Volgens de organisatie is de officiële ontwikkelingshulp (ODA) van België vorig jaar nominaal dan wel gestegen (van 2.033 miljoen in 2020 naar 2.186 miljoen in 2021), maar ging het in vergelijking met het bruto nationaal inkomen (BNI) om een daling: van 0,47 procent ten opzichte van dat BNI in 2020 naar 0,46 procent in 2021. Daarmee blijft ons land ver onder de doelstelling voor 2030 van 0,7 procent steken en zitten we ook nog steeds onder het Europees gemiddelde van 0,49 procent. 

Kunstmatig opgeblazen

Bovendien, betreurt de organisatie, bestaat 12,6 procent van de officiële ontwikkelingshulp eigenlijk uit “schijnhulp”. Het gaat dan om uitgaven die niet rechtstreeks naar de zogenaamde ontwikkelingslanden gaan, zoals kosten voor de opvang van asielzoekers, die volgens de OESO in het eerste jaar van hun aanwezigheid als officiële ontwikkelingshulp mogen worden meegerekend. Die kosten maakten in 2021 zo’n 10 procent uit van de Belgische ODA, goed voor 212 miljoen euro, dat terwijl het internationale gemiddelde op 5,2 procent ligt.

“Dit zijn natuurlijk legitieme en noodzakelijke uitgaven”, maar ze blazen het totaal van de Belgische hulp kunstmatig op, ons land is zelf de begunstigde en de middelen gaan dus niet naar de landen die ze nodig hebben, benadrukt secretaris-generaal Arnaud Zacharie van CNCD-11.11.11. 

Reken daar nog de forfaitaire toewijzingen van studiegelden bij in functie van het aantal studenten uit het Zuiden die in België studeren, en tel daarbij ook de kwijtschelding van schulden, en de zogenaamde “schijnsteun” kwam vorig jaar uit op 12,6 procent van de Belgische ODA (275 miljoen euro), aldus de organisatie.

Daarnaast bestaat zo’n 1,3 procent van de Belgische ODA ook nog eens uit schenkingen van overtollige coronavaccins. Tellen we dat bij de drie eerder genoemde categorieën op, dan loopt de “schijnhulp” op tot 13,8 procent van de officiële ontwikkelingshulp van België, goed voor 303 miljoen euro.

Daar tegenover staat dat ons land wel het merendeel van de officiële ontwikkelingshulp besteedde aan de kwetsbaarste landen, landen met de laagste indexen voor ontwikkelingssamenwerking, waarmee het een internationaal engagement nakwam. “België is moedig en kiest niet voor de makkelijke weg”, klonk het daarover in het jaarverslag.