Vlaams-Oekraïense Anastacia net terug van front in Oekraïne: "Tegenoffensief lang en moeizaam, menselijke tol zal ongezien hoog zijn"

Galouchka vertelde in "De ochtend" op Radio 1 hoe ze 6 weken lang langs het front in het zuiden trok. Een moeilijke strijd is het daar. "Geografisch gezien zijn het daar allemaal steppes met af en toe wat bossen en bomen, de soldaten hebben zich ingegraven in loopgraven. Het is moeilijk vechten om op die vlakte territoriale winst te boeken. De soldaten daar zijn wel gemotiveerd, er is een zekere vastberadenheid: ze hebben geen andere keuze."

De Oekraïense president Zelenski liet aan de wereld weten dat het tegenoffensief van zijn leger in het zuiden vooruitgang boekt. Galouchka tempert de verwachtingen. "Toen ik aan het front was, waren ze al drie maanden aan het praten over het tegenoffensief. Behalve wat tanks en wat wapens die naar het front werden gevoerd, zagen we niet veel gebeuren. Zelfs nu het tegenoffensief begonnen is, is het geen massale tegenaanval waarbij er langs de hele frontlinie vooruitgang wordt geboekt. Als je het op de kaart bekijkt, zijn maar een paar dorpen bevrijd van de Russische bezetting. Het tegenoffensief gaat lang duren, moeizaam verlopen en de menselijke tol zal ongezien hoog zijn."

Maar de moraal van de Oekraïners is niet te breken, zo heeft ook Galouchka kunnen vaststellen in de stad Mykolaiv. "In die stad worden ze elke ochtend om 3 of 4 uur wakker door het geluid van inkomende raketten. Dat duurt tot 8 uur en daarna begint het opnieuw om 17 à 18 uur. Inwoners van Mykolaiv weten dat ook en gedragen zich ernaar: ze weten dat ze op die uren moeten schuilen. De Russen schieten bovendien met raketten die niet altijd raken wat ze moeten raken en zo gebeurt het wel eens dat ze een gebouw naast een militair object raken. Dat zijn dan heel vaak civiele appartementsgebouwen. Ondanks dit alles, blijven veel mensen wel wonen in Mykolaiv, omdat ze nergens naartoe kunnen én omdat ze zoiets hebben van: "dit is ons land". Dat is trouwens een gedachte die ik heel vaak gehoord heb in bezette gebieden: "Er moet iemand achterblijven, zodat niemand vergeet dat dit Oekraïens territorium is"."

Wat wel wringt bij de Oekraïners is dat de oorlog in de rest van de wereld stilaan naar de achtergrond is verdwenen. "Het is te begrijpen dat andere landen in andere realiteiten leven, maar het doet de mensen pijn dat zo'n gigantische oorlog met zulke wapens en met geweld dat sinds WOII niet meer gezien is in Europa, blijkbaar saai genoeg is om zo snel te vergeten en naar de achtergrond te duwen. En dat terwijl de menselijke tol zo hoog is en de infrastructuurschade zo erg is dat het jarenlang zal duren om het weer op Europees niveau te krijgen. De mensen voelen zich achtergelaten door Europa, dat zogezegd de grootste partner en steun was, maar nu snel vergeet welk leed er zich afspeelt."

Wél positief is de humanitaire hulp die Europa aan Oekraïne geschonken heeft. "Zelfs als ik naar het front ga in het oosten: daar is doorgaans geen probleem met eten of drinkwater." Al kan dat wel snel veranderen. "Nu is het nog zomer, maar wat als het winter wordt? De hopen Oekraïense vrijwilligers die vaak naar het front rijden met humanitaire hulp zullen dan mogelijk meer bezig zijn met hun eigen appartement en huis, aangezien het dan koud wordt en ook hier de energieprijzen de hoogte inschieten. Ik denk dat dan de ommekeer wordt gemaakt en het een pak moeilijker wordt aan het front."