooie lunch. En een easy ride. En zodra ik gedaan had met al mijn verplichtingen, dook ik het bed in voor de hele namiddag. Ik hoop dat David ook goede handen heeft vandaag, zodat ik nog een goede massage heb.”

Je hebt ook jonge ploegmaten, ze hebben al hard gewerkt, ze worden ook moe. Wat zeg je dan tegen hen?

“Dat ze er elke dag heel sterk uitzien en dat ze heel goed hun job doen. Je ziet dat heel de ploeg goed presteert. Het is zoals Louis al dikwijls heeft gezegd: als je de leiderstrui in het team hebt, kan iedereen net dat tikje harder trappen dan wanneer je dat shirt niet hebt. Ze zien er redelijk fris uit en zijn ontspannen. We hadden een leuke rit in goed weer op mooie wegen. Niemand is gestrest of maakt zich zorgen, want tot nog toe was onze Vuelta best perfect. We wonnen een rit, we hebben nu al tien dagen rood. Hadden ze ons vooraf verteld dat we in deze situatie zouden verkeren, iederéén had met zijn twee handen tegelijk getekend. Ze zijn er allemaal van overtuigd dat we Madrid met een mooi resultaat kunnen bereiken. Het maakt niet uit of het in het rood is of niet, maar we zullen ervoor vechten. Elke dag opnieuw.”

Al sinds je junior bent, ligt er zoveel druk op je schouders. Hoe ga je daarmee om?

“Ik ben nu ook weer niet de enige die daar last van heeft. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer ervaren je wordt. Het was duidelijk moeilijker om daarmee om te gaan in het begin van mijn carrière als prof. Ik was gewoon om de juniorescategorie te domineren, maar dan kwam ik bij de grote jongens en dat is een ander niveau. Jaar na jaar ging ik er mee beter om. Zeker na mijn crash in de Ronde van Lombardije in augustus 2020 leerde ik zeer veel. Dat is de voornaamste reden waarom ik nu kalm blijf in toch duidelijk stressvolle situaties waarin ik dagelijks verzeil.”

Ben je nu op het allerhoogste niveau ooit?

“Ouch, na twee weken koersen kan je niet meer op je allerhoogste niveau zijn. Het was al heel hard en we hebben echt een zwaar weekend achter de rug. Ik heb duidelijk een ander niveau dan vorig jaar in de Giro, maar ik had ook een compleet andere en verschillende en betere voorbereiding. Ik ben heel goed aan het presteren, maar het is moeilijk om te zeggen dat ik nu mijn beste niveau heb. De benen worden stilaan moe. Ook het hoofd. De zadelpijn… De handen na de crash. Het draait allemaal om recovering nu en om te proberen eenmaal van de fiets zo weinig mogelijk energie te verspillen.”

Hoe erg is de zadelpijn?

“We hebben al heel wat afgezweet in deze Vuelta. Je hebt altijd irritaties. Het is niet leuk, maar iedereen in de groep heeft ongeveer hetzelfde voor. Maar het is best oké. En als er een probleem is, proberen we dat zo snel mogelijk op te lossen.”

Wat is voor jou de grootste les van deze Vuelta? Dat je een grote ronde kunt winnen?

“Dat is een moeilijke vraag. Er was nog één groot vraagteken voor deze Vuelta. En dat was koersen boven de 2000 meter-grens. Ik denk dat ik het goed voor elkaar bracht. Het was de eerste keer dat ik tot bijna 2600 meter koerste. Ik kon nog altijd de nodige power pushen. Ik ontplofte niet volledig. Want we gingen heel snel bij de voet van de echt wel lange klim. In het begin was het echt steil, maar daarna was het regelmatig klimmen. En we gingen hoger en hoger. Er waren enkele demarrages, maar ze brachten me niet in verlegenheid. Ik ontplofte niet. Ik focuste op mijn power en ik waakte erover dat ik niet over de limiet ging. Eerlijk, ik was zondagochtend een beetje bang dat ik helemaal zou ontploffen indien ik op grote hoogte aan hoge power een aanval zou moeten beantwoorden. Dat gebeurde niet, en dat is goed nieuws. En dat ziet er ook goed uit voor de toekomst.”

LEES OOK. Tijd verloren, maar  vertrouwen getankt: hoe Remco Evenepoel en zijn ploeg cruciaal weekend overleefd hebben