ASSISEN BRUGGE: Jurylid gewraakt na vraag over Romuald Verburgh op proces campingmoord

De dag zit er op. Maandag gaat de zaak verder met het verhoor van de politie-agenten.

Het hof heeft beslist: de man kan niet langer lid uitmaken van de jury. Dat betekent dat de eerste reserve - een vrouw - in zijn plaats zal komen. 

"Onmiskenbaar bewijs van vooringenomenheid", klinkt de beoordeling.

De man moet nu zijn plaats verlaten.

Voorzitter aan de jury: "Dit is uitzonderlijk. Voel u zeker niet geïntimideerd om verder vragen te stellen."

Eén van de juryleden stelt een suggestieve vraag en maakt daarmee zijn mening duidelijk. Hij stelde de volgende vraag aan Romuald Verburgh: "Ik kan me niet voorstellen dat je jezelf met bloed laat besmeuren als je onschuldig bent." En daarmee maakt hij meteen zijn mening over schuld of onschuld duidelijk. Een procedure-incident dus. Het hof trekt zich nu terug. Wellicht zal de man uit de jury gewraakt worden.

Het is al een lange dag. Maar de advocaten stellen om beurt wel nog enkele vragen aan de beschuldigden. Al gaat het meestal om herhalingen van wat eerder al verteld werd.

Romuald Verburgh belde na de feiten een vriendin op. Zij kwam met haar vriend vanuit Wallonië naar Middelkerke af.

Verburgh: Hij besliste om het lichaam te dumpen. Dat zouden we in het water doen. Ik ben als een schaapje gevolgd. Hoe dom het ook klinkt, het is wel zo gebeurd.

Voorzitter: Zij kwamen wel om jou te helpen, hé. Omdat jij in nood zat, omdat je met dat lijk zat. En hoe zat je met dat lijk? Omdat je daar aanwezig was. En net daarom kon je misschien wel meegesleurd hebt. De vraag is waarom jij je al die moeite getroost hebt om dat lijk te verbergen.

Verburgh: (Stilte.)

Voorzitter: Eerst zei je dat je daar niets mee te maken had?

Verburgh: Iedereen heeft in het begin gelogen. Ik heb gelogen. Maar een dag later heb ik de waarheid verteld.

Meester Mallego: Is meneer Deltrude gekend als een agressief persoon op de camping?

Butera: Neen.

Meester Mallego: Heeft hij effectief "Allahoe Akbar" geroepen tijdens de feiten?

Butera: Neen.

Meester Mallego: Heeft meneer Butera of meneer Deltrude ooit aanstalten gemaakt om te stoppen?

Verburgh: Neen.

Meester Dens: Meneer Deltrude, het lemmet was geplooid. Zou u kunnen schetsen - op een schaal van 1 tot 10 - met welke kracht hij dat lemmes op de keel heeft gezet?

Deltrude: Ja, met veel kracht.

Meester Dens: Meneer Butera, heeft u geprobeerd om Mihael vast te binden?

Butera: Ik heb geprobeerd om zijn handen vast te binden, maar dat lukte niet.

Meester Dens: Klopt het dat meneer Verburgh u tijdens een transport naar de rechtbank om uw verklaring aan te passen en te zeggen dat hij niet geslagen heeft?

Butera: Dat klopt.

Voorzitter: Je had andere kleren aan toen je in de auto werd tegengehouden dan toen je in de caravan was?

Verburgh: Dat klopt, ik heb thuis andere kleren aangedaan.

Voorzitter: Hoe komt het dat er op die kleren bloed van het slachtoffer zat?

Verburgh: Ik heb nooit gezegd dat ik er niet was op het moment van de feiten, hé. 

Voorzitter: Maar de bloedsporen zaten tot onder uw vest?

Verburgh: Toen ze hem in de auto legden, heb ik zijn voeten tegen mij gehad. En mijn jas stond open.

Voorzitter: Waarom had je handschoenen aan?

Verburgh: Omdat ze gezegd hadden dat ik er moest meenemen.

Voorzitter: Als u enkel getuige was van die feiten, waarom doe je al die moeite om iemand vanuit Wallonië te laten afkomen? Als je daar totaal niet bij betrokken bent. Waarom zou je dan de moeite doen?

Verburgh: Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had geen keuze. Ik heb spijt van de feiten die ik gedaan heb.

