Zullen er na Tom Boonen nog winnaars in Vlaanderen zijn?

Het is een beetje ondergesneeuwd. Door die sensationele olympische titel van Van Avermaet, door zijn dubbele ritwinst in de Tour de voorbije jaren, door Boonen die elk jaar opnieuw de hoop levend houdt, door de ereplaatsen van Vanmarcke en co. Maar neem er de palmaressen van de Vlaamse voorjaarskoersen in maart en april bij en gelukkig kan de Vlaamse wielerfan er onmogelijk van worden.

De laatste Belgische winnaar in de Record Bank E3 Harelbeke: Tom Boonen in 2012. De laatste Belgische winnaar in Gent - Wevelgem: Tom Boonen in 2012. De laatste in de Ronde van Vlaanderen: Boonen in 2012. In Roubaix: Boonen in 2012. En nemen we er ook de Scheldeprijs nog bij dan moeten we al terug naar 2006 en… Tom Boonen.

Alleen Dwars door Vlaanderen, met Wallays en Debusschere als meest recente winnaars, ontsnapt aan het lijstje. Maar die wedstrijd hoort pas dit jaar voor het eerst bij de WorldTour, dat scheelt. Wat de balans best alarmerend maakt: nu al vijf jaar wacht België op een topzege in de cruciale weken tussen Sanremo en Roubaix. Dat is lang. Te lang. En het nakende afscheid van Tom Boonen maakt de kwestie alleen maar prangender. Leve de koers in Vlaanderen. Maar die Vlaamse koers is net wat mooier met een winnaar van eigen bodem. Wie zorgt straks voor die verlossende zege?

Alle ogen op Van Avermaet

Goed nieuws kwam er dit weekend alvast uit Sanremo. Nu ja, wat heet goed? Sagan won niet, maar met zijn versnelling op de Poggio bewees hij niet alleen de sterkste van zijn eigen generatie te zijn, maar ook die van de vorige generaties. Waar geen renner de jongste tien jaar in geslaagd was, deed hij wel: (bijna) iedereen los uit het wiel rijden op de Poggio en standhouden tot de finish. Met eenzelfde kunstje op de Kwaremont straks mag de verzamelde concurrentie nu al beginnen bibberen.

En toch. Sanremo bewees tegelijk het gelijk van Van Avermaet. Die roept al langer dat Sagan met zijn aanvalsdrift ook een bondgenoot kan zijn, en eenmaal aan de finish is hij minder onklopbaar dan vaak gedacht. Kwiatkowski zette Gregs theorie om in de praktijk. Aan Van Avermaet om er de volgende weken een voorbeeld aan te nemen. Diezelfde Van Avermaet op wie straks Vlaanderens grootste hoop op succes rust. En terecht, gezien zijn status, vormpeil en palmares. Al zegt het tegelijk iets over de Vlaamse koers: dat - op buitenbeentje Boonen na - de grootste hoop voor de volgende weken rust bij een bijna 32-jarige renner wiens palmares tussen Sanremo en Roubaix vooralsnog volledig blanco is. Dat wringt, en niemand die dat sneller zal beamen dan de vijfvoudige Flandrien zelf. Zijn kansen worden steeds schaarser. We zouden bijna schrijven dat het in 2017 stilaan van moeten is.

Maar niet alleen voor Van Avermaet. Ze zijn bijna niet aan te slepen, de landgenoten voor wie er de volgende weken bijzonder veel op het spel staat. Wordt het ooit nog wat met Roelandts? Kan Philippe Gilbert na jaren afwezigheid zijn Vlaamse ambities alsnog waarmaken? Kan Benoot die ene, grote stap vooruit zetten? Dreigt Vanmarcke almaar meer de nieuwe Sergeant te worden - altijd goed in Vlaanderen, maar geen winnaar? Kan Stuyven zich in de schaduw van Degenkolb zijn status van nieuwe Vlaamse hoop kracht bijzetten? Wat met Oliver Naesen? Theuns? Debusschere? Lampaert? Keukeleire? Voor de allerlaatste keer mogen ze in de schaduw van Tom Boonen aan het Vlaamse voorjaar beginnen. Nog één keer draagt hij de grootste druk. Is het niet in de Ronde, dan zeker in Roubaix. En niemand die hem die vijfde kassei niet zal gunnen. Maar laat het u niet afleiden van die ene, veel belangrijkere vraag de volgende weken: zullen er ook na Boonen nog winnaars in Vlaanderen zijn?