LEES OOK. Vijf vragen aan Remco Evenepoel: “Ik start echt wel met de ambitie om te winnen”

Bemoedigend voor zondag: de drie eerder vernoemde renners pakten allemaal hun wereldtitel in de tijdrit. Merkwaardig genoeg gebeurde dat allemaal in vier jaar tijd, aan het eind van de vorige eeuw. In 1996 was Alex Zülle de allereerste die erin slaagde, elf dagen nadat hij de Vuelta had gewonnen. De Zwitser pakte zijn tijdritgoud bovendien voor eigen volk, want het wereldkampioenschap vond dat jaar plaats in Lugano.

Twee jaar later was het de beurt aan Abraham Olano. De Spanjaard kroonde zich toen tot wereldkampioen tijdrijden in Valkenburg, anderhalve week nadat hij de ronde van zijn thuisland gewonnen had. In 1999 was Jan Ullrich de (voorlopig) laatste renner die de dubbel realiseerde: de Duitser pakte dat jaar in Treviso als kersvers Vuelta-winnaar ook goud in de WK-tijdrit. Dat deed hij met amper 14 seconden voorsprong op de Zweed Michael Andersson.

Twaalfde plek als slechtste resultaat

De Vuelta en het WK tijdrijden (dat sinds 1994 gereden wordt, red.) zijn in het verleden overigens een uitstekende combinatie gebleken. Remco Evenepoel is pas de tiende renner die de twee zal combineren, maar de statistieken spreken wel in zijn voordeel. Vijf van zijn negen voorgangers pakten immers een tijdritmedaille kort nadat ze de Vuelta wonnen.

Behalve het goud van Zülle, Olano en Ullrich waren er recent ook nog bronzen medailles van Alexander Vinokourov (2006) en Chris Froome (2017). De slechtste prestatie die een Vuelta-winnaar afleverde op het daaropvolgende WK tijdrijden, was de 12de plek van Primoz Roglic in 2019. Een sterk rapport, met andere woorden.

Geschiedenis in wegrit?

Als Remco Evenepoel zondag het WK tijdrijden niet wint, krijgt hij een week later nog een herkansing in de wegrit. Die wedstrijd én de Vuelta in hetzelfde jaar winnen, blijkt echter een veel moeilijkere combinatie. Tot op heden is geen enkele renner erin geslaagd. Jan Janssen kwam er in 1967 het dichtst bij: de Nederlander won toen in de lente de Ronde van Spanje en eindigde begin september vervolgens als tweede achter Eddy Merckx op het WK in Heerlen.

Drie jaar eerder won Janssen wél de wegrit op het WK: in een sprint met drie hield hij toen Vittorio Adorni en Raymond Poulidor af. Poupou, ook wel bekend als De Eeuwige Tweede, had enkele maanden daarvoor de Vuelta gewonnen. Het zou zijn enige eindzege in een grote ronde zijn: Poulidor eindigde in zijn carrière maar liefst acht keer op het Tourpodium zonder een dag het geel te dragen, in 1965 werd hij ook nog eens tweede in de Vuelta.

Janssen en Poulidor zijn nog steeds de enige renners die in de wegrit een medaille pakten in hetzelfde jaar van hun Vuelta-zege. In het recente verleden kwamen slechts twee renners écht in de buurt van de dubbel. In coronajaar 2020 eindigde Primoz Roglic in het groepje dat vocht om zilver: hij werd uiteindelijk zesde. Enkele weken later zou hij voor de tweede keer de Vuelta winnen. In 2009 werd kersvers Vuelta-winnaar Alejandro Valverde dan weer negende op een heuvelachtig parcours in het Zwitserse Mendrisio.

Een andere Belg schreef wel een stukje wielergeschiedenis in de Vuelta. Freddy Maertens - de man die voor Evenepoel de laatste Belg was die de Ronde van Spanje won - is de enige renner ooit die de Vuelta op zijn naam schreef terwijl hij regerend wereldkampioen was op de weg. Hij deed dat in 1977: bovendien won hij in die editie maar liefst 13 etappes.