Voorzitter: Had je niet beter je burgerplicht gedaan en de politie gebeld?

Verburgh: Het ging helemaal anders gelopen zijn. En ik ging hier niet gestaan hebben. Ik heb spijt van wat ik gedaan heb. Maar ik weet zelfs niet waarom ik het gedaan heb. Maar ik was mezelf ook niet. Ik wou hulp vinden en heb het niet bij de politie gezocht.

Voorzitter: Toen je uit die caravan kwam, was je dan niet over je toeren?

Verburgh: Mijn hoofd was volledig weg. Op dat moment heb je geen gevoel. Maar die film speelt zich wel de hele tijd opnieuw voor je ogen af. Op dat moment zit je in een andere wereld. Ik leefde toen even op automatische piloot. 

Het trio trok na de moord naar een vierde persoon, een naaste van Romuald Verburgh. Daar vroegen ze om een schop of een spade.

Voorzitter: Daarna ben je thuis gaan eten?

Verburgh: Ik heb die dag niet veel gegeten. Maar mijn zoon zat naast mij. Wat moest ik doen? Ik toonde het misschien niet, maar ik zat vol stress en angst. Het was niet leuk hoor, om zoiets mee te maken.

Voorzitter: Niet leuk, dat is voor op Facebook. Niet voor iemand die gedood is. Daarna ben je nog teruggegaan naar de camping.

Verburgh: Ik moest naar daar gaan. Ik had schrik om naar de politie te gaan. Op de camping heb ik met Julien en Alain gesproken. Maar veel herinner ik me daar niet van. We kregen ruzie en ik heb enkele slagen gekregen. Ze zeiden dat ik het lef niet had om hem te vermoorden.

Voorzitter: Wat ging je daar dan gaan doen?

Verburgh: Om een oplossing te vinden. Ik wou zelf niet naar de politie voor iets dat ik niet gedaan had. Ik wou een oplossing voor hen, ik wou weten wat zij van plan waren. 

Voorzitter: De ramen van de caravan stonden open. Je kon er toch uit?

Verburgh: Dat hebben ze me ook gezegd. Maar ik heb daar toen niet aan gedacht.

Voorzitter: Dan was je toch niet zo bang, hé?

Verburgh: Toch wel. Als je in m'n plaats was geweest, was je dat ook geweest. Ik heb daar niet aan gedacht.

Voorzitter: Heb je de feiten gezien?

Verburgh: Ik heb het niet gezien. Maar wel gehoord. Net ervoor zei Julien nog: "Het gaat niet, hij leeft nog." Alain sneed hem de keel over en riep toen "Allahoe Akbar".

Romuald Verburgh krijgt opnieuw het woord. Hij voelt zich gepakt door de plotse wending in de verklaringen.

Verburgh: Hij (Julien Butera, red.) verandert elke keer opnieuw zijn verklaringen.

Voorzitter: Jij hebt ook niet meteen de waarheid gezegd, hé?

Verburgh: Dat klopt. Maar bij de onderzoeksrechter heb ik wel mijn verhaal gedaan. We zijn naar die caravan gegaan, gewoon om te zien hoe het er uit zag. Maar het is eigenlijk volledig geëscaleerd. 

Butera komt tussen: Ik had hem net buiten gegooid. Ik nam hem weer binnen. En nog geen 24 uur later doet hij weer hetzelfde. Daarom heb ik hem wakker gemaakt.

Verburgh pikt in: Mihael is dan in de zetel gaan zitten. Julien en Alain hebben hem dan aangesproken over die diefstallen. Ik ging naar het toilet en toen ik terugkeerde, zag ik hoe Alain een slag gaf. Mihael weerlegde alles wat zij zeiden. Daarom werden zij "duller en duller". Het duurde allemaal een kwartier of twintig minuten. Toen Alain met dat mes terugkeerde, dacht ik dat hij hem bang wou maken. Want Alain is geen vechter. Maar het escaleerde zo snel... Het slachtoffer vroeg om weg te mogen. Hij wou z'n schoenen aandoen. Maar dat lieten ze hem niet toe. 

Voorzitter: Heeft u hen proberen te stoppen?

Verburgh: Ja, ik heb tegen hen allebei geduwd. Om ze te stoppen.

