Witsel y diez más, kopte de Spaanse krant Marca een paar dagen geleden. Witsel en tien anderen. Om maar te zeggen hoe vlot Axel Witsel zich geïntegreerd heeft bij zijn nieuwe club Atlético Madrid. En dat als… centrale verdediger. Kan Witsel dat? Zeer zeker. Is het zijn beste plek? Neen. Dat bleek nog in de derby tegen Real, een match die ontsierd werd door racistische gezangen, Atlético veroordeelde de incidenten. Op snelheid had de Luikenaar alle moeite van de wereld met Vinicius en Rodrygo. Allerminst een schande.

“Als verdediger moet ik meer sprintjes trekken”, sprak ook Witsel – zijn position switch was hét gespreksonderwerp op de persconferentie. “Op het middenveld loop je meestal aan dezelfde cadans, terwijl ik nu vaker moet optrekken en stoppen. Fysiek ben ik gelukkig in orde. De voorbereiding was zwaar. Onder Simeone trokken we naar de Madrileense bergen, waar we drie keer per dag trainden. Dat loont, ik ben fit. Ik voel me goed, al zou ik wel liever op het middenveld spelen. Daar ben ik op mijn best. (grijnst) De coach weet dat.”

Zo ook Roberto Martinez. De bondscoach kan goeie centrale verdedigers gebruiken, sinds het pensioen van Vincent Kompany en Thomas Vermaelen en de problemen met Jason Denayer. Maar Witsel ziet hij achterin uitsluitend als een noodoplossing, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Leander Dendoncker. “Je weet nooit wat er gebeurt. Ik kan eventueel depanneren, zoals ik dat nu bij Atlético doe, maar ik ben hier als een centrale middenvelder”, was Witsel klaar en duidelijk. “Je suis un six, ik ben een zes.”

Het is ook voor die positie dat Atlético Witsel aangetrokken heeft. Het zijn de omstandigheden – kwaaltjes bij het vaste duo Gimenez-Savic – die ervoor hebben gezorgd dat hij een rijtje achteruit geschoven werd. Tijdelijk. Hoopt hij. Nóg eens: “Ik ben middenvelder.” Hij kon het niet genoeg benadrukken.

Het helpt Witsel niet dat hij het goed doet in die voor hem ongewone rol: hij werd in augustus niet voor niks verkozen tot Speler van de Maand. Met dank aan zijn bovengemiddelde voetbal-IQ: Witsel leest het spel beter dan anderen, wat centraal achterin – net als op ‘de zes’ – uiteraard van pas komt. Als trainer zou het ook een troef zijn. Hij knikte: “Ik heb altijd van het tactische gehouden. Ik heb al verschillende diploma’s. (denkt na) Ik heb zin om in het voetbalwereldje te blijven. Ik kan niet stoppen en ineens verdwijnen. Dit is mijn passie.”

Daarom ook dat Witsel, wiens contract bij Borussia Dortmund afliep, vorige zomer mikte op een absolute toptransfer. In zijn laatste seizoen speelde hij niet alles, waarna twijfels de kop opstaken: was hij over zijn top heen? Neen, bewijst hij nu: “Ik heb mezelf niet verrast. Anders had ik nooit bij een Europese grootmacht als Atlético Madrid getekend. Ik wilde blijven meedraaien op Champions League-niveau – liefst nog een paar jaar zelfs. De aanbieding van Atlético was perfect.”

Collega-Rode Duivels kozen voor een terugkeer naar de Jupiler Pro League: Jan Vertonghen trok naar Anderlecht, Toby Alderweireld naar Antwerp, Dedryck Boyata naar Club Brugge. Voor Witsel was een transfer naar België geen optie. “Er is ook geen contact geweest.”

Voor de nationale ploeg is het des te beter dat hij uiteindelijk naar de Primera Division verhuisde. Het is een hoger aangeschreven competitie en aangezien Witsel elke week in de basis staat, riskeert hij ook geen ritme te missen. Maar goed ook: als controleur op het middenveld is Witsel van onschatbare waarde. Niemand die de voorbije jaren de indruk kon wekken dat hij de fakkel kon overnemen. Vandaar ook dat Martinez zelfs niet overweegt om Witsel naast Vertonghen en Alderweireld te zetten.

Tegen Wales staat Witsel dan ook gewoon op zijn vaste plek. Hij beschouwt de Nations League niet als een verplicht nummertje. “Ik wil zes op zes, om zo mogelijk toch de Final Four te halen. Die vindt dan plaats in België: hoe plezant zou dat niet zijn?”