Beste Els van Doesburg, u hebt het politieke bashen naar een nieuw niveau getild

Beste Els van Doesburg

Terwijl de rest van Vlaanderen deze week maar bleef zeuren en zaniken over een woordje in de talkshow van Gert Verhulst, liep ik aldoor op wolkjes omdat ik onafgebroken met u in mijn hoofd zat. Uw jongste column in deze prachtkrant, over Guy Verhofstadt, heeft mij vorige vrijdag zoveel genot verschaft dat ik er nog altijd wat dromerig van zit te glunderen. U hebt onze oud-premier verbaal afgemaakt zoals dat zelden is gebeurd. Na uw toelichting hoe hij ons de dieperik in leidde, kwam u tot dit besluit: “Onze wetgeving is toch behoorlijk liberaal als je met zo’n trackrecord nog druiven mag plukken in Toscane en geen streepjes moet trekken in Leuven-Centraal.”

Colruyt

Goed gezegd en geweldig gedaan! Bevrijdend, ook. U bezorgt de Vlaamse columnistiek een stroomstoot van jewelste. Ik hoef het u niet te vertellen: politieke kritiek in Vlaanderen is geestdodend. Ik lees bij het ontbijt liever de achterkant van een doos cornflakes dan altijd diezelfde litanie over hoe ‘kinderachtig’ en ‘beschamend’ onze politici zich gedragen, hoe ze elke ‘sense of urgency’ missen - en andere vermoeiende variaties op hetzelfde thema, geschreven met de stilistische zwier van de modale Colruyt-folder. Een aap aan een klavier zal nooit Hamlet schrijven, maar een politiek standpunt krijgt hij er vast uitgeperst.

Voortaan ligt de lat veel hoger. U gaf ons een masterclass in politieke sloopwerken. De bak in met Verhofstadt, zeg - wat een lef en wat een vondst! In de verte hoorde ik uw collega’s in het N-VA-hoofdkwartier, en in het Antwerpse college van burgemeester en schepenen, luidkeels brullen, met het schuim op de lippen: “Lock him up! Lock him up!”

Ook onze lezer wist uw grensverleggende stuk te waarderen. Uw column was meer dan een etmaal lang het best gelezen stuk op onze site. Geen geringe prestatie, als je weet dat wij online een schitterende interviewreeks publiceren waarin specialisten tekst en uitleg geven bij alle onderdelen van het menselijk lichaam. Op de dag van uw column was het de beurt aan de vagina, met een uiteenzetting door Hendrik Cammu. De race was spannender dan de Vuelta: uw column en dat interview leken qua impact aan elkaar gewaagd. Maar uiteindelijk gaf u de vagina het nakijken. U sprong er als het ware fluks overheen.

Er zijn zeurpieten en treurwilgen die vinden dat een actieve politica, met een uitvoerend mandaat in de mooiste stad van Vlaanderen, in een column eigenlijk niet over politiek zou mogen schrijven. Maar elke goede krant heeft een conservatieve stem nodig. De Standaard heeft Mia Doornaert en Joren Vermeersch, De Morgen heeft Els van Doesburg - nee, het is niet eerlijk verdeeld in deze wereld. En ja, het zijn altijd dezelfden die boffen.

Bulldozer

U weet, mevrouw, dat ik uw teksten al waardeer van toen ik ze nog als zeldzame pareltjes moest opduiken uit het rioolwater van Doorbraak.be. Vandaag zou ik u eens als klankbord willen gebruiken. Zoals u Verhofstadt vermorzelde - dat zou ik ook ooit willen doen, maar dan met de belangrijkste politicus van het post-Verhofstadt-tijdperk: Bart De Wever. Het is ook beter dat ik dat doe, want voor u ligt dat misschien wat gevoelig. Maar als baldadige bulldozer zult u het met mij eens zijn dat het moet gebeuren.

Zodus. Zeg eens. Hoe pak ik dat het beste aan? Hij begon, net zoals u, als pittige columnist. Als politicus beloofde hij ons de grote ommekeer. Maar het federale niveau blokkeerde hij kapot en deed hij financieel bloeden met een taxcut voor de rijksten. Het fascisme blies hij nieuw leven in door een verkiezing uit te lokken over vreemdelingenhaat. Waarna hij het land stuurloos achterliet tijdens een moordende pandemie. Het Vlaamse niveau deed hij verrotten, verschralen, verzuren en alle glans verliezen door ministers die geen simpele volzin kunnen formuleren, laat staan dat ze coherent besturen. In zijn eigen stad kun je geen straat meer oversteken zonder te worden beschoten door rapalje van de drugmaffia. Met de vastgoedmaffia gaat hij aan tafel. Voorts is hij verantwoordelijk voor de introductie van het maatpak met belachelijke kraagjes.

Bashen

En niemand die hem durft aan te pakken. Net zoals bij Verhofstadt staan veel journalisten met de pink op de naad en nemen ze hun klak af als hij langskomt, zoals de Vlaming dat gewend is van toen de baron nog te paard naar het dorp kwam. Kritiek op De Wever heet bashing. U, als Hollander met branie, ziet daar vast dwars doorheen en hebt geen last van nodeloze nederigheid. Plus: u hebt het bashen toch naar een nieuw niveau getild. Daarom aan u de vraag: hoe zou u zo’n De Wever aanpakken?

Opsluiten hebt u met Verhofstadt gedaan, dus u moet iets origineels verzinnen - noblesse oblige. Zou u hem in een dwangbuis onderbrengen? Gaat u voor internering? Of wordt hij verbannen naar een eiland voor de Australische kust, toch zijn favoriete eindstation voor gelukszoekers? Ik gok maar, hoor. Ver kom ik niet. Maar ú mag vol op het orgel.

Benieuwd naar uw verdict

Joël De Ceulaer, senior writer