Twee andere: Neen, niet waar.

Voorzitter: Waarom heb je niets anders gedaan?

Verburgh: Wat kon ik doen, als ze een mes hebben? Ik ben ook geen Superman, hé. Die hier (wijst naar Butera) gaat ervoor, hoor. Ik had schrik voor mezelf.

Voorzitter: Je had toch een gsm bij? En je stond toch een tijdje apart, omdat je er niets mee te maken wou hebben?

Verburgh: Dat is misschien wel een fout geweest van me. Maar ik was in paniek en vreesde ook voor m'n leven. Op zo'n moment denk je daar niet meteen aan. Hoe zouden zij reageren als ze me naar de politie zagen bellen? Maar ik ben daar inderdaad wel verkeerd geweest. 

Voorzitter: Was jullie inschatting niet dat het slecht met hem ging? En dat jullie hem volledig moesten doodmaken en ook wegmaken?

Butera: Ik heb nooit gezegd dat we hem gingen afmaken. Als het gebeurd was, heb ik wel geholpen om het lijk in een andere caravan te leggen. Ik heb toen tegen Romuald gezegd dat hij zich uit de voeten moest maken. Ik zou Alain helpen. 

Voorzitter (ironisch): Jullie zijn wel begripvolle mensen. Jullie zaten zo in met de kinderen van Romuald. Maar ondertussen lag die arme jongen wel op de grond, hé.

Voorzitter: Waarom was u zo kwaad op die jongen (het slachtoffer, red.)

Deltrude: We hadden hem geholpen. En hij heeft ons toch bestolen. Dat kon ik niet verdragen.

Voorzitter: Vond u dat zware diefstallen?

Deltrude: Voor mij waren dat ernstige feiten. Maar zo ver had het niet mogen komen. Alleen, mijn frigo was vol en ik trof die leeg aan. 

Voorzitter: Reageerde hij agressief toen je hem sloeg?

Deltrude: Neen, hij heeft zich niet verweerd. Dat maakte mij eigenlijk nog bozer. Het enerveerde me dat er geen reactie kwam. 

Voorzitter: Hij was uiteindelijk zo toegetakeld dat er geen andere mogelijkheid meer was dan hem te doden?

Deltrude: Neen, er was inderdaad geen andere oplossing meer. Na die slagen met die pot was het gedaan. Ik zag hoe hij reageerde. We gingen te ver en toen haalde ik een groot broodmes en heb ik hem de keel overgesneden. Butera was toen bezig met zijn gsm, voor zijn muziek. 

Daarmee verandert Deltrude plots weer zijn verklaring. Want in eerdere verklaringen zei hij dat Butera hem toonde hoe hij het slachtoffer de keel moest oversnijden. Dat trekt hij nu weer in.

Voorzitter: U wou hem in zijn gezicht "merken" omdat hij 110 euro had gestolen.

Deltrude: Ik wou dat hij niet zou vergeten dat we hem eten en onderdak hadden gegeven. Ik vond dat niet correct. 

Voorzitter: Vindt u dat nog steeds correct?

Deltrude: Neen. Ik heb vijf jaar gehad om na te denken. Het feit is hier dat niemand tegen de andere zei om te stoppen. Het was een aaneensluiting van gewelddaden en wreedheden geweest. 

Voorzitter: Romuald wou jullie toch verschillende keren stoppen?

Deltrude (met een lach): Neen, dat is niet waar. 

Voorzitter: Hoe gingen de slagen die Romuald gaf dan?

Deltrude: Hij gaf een schop en vuistslagen.

Voorzitter: U heeft de onderzoeksrechter en speurders wel een beetje belazerd over de rol van Romuald in uw versie, hé? Waarom beschermde u Romuald? Had u misschien een relatie met hem?

Deltrude: Neen. Helemaal niet. Hij interesseert mij niet. 

Butera komt plots tussen: Ik dacht dat hij misschien op Romuald verliefd was. En daarom wou hij misschien de confrontatie met mij niet aangaan.

Voorzitter: Meneer Deltrude, waarom interesseerde Romuald Verburgh u niet?

Deltrude: Hij is een agressief persoon en ik heb dingen bij hem gezien die mij totaal niet aanstaan.

Voorzitter: Je was hem toch aan het helpen. Je was hem toch niet aan het wegduwen. Hij zat toch minstens in uw kennissenkring?

