Marnix Peeters draagt z'n nieuwe boek op aan Roger Vangheluwe: “Hopelijk stuurt hij een bedankbriefje”

Dubbel feest vandaag voor Marnix Peeters. De auteur lanceert z'n nieuwste boek, en viert tegelijkertijd de 41ste verjaardag van z'n vrouw Jana. In ‘Komt een priester bij Beëlzebub' laat de auteur opnieuw z'n fantasie de vrije loop. Naast de ontuchtige pastoor Pelkmans - die jarenlang Colombiaanse meisjes verhandelde - passeert er in de roman een bonte stoet aan personages. Vava Ventvent bijvoorbeeld, een - hou u vast - huurkluizenaar. “Het klinkt ridicuul, maar zo'n mensen bestonden vroeger echt. In de 19de eeuw betaalden welgestelden iemand om fulltime in een grot in hun tuin te wonen. Die mocht dan op festiviteiten wat verzen komen voorlezen.”

Ook op andere manieren vertoont het boek raakvlakken met de realiteit. “Priesters die zich misdragen, een rariteit is het niet bepaald, hé”, vervolgt de auteur. “Ik heb dan ook m’n boek opgedragen aan Roger Vangheluwe (gewezen Brugse bisschop die in 2010 ontslag nam nadat bekendraakte dat hij kinderen seksueel had misbruikt, red.). Die man is voor mij de vleesgeworden ontucht. Ik heb z'n adres in Frankrijk opgespoord - zo moeilijk was dat niet - en heb hem een exemplaar opgestuurd. Hopelijk laat hij iets weten. Dankbaarheid is toch een christelijke deugd, nee? Een briefje met een boodschap als ‘bedankt om me voor te bereiden op m’n lot’ zou mooi zijn. Al weet ik niet of die man nog een gevoel voor humor heeft op dit moment.”

Peeters snijdt met z'n roman dus een actueel thema aan, al is het niet per se z'n bedoeling om de discussie rond het topic aan te zwengelen. “Ik denk dat mensen die echt zoiets meegemaakt hebben, kunnen struikelen over de lichtvoetigheid van het boek", vervolgt hij. “Humor staat voorop. Al heb ik wel een berichtje gekregen van priester op rust Rik Devillé, die zich heeft ingezet voor slachtoffers van misbruik in de kerk. Hij vond het mooi dat ik via deze weg de thematiek opnieuw onder de aandacht breng.” Ook op het bezorgen van een exemplaar aan Vangheluwe kreeg de auteur reacties. “Op Facebook las ik dingen als: ‘Krijgt die man een gratis boek ofwa? Zoiets verdient hij niet.’ Komaan zeg, we gaan toch niet jaloers zijn op een pedofiele priester? Ik scherm me trouwens op een radicale manier af van al die azijnpisserij. Al wie te veel negatief neuzelt, blokkeer ik. Da’s goed voor mijn mentale gezondheid.”

Hoewel Peeters het misbruik in de kerk hekelt, heeft hij zelf ook een katholieke achtergrond. “Ik was zelfs misdienaar”, lacht hij. “Al was dat niet vanuit een vrome geloofsovertuiging. Als misdienaar op begrafenissen of huwelijken kreeg je namelijk een kleine vergoeding. Mijn ouders hadden het niet breed, en ik gebruikte dat geld om Panini-stickers te kopen. Je zal het wellicht niet geloven, maar ik had toen een weelderige bos blond, krullend haar. Ik was dus een misdienaar met de allures van een engel. Nadien heb ik ook les gevolgd aan een zeer katholiek college in Beringen, waarvan de helft van het lerarenkorps uit priesters bestond. Ik denk dat daar m’n haat voor godsdienst is ontstaan.” Al heeft de auteur het geloof recent weer herontdekt. “Ik woon al een tijdje in de Oostkantons en ik geniet wel van die Duitse, ouderwetsige vorm van religie. In m’n dorp ga ik bijvoorbeeld naar alle begrafenissen. Mensen zingen daar nog mee met psalmen, en respecteren traditionele rituelen, zoals het gooien van aarde op de kist. Ik hou wel van de troost die zulke handelingen kunnen bieden. Ik zweer het geloof dus zeker niet radicaal af. Bovendien zijn die mistoestanden die gebeuren ergens toch ook logisch, nee? Het celibataire keurslijf vraagt om zo'n ontsporingen.”

_{(Lees verder onder de foto.)}

Als we de auteur vragen naar zijn hel op aarde, hoeft hij niet lang na te denken. “Vlaanderen, anno 2022", klinkt het resoluut. “Vooral het verkeer vind ik verschrikkelijk. Mensen rijden moedwillig door het rood of scheuren met een zware vrachtwagen door een dorpskern. Na corona is het aantal doden in het verkeer opnieuw toegenomen. Da’s toch van de pot gerukt? Dan overwinnen we een pandemie en gaan we onze medemens weer doodrijden. Om van die elektrische steps nog maar te zwijgen. Vaak staan die pal op het voetpad geparkeerd, in de weg van alles en iedereen. Verschrikkelijk asociaal. Ik beken: af en toe duw ik er eentje omver. Een geparkeerd exemplaar, hé, voor alle duidelijkheid. (lacht). Nee, geef mij maar de Oostkantons. Ik geniet daar enorm van de rust en de natuur.”

De 91-jarige vader van Peeters beleeft op dit moment trouwens zijn eigen hel. “Jarenlang heeft hij resoluut gezegd dat hij nooit naar het rusthuis wil, en nu zit hij daar sinds enkele maanden", vervolgt hij. “Maar ‘t kon niet anders. Het gaat echt niet goed met hem. Hij is quasi blind en daarbovenop brak hij anderhalve maand geleden z'n heup. Er wacht hem een bijna onmogelijke revalidatie. Mentaal gaat hij eveneens sterk achteruit. Z’n situatie ziet er vrij hopeloos uit.”

Toch probeert de auteur er de moed in te houden. “Humor hebben we meer dan ooit nodig in deze onzekere tijden”, klinkt het. Al is de humor van Peeters soms wat politiek incorrect, ook in z'n nieuwste boek. “En toch hou ik bij het schrijven geen rekening met die hele woke-beweging. Mensen nodeloos kwetsen doe ik sowieso niet. Maar een dwerg mag je wel gewoon een dwerg noemen, nee? Ik schrijf ook columns en een tijdje geleden had een eindredacteur de titel van m’n stukje veranderd. ‘Sneeuwwitje en de zeven dwergen’ was ‘Sneeuwwitje en 7 personen met dwerggroei’ geworden. Sorry, maar dat vind ik een brug te ver. Eén goeie raad aan alle mensen: voel je niet zo snel aangevallen. Wees vrolijk en dapper. Daar word je alleen maar sterker van.”

‘Komt een priester bij Beëlzebub’ is vanaf vandaag, 22 september, te koop in de boekhandel

Marnix Peeters wil de mensen (ver)maken: “Eendjes voeren, tonijn eten, naar een vrouw fluiten: stilaan wordt alles afgekeurd” (+)

Vrouw van Marnix Peeters schrijft boek over wilde Spaanse hond die ze in huis haalde: “We zijn het voorbije jaar al acht kilo verloren” (+)