Lekke achterband

“Het was op papier de gemakkelijkste Spaanse etappe van allemaal maar de laatste tien kilometer was het bijzonder chaotisch en ook nog heel gevaarlijk”, reageerde Evenepoel na een hectische finale. “Het was geen leuke finale, met ook nog rotondes. De bedoeling was om in een veilige positie aan die laatste klim te beginnen, dan was er nog tijd om op te schuiven, maar jammer genoeg kon ik vandaag niet vechten voor een resultaat. Ik was een beetje bang van de laatste vijf kilometer”, gaf de leider toe. “We deden de verkenning op de rustdag en ik wist dat de wegen echt glad waren. De aanloop naar de laatste drie kilometer was heel hectisch. Heel glad ook weer. En dan die afdaling waarbij we tachtig à negentig kilometer per uur gingen. Het was niet echt plezant. Daardoor verloor ik wat posities. Ik wou dan voor die stevige helling opschuiven. Maar mijn achterband stond lek. Ik was niet echt op de kilometers aan het kijken, dus wist ik niet waar ik me ten opzichte van de streep bevond”, aldus Remco Evenepoel.

Regel van drie kilometer

“Het moet op ongeveer 2,5 km van de finish zijn gebeurd. Ik kon gewoon niet meer rijden. Het is geen goed signaal als je voelt dat de fiets zwaarder en zwaarder wordt. Ik vroeg direct via de communicatieoortjes of ik in de laatste drie kilometer zat of moest verder rijden. Ze zeiden: hier is je reservefiets, rijd maar op je gemak naar de streep. Ik ben blij dat de regel van de drie kilometer bestaat (die regel zegt dat als een renner op minder dan drie kilometer van de finish valt of pech heeft, hij dezelfde tijd krijgt als de groep waarin hij op dat moment zat, red.). Anders had ik hier veel tijd verloren.”

Crash Roglic

“Dan hoorde ik dat Primoz crashte”, vervolgt Evenepoel. “Ik hoop dat hij oké is en dat hij de koers kan verderzetten. Ik had die aanval verwacht. Iedereen weet dat hij heel explosief is. Dit was een finale die voor hem was gemaakt. Zelfs méér dan voor Pedersen. Het is om die reden voor hem nog spijtiger dan het is. Je wil nooit dat iemand valt”, aldus Evenepoel over zijn zwaarste rivaal op de eindzege.

“Op het moment dat ik hoorde dat Primoz aanviel, had ik best wel stress. Ik was toen niet eens zeker dat de regel van de drie laatste kilometer zou worden toegepast. Ploegleider Klaas bevestigde me later dat dit reglement zou worden toegepast. Pas toen ik dat vernam, kalmeerde ik wat.”

Geen reactie

“Je hoort me niet zeggen dat Primoz aanviel toen ik lek reed. Ik weet het helemaal niet. Zodra ik lek reed, wist ik niets meer van wat er vooraan gebeurde. En dan zag ik Roglic daar ineens zitten voorbij de finish. Ik vroeg of hij oké was. Na de finish was hij wat in shock van de crash. Hij reageerde niet direct.”

“Ik hoop dat hij morgen kan starten, ook al zag het er op het eerste gezicht niet heel goed uit. Het is voor hem niet leuk. Zeker met de cols die eraan komen. De val is ergens vergelijkbaar met die van mij vorige week in de afdaling. Ineens lig je er. Dat zag ik niet aankomen. Zie Roglic: hij was al aan het sprinten. Misschien heeft hij de concentratie heel even verloren, het volgende moment ben je redelijk geblesseerd.”

Klaar om aan te vallen

“Ik wou eigenlijk vandaag ook proberen de etappe te winnen, maar ongelukkig genoeg raakte ik geen moment vooraan toen het moest gebeuren. Ook al zat ik klaar om zijn aanval te beantwoorden. Ik zat in de eerste twintig à dertig posities, maar zo ver kwam het niet. Ik weet dat ik zo’n finish aankan, maar vandaag reed ook voor mij de tegenslag mee. Dat is nu eenmaal het leven van een wielrenner”, filosofeerde de 22-jarige Vlaams-Brabander.

“Ik voelde me ook goed. Ik had zelf ook de rustdag nodig om volledig hersteld te worden van mijn val. Ik had wat pijn in de spieren. Ik voel me veel beter dan zaterdag en zelfs zondag op de Sierra Nevada. 1’34” of 1’26”, het ziet er goed uit voor het vervolg van de Ronde van Spanje”, besloot leider Remco Evenepoel. (md/hc)