Deltrude: Het doel voor mij was om een eigendom te verhuren. Of hij nu agressief was of niet. Ik wou verhuren, niet zijn babysitter zijn.

Voorzitter: Waarom wacht je zo lang om dat nu te zeggen? Je kan je toch voorstellen dat je hier mensen mee verrast?

Deltrude: Ik denk dat de waarheid nu aan het licht moet komen. Het is de laatste kans die we hebben om de waarheid te vertellen.

Voorzitter: Ja.. Dat is wel een serieuze wending in uw verklaring.

Opvallend: Butera maant Deltrude aan om te spreken. En om te zeggen dat de derde beschuldigde Romuald Verburgh het slachtoffer geslagen heeft. Iets wat hij al jarenlang in elke verklaring ontkent. Toch meteen een straffe uitspraak.

Voorzitter tegen Deltrude: Waarom zegt u nu plots iets anders?

Deltrude: Ik heb hem beschermd omdat hij net een kind had. En ik wilde niet dat hij naar de gevangenis zou moeten. En dat hij bij zijn vrouw en kind zou blijven.

Voorzitter: Wat u nu verteld, zal hem in die redenering niet veel helpen.

Deltrude: Het zal hem niet helpen, maar het is de waarheid.

Voorzitter: Ik begrijp dat u nu in het nauw gedreven bent. En dat is niet mijn bedoeling. Maar u hebt onmiddellijk na uw aanhouding niet helemaal de waarheid gezegd, hé?

Butera: Ja, dat klopt, ja.

Voorzitter: Het zou goed zijn dat we vandaag en de komende week tot de waarheid komen.

Butera: Ik heb nu al de waarheid verteld, hoe het gebeurd is. 

Voorzitter: Je ligt nu in de weegschaal. Het is uw proces en dat van de andere twee.

Butera: Daarom wil ik zo eerlijk mogelijk zijn. Voor een goeie, allez aangepaste straf. Ik wil nu gewoon dat iedereen de waarheid zegt over wat hij gedaan heeft. 

Voorzitter: Zou u sommige zaken - door uw drank- of middelengebruik - niet verkeerd herinneren?

Butera: Dat kan.

Butera: Ik was met mijn telefoon bezig toen ik Alain met dat broodmes bezig was. Hij riep dat hij nog niet dood was. Toen is hij er een tweede keer op gevlogen.

Butera: Dan heb ik de foutste beslissing van mijn leven genomen. En beslist om het lijk in een andere caravan te leggen. Ik moest daar slapen, maar ik wou niet met een lijk in dezelfde caravan slapen. Ik heb toen tegen Romuald gezegd dat hij zich uit de voeten moest maken. Hij had net een kindje...

Voorzitter: Ik zeg niet dat je liegt, want dat mag ik niet zeggen. Maar er waren toch dingen in uw verklaring die niet helemaal juist waren. Zo zei u dat u op een bepaald moment weg ging...

Butera (twijfelend): Dat weet ik niet meer. Ik heb dat gezegd om Romuald uit de wind te zetten.

Voorzitter: Het is toch vreemd. Jij slaat iemand als eerst. Alain reageerde daar ook op. En jij wou ondertussen de wifi van je box verbinden? Je wou er wat muziek bij?

Butera: Ik wou gewoon echt dat dat werkte. Ik was met de rest niet bezig.

Voorzitter: Waarom sloeg Romuald het slachtoffer? Hij was toch niet bij hem thuis geweest?

Butera: Hij had geen reden om hem te slaan. Dat moet je misschien aan hem vragen.

Voorzitter: Die jongen moet toch aan het roepen zijn? Hoe moeten we ons dat voorstellen?

Butera: Die deed niets. Die had massa's cocaïne in zijn lijf. Maar hij had geen geld, die leefde bij ons en... Toen hij rechtkwam en zich stelde, heb ik die spies gepakt en gestoken. Maar zelfs toen Alain zei "Je vais te crêver" was hij niet bang. 

Voorzitter: Je spreekt jezelf ook soms tegen, hé. Je zei dat Romuald de meeste slagen gaf?

