Aan het tussenpunt noteerde Jooris pas de tiende tijd en moest ze meer dan tien seconden goed maken in de strijd om brons. De Oost-Vlaamse uit Astene - een deelgemeente van Deinze - perste er enkele fenomenale slotkilometers uit en werd daarvoor beloond met een bronzen medaille, nadat ze eerder al brons haalde op het Europees kampioenschap. “Een bewuste strategie”, verklaarde ze haar relatief trage tussentijd na zeven kilometer. “Ik wist dat het deel na de klim mijn stuk moest worden. Er kwam heel wat afdaling waar ik mijn hoge cadans kon gebruiken. Ik wist dat ik daar de snelheid omhoog kon halen. Maar het laatste stuk richting de finish was allesbepalend. Daar bleef Ludwig (Willems, red) mij pushen. Het ging nog pittig omhoog, in de afdaling erna en in het stuk richting de finish heb ik echt alles gegeven.”

Jooris was op de hoogte van de tussentijden maar panikeerde niet. “Ik begreep dat de Nederlandse Anna van der Meiden aan het tussenpunt de snelste tijd had en dat het verschil zestien seconden bedroeg. Ik vermoed dat zij sneller gestart is maar nadien is stilgevallen. Bij mij gebeurde het omgekeerde, mijn aanpak was de beste.”

Het verschil met het nummer vier, de Tsjechische Kvasnickova, bedroeg nauwelijks drie tienden van een seconde. “Ook op het EK won ik het brons met vier tienden voorsprong”, gniffelde Jooris. “Het geluk staat duidelijk aan mijn zijde dit jaar. Dat ik als eerste Belgische ooit een medaille win in het tijdrijden, is tof en misschien inspireer ik wel andere meisjes om met fietsen te beginnen. Maar het is eerder mijn eigen prestatie die ik zot vind, gewoon voor mezelf.”

Studies orthopedagogie

Door de verre verplaatsing moest Jooris het in Wollongong zonder de steun van haar familie stellen. “Maar ik heb mijn ouders en mijn broer al gehoord. Ja, dat was een speciaal moment. Dankzij mijn papa, die masseur is bij Sport Vlaanderen, is er een link met de wielersport. Hij heeft vroeger ook gekoerst, zij het op niet een al te hoog niveau. Ik heb eigenlijk een beetje achter zijn rug om mijn eerste koersfietsje gekregen, een jaar of vijf geleden. Meer dan twee koersjes per jaar reed ik niet en het mocht ook niet te ver zijn want het bracht toch niks op. In het begin was het wielrennen helemaal niets voor mij. Maar het tijdrijden zat er toen al een beetje in. Ik ben blijven doorbijten en het heeft opgebracht.”

Jooris ziet zich niet als een tijdrijdster pur sang. “Ik vind mezelf meer een hardrijdster”, vertelde ze. “In de wegritten kan ik ook mijn power kwijt. Ik ben misschien geen afwerker maar een helper ben ik zeker wel. Ja, het Vlaamse werk ligt mij. En het mag ook slecht weer zijn. Ik moet de komende jaren eigenlijk alles nog ontdekken maar als ik ervoor zorg dat ik er mentaal goed in sta, dan komt het wel goed. Het mentale, dat is zeker niet mijn sterkste punt.”

Eens terug in België begint Jooris aan haar studies orthopedagogie. “In Kortrijk, dat is voor mij even ver als Gent en daar waren ze iets soepeler. Ik ga mijn studies spreiden en heb een topsportstatuut. Het academiejaar is intussen al begonnen maar ik hoop dat deze medaille toch al voor een beetje goodwill zal zorgen (gniffelt). Ik wil zeker ook mijn diploma halen.”

Ook opvallend: Febe Jooris draagt om haar rechterpols een armband gemaakt uit… de schakels van een fietsketting. "Die gaat bijna nooit uit”, vertelde ze. “Maar op de luchthaven van Sydney heb ik ze toch maar uitgedaan omdat ik niet langs de kant gezet wilde worden. Neen, makkelijk is dat niet. Daarvoor heb ik een speciaal sleuteltje nodig. Ja, ik heb ze ook gedragen tijdens de tijdrit. Aërodynamica? Als dat zo onder het pak zit, maakt dat weinig verschil uit.”

God Save the King

Het goud ging zoals verwacht naar de Britse Zoë Backstedt. Zij had meer dan anderhalve minuut voorsprong op de Duitse Czapla, Febe Jooris moest bijna twee minuten toegeven. “Aan haar spiegel ik mij allang niet meer, zij fietst op een andere planeet. Ik hoopte dat de kloof iets kleiner zou zijn maar dat ze aan het eerste tussenpunt sneller was dan Van Dijk (winnares bij de elite-vrouwen, red), dat zegt voldoende.”

Backstedt won niet alleen haar zoveelste wereldtitel, ze zorgde ook nog voor een unicum. Voor het eerst in meer dan zeventig jaar weerklonk na een sportwedstrijd het ‘God Save the King’, de nationale hymne van Groot-Brittannië die na het overlijden van koningin Elisabeth II niet langer als ‘God Save the Queen’ bekend zal staan. “We hebben afgelopen nacht de begrafenis gevolgd”, zei Backstedt. “Dat was best een emotioneel moment.”

Bäckstedt: “Heel bijzonder”

Daags na de begrafenis van de Britse queen veroverde Zoe Bäckstedt de gouden medaille op het WK tijdrijden bij de dames junioren. ‘Dit is heel bijzonder en emotioneel”, zei ze na afloop.

“Gisteren was een heel rare en bijzondere dag”, aldus de Britse, “we keken naar de begrafenis van de koningin, hielden twee minuten stilte in ons hotel en luisterden ook naar het nieuwe volkslied. Het is echt speciaal om nu deel uit te maken van de Britse selectie, ik ben heel trots op die trui en ik word wereldkampioene daags na de begrafenis. Dat maakte me wel even emotioneel en is bijna onwezenlijk.”

De Britse was ook vorig jaar topfavoriete voor het WK tijdrijden, maar moest toen vrede nemen met zilver. Op de wegrit haalde ze wel haar gram. “Neen, ik heb daar vooraf niet aan gedacht”, zei ze nog, “dat mag je niet door je hoofd laten spoken. Ik wilde wereldkampioene worden en ik wilde graag onder die 20 minuten duiken (niemand anders slaagde daar in op dit WK), maar dat ik zo snel zou zijn, had ook ik niet verwacht. Zaterdag werkte ik een goede verkenning af en daarna heb ik gewoon niet te veel meer aan het WK gedacht. Ik wilde gewoon genieten van het moois dat Australië biedt en niet te veel met de koers bezig zijn. Dat is me gelukt, ik kwam hier ontspannen aan de start.”

“Dit was een van mijn hoofddoelen van dit seizoen. Vorig jaar eindigde ik als tweede, ik haalde nu alles uit de kast om het goud te pakken en kende een uitstekende voorbereiding. Dat heeft geloond. Nu wil ik graag ook de wegrit winnen, maar we zien wel hoe het gaat.”