Nog één keer, zonder al te veel emoties, wilde junior Jens Verbrugghe zelf terugkomen op wat hem in de individuele tijdrit was overkomen. Een menselijke fout, punt aan de lijn.

LEES OOK. Vijf vragen over de afgekeurde fiets van junior Jens Verbrugghe: “Hij kon dit niet gemerkt hebben”

De tijdritfiets waarmee Jens Verbrugghe dinsdagochtend zijn individuele chronorace wilde afwerken, werd tot zijn eigen verbazing tien minuten voor de start van de wedstrijd afgekeurd. Er restte Verbrugghe niets anders dan zijn wedstrijd af te werken op de door Belgian Cycling ter beschikking gestelde reservefiets. De zoon van ex-bondscoach Rik was dinsdag zelf te ontgoocheld om te reageren, een nachtje slapen verder was hij wel bereid om zijn versie van de feiten te geven. “Het is vooral spijtig wat er gebeurd is”, stak Verbrugghe van wal. “Na het EK (in augustus, red) heb ik mijn fiets teruggestuurd naar de ploeg (junioresploeg Groupama, red) voor controle. Ze hebben daar mijn cranck veranderd en er blijkbaar vooraan een 53 opgezet. Toen ik mijn fiets terugkreeg, wist ik nergens van. Ik heb de weken nadien met mijn fiets getraind en niets gevoeld. In Aubel stond een ploegentijdrit op het programma en daar is mijn fiets goedgekeurd. Ik dacht dat alles in orde was. Hier op het WK werd twee uur voor de wedstrijd een eerste check-up uitgevoerd en ook die was goed. Tien minuten voor mijn start kreeg ik te horen dat mijn fiets toch niet in orde was. Ik heb dan mijn tijdrit gereden op de reservefiets waarmee ik nog nooit had gereden. Dan weet je dat het resultaat niet goed kan zijn.”

“Wat gebeurd is, is een menselijke fout. Deels van mij, omdat ik het niet heb gezien. Maar ik kan de klok niet terugdraaien. Het is gebeurd, nu ga ik proberen om mentaal klaar te zijn voor de wegrit van vrijdag. Dat moet wel lukken, denk ik. Ik weet dat de conditie goed is. En uit respect voor de federatie wil ik er ook een goede wedstrijd van maken. Of ik goed geslapen heb? Het zit natuurlijk in uw hoofd maar ik probeerde er niet te veel aan te denken en heb toch een beetje kunnen slapen.” (gvdl)