Emotionele Remco Evenepoel heeft de eindzege in Vuelta beet: “Dit is de mooiste dag van mijn leven”

“Na afgelopen zaterdag, op Sierra de la Pandera, was dit voor mij de op één na zwaarste dag van de Vuelta. Voor mijn hoofd, mijn benen, mijn hele lichaam. Omdat ik er weliswaar al heel dichtbij was, maar er toch moest voor blijven knokken. De druk bleef aanhouden en de vermoeidheid sloeg stilaan toe. Dat maakte me ‘s morgens al heel gestresseerd, emotioneel zelfs. En niet alleen mij, maar bij uitbreiding de hele groep, die er zich van bewust was dat we iets groots konden realiseren.”

“Op de slotklim schreeuwden Koen (Pelgrim, teamcoach) en Riccardo (Scheidecker, sportief directeur, red.) me vooruit. En toen we de ‘veilige’ laatste drie kilometer ingingen, klonk het vanuit de volgwagen: ‘Remco, je gaat de Vuelta winnen!’. Op dat moment namen die emoties het helemaal van me over. (lacht) Ik beefde over mijn hele lijf. Het hoofd had ik nog, maar niet meer de benen om mee te sprinten voor een ereplaats. ‘Je kan zelfs de etappezege nog pakken’, hoorde ik. Maar het kon me écht niet meer schelen. Ik wilde alleen nog maar binnenlopen met het groepje en vooral genieten, die ultieme 500 meter. (stralend) Goh, wat een dag! De mooiste dag van mijn leven.”

Bekijk ook. Grote Markt van Brussel kleurt rood

“Alle opofferingen van de voorbije twee jaar vooral. Ik heb het niet altijd even makkelijk gehad. De crash in Lombardije, de weg terug naar mijn oude niveau, de vele kritiek die ik kreeg, waar niet alleen ikzelf maar ook mijn naaste familie enorm onder heeft geleden... En dan deze drie weken, die ik goed heb ingedeeld maar waarin ik toch vaak werd bestookt. Ze hebben me bij momenten echt pijn gedaan, hoor. Gelukkig kon ik terugvallen op een uitstekende, mature ploeg. Die zich heeft uitgesloofd en heeft afgezien voor mij. Maar op elk moment de rust en de controle heeft bewaard. Het leek wel alsof ze al tien grote ronden op deze manier had gereden. Ik heb de rode trui gewonnen, maar deze eindzege is in de eerste plaats een triomf van het collectief.”

“Ja, toch wel. Mijn doel was het podium in Madrid en een ritzege. Het werden twee etappes, het eindklassement en het jongerenklassement. Beter kan niet, denk ik.”

“En het is nog maar mijn vijfde jaar op de fiets. En mijn tweede jaar na de val. Het is ook pas mijn eerste grote ronde waar ik echt gezond aan de start kom, waarop ik me volledig heb kunnen focussen, waar ik 100% naartoe heb gewerkt en geleefd. Mooi dat het tot resultaat heeft geleid. Maar een beter seizoen rijden dan 2022 wordt toch moeilijk, vrees ik.”

“Misschien. Hij boezemde me wel wat angst in, want hij is toch een begenadigd klimmer, één van de absolute toppers in de WorldTour. Tuurlijk was het jammer voor de Vuelta dat hij niet meer verder kon, ik wens hem trouwens het allerbeste toe. Maar valpartijen maken helaas deel uit van deze sport en kunnen vreselijke dingen doen met je lichaam, ik kan erover meepraten. Het is ook niet dat het na de opgave van Primoz zoveel makkelijk voor me werd. Ik moest op de pedalen blijven duwen en daar had ik de benen voor nodig, hé. Want ook Mas is één van de beste klimmers ter wereld.”

“Dat ik in staat ben om drie weken lang op het allerhoogste niveau mee te strijden voor de prijzen. En dat ik ook boven de 1800-2000 meter hoogte best wel goed kan presteren.”

“Alle stress, alle kleine negatieve gevoelens die je ook maar door je lichaam laat gaan: het is allemaal verloren energie. Reden waarom ik geprobeerd heb om rustig te blijven. De trainingen in Denia en Livigno hadden me geleerd dat ik me op een niveau bevond dat ik nog nooit eerder heb gehaald. En dat heb ik vooral in de openingsweek getoond. Ook nadien kende ik geen uitgesproken slechte dag. Alleen het tweede weekend verliep een beetje stroef, maar dat kwam duidelijk door mijn val. Mijn spieren moesten daar even van herstellen. Zonder dat akkefietje had ik minder tijd verloren op Mas (en Roglic, red.).”

“Hier wil ik eerst tenvolle van genieten. Samen met mijn vrienden, ploegmaats, de hele entourage. Want... (blaast even, krijgt het moeilijk) het waren drie lange en zware weken. Eindelijk zal ik ook Oumi eens kunnen knuffelen, zoals ik dat op de streep al heb gedaan met mama en papa. Ik heb haar heel veel moeten missen de laatste tijd. Die opofferingen hebben ook invloed op haar. Tenslotte is ze ook nog maar 22 en offert ze sinds 2017 al heel haar leven en jeugd op voor mij en voor de doelen die ik vooropstel en de dromen die ik wil realiseren. Ik wil dat ‘gemis’ ook niet overdrijven, maar op den duur begint het wel te wegen. En het is wat dat betreft nog niet gedaan.”

“Ik heb de voorbije drie weken niet één keer aan dat WK gedacht. Dat ga ik ook vandaag en morgen niet doen. Voorlopig is het even geen zorg - sorry bondscoach. Maar vanaf maandag wel. Ik zal er klaar voor zijn, beloofd!”

(dribbelt wat rond de vraag heen) “Dat moet wel. Als je de Vuelta wint, moet je durven investeren in de andere grote ronden. Het is nu klaar en duidelijk geworden welke richting ik mijn carrière precies ga uitsturen. Ik won dit jaar mijn eerste klassieke Monument, maar ook mijn eerste grote ronde. Dat kan ik blijven combineren, maar ik zal mijn seizoen dan wel zorgvuldig moeten indelen. Dat wordt een hele opdracht.”

(lacht) “Sta me toe dat nog even voor me uit te schuiven. Het WK komt er nu eerst aan. Ik focus in Australië 100% op de tijdrit. Daarna probeer ik zo goed mogelijk te herstellen voor de wegrit. Ik weet niet hoe mijn vormpeil daar zal zijn, maar ik ben professioneel genoeg om te zeggen: als ik níet de benen heb, kan Wout (van Aert, red.) op me rekenen!”