Butera: Neen, hij heeft hem twee keer geslagen. Misschien drie. En met zijn scheenbeen misschien nog een vierde keer. Daarna heeft Alain hem met dat aardappelmes in zijn gezicht gesneden. Daarna is Romuald naar achter gegaan. Hoe ik dat weet? Ik heb nog gekeken naar hem toen Mihael aan het sterven was. Ik heb toen nog gezegd: "Wat moet ik nu doen?"

Voorzitter: Jullie hebben het alle drie zien gebeuren. Minstens gehoord. Er zijn verschillende verklaringen die tegenstrijdig zijn. In die mate dat het niet kan, dat één van jullie niet de waarheid spreekt. En daar moeten we hier nu proberen uit te komen. En het zou natuurlijk goed zijn dat jullie er aan mee werken.

Voorzitter: Een zekerheid is dat Mihael, het slachtoffer, in de caravan was. En dat jullie er alle drie ook waren. En dat hij geslagen is, zeer erg geslagen is. En dat uiteindelijk ook zijn keel is overgesneden. Hoe kwam het dat het slachtoffer daar was?

Butera: Ik ben hem tegengekomen. Hij sliep een beetje overal. Ik zei hem dat hij bij mij in de caravan mocht komen, ik had toch twee kamers. Ik heb zijn kleren gewassen en eten gegeven. Hij mocht nemen wat hij wou. In het begin ging dat goed. Maar na verloop van tijd toonde hij geen respect. Ik vond zalm op de grond en een kapot glas. Dat was de druppel, toen moest hij er uit.

Butera: De dag ervoor ging Mihael bij Alain slapen. Daarna is hij 's morgens bij mij gekomen. Hij heeft zich geëxcuseerd. Ik heb hem terug binnen gepakt. Dat had ik nooit mogen doen. Toen moest ik naar het OCMW om 9 uur. Hij is toen gaan slapen. Ik ben toen naar de caravan van Alain geweest, en daar was het een puinhoop. Het geld was weg en de frigo was leeg. Ik ben dan naar het OCMW geweest en heb nog boodschappen gedaan.

Butera: Daarna zijn Alain en ik beginnen drinken in de chalet. Daarna kwam Romuald erbij. Hij wou ook graag een caravan op de camping hebben. We waren op dat moment Mihael eigenlijk al vergeten. Wat later gingen we naar mijn caravan. En daar lag Mihael te slapen. Er lag nog steeds zalm op de grond en er was bier op de grond gemorst. 

Butera: Ik heb hem wakker gemaakt en heb hem in de zetel een pintje gegeven. Maar ik zag dat pintje weer vallen. En toen heb ik hem als eerste geslagen. Een paar vuistslagen en met mijn vlakke hand. Hij bloedde een beetje uit zijn neus. Ik gaf hem een pot om het bloed in op te vangen. Ik wou geen bloed op de grond. Hij duwde die terug en toen heb ik hem met die pot geslagen.

Butera: Toen het bloed niet meer liep, kwam hij recht. En begon hij zich tegen mij te stellen. Ik zei dat hij niet kuiste en dat hij dingen "pikte". Ik probeerde hem te helpen, maar hij stak me in de problemen. Ik had een spies van de barbecue vast en heb hem in zijn arm gestoken. Niet in zijn keel, of zo... En dan is Alain er op gevlogen. Mihael zei toen dat Alain een "vuile pedo" was. En dan is het begonnen. Alain heeft hem toen met een aardappelmes gesneden. En Romuald gaf hem slagen.

De derde verdachte gaat meteen van start, in het plat Oostends: "Ik ben Romuald Verburgh. Ik woon samen met mijn vriendin en dochter. Ik heb veel problemen gehad als kind. Ik ben in instellingen geplaatst tot mijn zeventien jaar. Ik ging alleen wonen toen mijn ex-vrouw zwanger was van mijn eerste zoon. Wij zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Ik heb bij de stad Oostende gewoond. Niet veel later ben ik in de gevangenis beland. Toen ik buiten kwam, ging ik wel weer her en der aan het werk. Nu woon ik zoals een normaal gezin met mijn vriendin en dochter.

Voorzitter: Hoeveel kinderen heeft u? 

Verburgh: Een dochter met mijn vriendin nu. En nog drie zonen.

Voorzitter: U zat eerder in de gevangenis?

Verburgh: Ja, voor kleine dingen. Ik leefde op straat en stal voor eten en drinken.