“Het ging letterlijk op 24 uur van blijven bij Benfica naar een handtekening zetten bij Anderlecht”, doet Vertonghen de uitleg over de hectische transferdeadline. “Je leeft in zo’n stress, spanning en roes. Je bent bezig met contracten, medische keuring, verhuizen ... Waar andere mensen normaal maanden over doen, kwam alles voor mij op één dag samen.”

Vertonghen deed afgelopen zomer de hele voorbereiding bij Benfica, maar verloor er zijn basisplaats. “Ik heb er nooit aan gedacht om te vertrekken, nooit. Ik ging er natuurlijk vanuit dat ik zou gaan spelen. In Europese matchen, bekermatchen of door schorsingen en blessures. Maar als je dan als enige speler van de bank nooit invalt, ga je wel nadenken. Maar toch wilde ik nog blijven.”

“Het is eigenlijk echt bizar. Op 31 augustus ’s ochtends belde mijn makelaar omdat Anderlecht geïnteresseerd was”, vervolgt Vertonghen. “Anderlecht moest het snel weten omdat ze die Europese lijst moesten indienen. Dat was onderweg naar training. Ik zei eigenlijk eerst nee omdat ik nog bij Benfica wilde blijven. Ik bel vanmiddag wel terug, zei ik nog tegen mijn makelaar. Toen stapte ik de club binnen en had ik een nieuw gesprek met de coach. Dieper wil ik er niet op ingaan, maar uit dat gesprek kreeg ik echt het gevoel: dit gaat ‘m niet worden.”

Dan begon Vertonhen aan zijn allerlaatste training op Portugese bodem. “Ik zat in een volledig andere wereld, ik heb denk ik geen woord gezegd. Je staat bij wijze van spreken met tranen in de ogen op het veld want je ziet je hele stabiliteit wegvallen.”

Eerst kinderen inlichten

En meteen daarna moest de beslissing genomen worden. Niet simpel voor Vertonghen, die drie kinderen en een vrouw heeft die enorm gelukkig waren in Lissabon. “Ik ging naar huis om het nieuws te brengen, overleggen met mijn vrouw: wat moeten we doen?”, vervolgt de recordinternational. “Ondertussen zat de president van Anderlecht al druk te zetten: ik moet het weten binnen twee uur. Hoe kan je zo’n beslissing nemen? Vanaf dan was het coin flip en we doen het. En vanaf dan staat alles in brand. Je hangt bijvoorbeeld ook vast aan een huis voor nog een jaar, kinderen die al klaarstaan om daags nadien naar school te gaan ...”

“Toen ik gezegd had dat we het deden, zei Anderlecht dat ik vier uur later het vliegtuig op moest. Dat kan niet zei ik, want ik wilde het mijn kinderen zelf vertellen. Ik ben ze gaan halen, heb ze aan tafel gezet en dan heb ik het nieuws gebracht: hier houdt het op. Dat doet écht veel pijn. Het is de moeilijkste beslissing die ik als voetballer én als mens heb moeten nemen. Meestal zeggen mensen: je verdient genoeg geld, waar heb je het over? Maar op zulke momenten telt geld echt niet.”

“Mijn zoontje zat wenend in het vliegtuig op zijn verjaardag”, zegt Vertonghen nog. “Hij wilde niet weg. Nu zijn we twee weken verder, gaan mijn kinderen hier naar school en hebben we een huis gevonden. Het is allemaal heel snel gegaan, maar er zijn natuurlijk ook positieve zaken aan. Bij Anderlecht hebben ze mij ook heel goed ontvangen.”