Remco Evenepoel over zijn lekke band: “Gefaket? Ik ben geen persoon die gaat faken”

Eerste vraag van Sporza-journalist Christophe Vandegoor aan Remco Evenepoel: “In die laatste drie kilometer, wat gebeurt er?” Voor het eerst in deze Vuelta geeft Evenepoel een kort antwoord: “Lekke band, dat gebeurt er.”

We zijn dan twintig minuten na de finish en de chaos regeert. Hoe is het gesteld met Roglic, die zwaar gevallen is in de laatste meters? Wat met de tijdsverschillen voor de nummers één en twee in deze Vuelta? De organisatie publiceert een nieuwe, voorwaardelijke klassering waarin Evenepoel ineens 1’36” achterstand heeft op Roglic.

Te midden al die onzekerheid heeft Evenepoel duidelijk ook al mee gekregen dat er op het internet duchtig geïnsinueerd wordt dat hij zijn lekke band heeft geveinsd. Zoals er in het publiek ook mensen her en der ‘fake’ roepen. Zonder dat de journalisten er echt naar vragen, brengt Evenepoel zijn boodschap naar buiten: “Ik ben geen persoon die gaat faken. Ik voelde mijn achterwiel wegschuiven, dan weet je dat het een leegloper is.”

Geen controle over achterwiel

Ploegleider Klaas Lodewyck verduidelijkt wat er precies gebeurde: “We rijden dit jaar op tubeless-banden, dus zonder echte binnenband. Bij een lek komt teflon vrij, dat normaal het gaatje in de band opvult, waardoor er in het meest gunstige geval een druk van zes bar overblijft. Maar hier was het gaatje blijkbaar te groot, de teflon liep eruit. De band zakte in tot op de velg. Dat is ook wat Remco meldde op de teamradio: hij had geen controle meer over zijn achterwiel.”

Op Twitter ondersteunen amateurbeelden die versie van de feiten. Op het filmpje lijkt de band inderdaad tegen de velg te zitten. Voor oud-prof Adam Blythe, die even voordien in de studio van GCN nog zei dat de lekke band “iets te toevallig was”, zijn de beelden voldoende om zijn staart in te trekken: “Na het zien van filmpje is het voor mij duidelijk genoeg dat het toch om een lekke band gaat.”

Sowieso zou Evenepoel met de opgestoken hand een groot risico hebben genomen. De driekilometerregel stelt dat een renner bij een ‘waarneembaar incident’ aan de meet in dezelfde tijd wordt gezet van de groep in wiens gezelschap hij zich bevond. Evenepoel zou dus de tijd krijgen van het peloton, niet van het groepje met Roglic.

De meest cynische, achterdochtige lezing van de feiten zou zijn dat Evenepoel zich liet verrassen, niet de benen had om te reageren en in een soort paniekreactie verkeerdelijk dacht dat een opgestoken hand hem immuun maakte voor elk tijdsverlies. Klaas Lodewyck verwijst dat verhaal naar het rijk der fabelen: “Remco was zeker niet verrast. We zaten op de rustdag vlak bij de aankomst in Tomares. We hebben die natuurlijk goed verkend en ik wist honderd procent zeker dat Roglic zou proberen aan te vallen. Hij deed het al in Montilla, waar Pedersen eerder won. We hadden dat voor de etappe doorgesproken met de renners. We zagen dit zeker niet als ‘zomaar’ een vlakke aankomst. Ik had ’s ochtends voor de start nog bij de UCI-commissaris gecheckt of de driekilometerregel wel degelijk van tel was. Voor de Vuelta hadden we deze rit ook aangestipt als een ideale kans voor Julian Alaphilippe.”

Maar als Evenepoel een aanval van Roglic verwachtte, waarom zat hij dan toch niet in het wiel? “Hij was net aan het opschuiven”, aldus Lodewyck. “Bij Dries Devenyns zat hij in de bubbel van het peloton, positie twintig, vijfentwintig. Hij wilde net naar voren springen.”

Aan de benen lag het zeker niet: “We hebben ondertussen de wattages bekeken”, aldus Lodewyck. “Bij Remco zagen we zeker wat we wilden zien.” Ook Evenepoel zelf benadrukte dat hij zich nog fris voelde: “Ik wilde versnellen en proberen om de rit te winnen.”

Eens het stof rond alle samenzweringstheorieën ging liggen, bleven alleen de feiten over: Evenepoel verloor acht seconden op Roglic, maar diens gezondheidstoestand maakt dat weinig relevant. “Een lelijke val”, zei Evenepoel nadat verzorger Anthony Pauwels hem de beelden had getoond. “Het was ook niet de properste aankomst. Er lag veel vuil in de laatste kilometer en dat maakte het glad. Mijn lekke band kwam er ook doordat ik in een put reed.”

Gezien de toestand van Roglic is een eindzege van Evenepoel ondanks het tijdsverlies alleen waarschijnlijker geworden. Als het zover komt, moet de geschiedschrijving weinig aandacht besteden aan de opgestoken arm van Tomares, vindt Lodewyck: “Ik heb net gezien dat ook Adam Blythe zijn mening heeft bij gesteld”, zegt hij. “Ik denk dat we het daarmee kunnen afsluiten.”