‘Isonzo’, WOI-shooter met veel realisme, iets minder tactiek, en een Alpendecor

Als je ooit van Isonzo gehoord hebt, dan is de kans groter dat dit te danken is aan een vakantie in Noord Italië dan aan een geschiedenisles. Het helpt ook niet dat Vlaamse musicals en Hollywooddrama’s zoals ‘1917' een meer uitgewoond Eerste Wereldoorlog-decor verkozen. Maar geen probleem. M2H en Blackmill Games, twee relatief kleine maar gedreven Nederlandse gamestudio’s, trekken dit - bij ons - minder gekend slagveld van Den Grooten Oorlog uit de obscuriteit. Dat doen ze zonder de gelikte spektakelwaarde waarmee de ‘Battlefield’s en ‘Call of Duty’s de Wereldoorlogen virtueel uitvechten. In de plaats daarvoor krijg je een meer historisch realisme en een meer realistische aanpak in het algemeen. Voor sommige gamers een troef, voor anderen een obstakel.

De game voert elk van de 12 veldslagen op, die rond de rivier Isonzo werden uitgevochten tussen de Italianen aan geallieerde zijde en het Oostenrijk-Hongarije aan de kant van Den Duitser. Wie twijfelt aan de intensiteit en schaal van dat ‘ver-van-ons-bed-front’, geven we even mee dat er na afloop meer dan een miljoen doden en gewonden werden geteld. Dat alles tegen de prentbriefkaart-achtergrond van de Alpen en met confrontaties die vaak tot ver boven de 3000 meter werden uitgevochten.

Dat verticale terrein … en ergens ook dat hallucinante dodental, worden ‘mooi’ naar de game vertaald. Elke slag – of match - wordt tijdens het inladen van de map ook met een lap geschiedenistekst gekaderd. Maar vervolgens is het aan jou om braaf te wachten tot het fluitsignaal klinkt dat de aanval inleidt. Die van jouw kant en/of die van de vijand. Vooraf heb je eerst een kant gekozen. In sommige spelmodi dwingt die keuze je in de rol van aanvaller of verdediger, maar verder ervaar je als speler weinig verschillen tussen beide partijen. Die zijn er wel in het type soldaat dat je selecteert. Zo is er de gewone infanterist, de officier, de genie-soldaat, de scherpschutter, … . Dat zijn rollen die je door vaak te spelen toegang geven tot meer gespecialiseerd wapentuig, uitrusting en beperkte vaardigheden. Verwacht echter niet naar een soort supersoldaat toe te groeien. Zo’n game is dit niet.

Eenmaal kant, rol en uitrusting gekozen, dropt de game je op de kaart. Bij een van de punten die jouw kant onder zijn controle heeft, of in de buurt van een van de spelers waarmee je een squad vormt. Vaak komt het erop neer dat je, liefst samen met een van de andere 31 spelers in jouw team naar een strategisch punt oprukt om zo tegen de continue verschuivende frontlijn te duwen. Onderweg saboteer je machinegeweernesten, knip je door prikkeldraad en verniel je vijandelijke respawn punten. Of je creëert juist nieuwe obstakels of respawn-locaties voor je eigen team. In de praktijk zal je echter herhaaldelijk vanuit zo’n beginpunt richting vijand oprukken om dan te sneuvelen nog voor je een schot of twee gelost hebt. Want zelfs een veteraan met honderden uren op de teller en met toegang tot elk stukje uitrusting, kan door een beginner met één welgemikte kogel terug naar af gestuurd worden.

De veldslagen van de Eerste Wereldoorlog worden vaak met een vleesmolen vergeleken en als het de bedoeling is van de makers om ook dit naar Isonzo te brengen, dan zijn ze daar in geslaagd. Spelers gaan aan de lopende band neer. Dikwijls zonder enig idee van waar de kogel kwam. Maar hoewel je af en toe een enkele gevallen soldaat overtuigend hoort kermen, beperkt de game de visuele gruwel tot een veel minder realistisch minimum. Het moet ook gezegd dat Battlefield 1’s Monte Grappa map, die zich in deze contreien situeerde, er grootser en indrukwekkender uitzag. En ja, de veelal franjeloze ernst van Isonzo vraagt meer doorzettingsvermogen van grafisch verwende of ongeduldige spelers. Maar wanneer het mosterdgas, artillerie, bommenwerpers en machinegeweren je hele squad in luttele seconden vellen, dan doet Isonzo het qua onderdompeling nog lang zo slecht niet.

Net zoals ‘Verdun’ en ‘Tannenberg’ noemt ‘Isonzo’ zich een tactische shooter. Daar zijn we het niet mee eens. Net zoals voor de echte WOI-soldaat is je individuele tactische inbreng ook in de game heel beperkt. Behoedzaamheid is een optie, maar respawns en het frontale karakter van WOI-manoeuvres bieden weinig diepgang. Dat lees je echter eerder als een correctie dan kritiek. Veteranen van de eerdere twee games uit de serie zullen vooral het nieuwe – zichtkaartwaardige - decor verwelkomen, alsook de nieuwe gamemode ‘Offensive’ die aanvallers vs verdedigers in operaties dropt die uit meerdere stages zijn opgetrokken. Die veteranen mogen misschien ook een ster bij de score bijtellen. En nieuwkomers? Tja. Enerzijds is er dat feit dat die nieuwkomer zo’n doorwinterde tegenspeler met één schot kan (en zal) omleggen. Anderzijds moet die nieuwkomer door een soms frustrerende periode van aanvaarden dat oorlog geen pretje is, soms ook niet in deze videogame.