Of ze de beslissende aanval van Vleuten in de laatste kilometer had gezien? “Jawel”, zuchtte Kopecky. “Maar ze kwam met zoveel snelheid van achteruit, zelfs al reageer je meteen dan nog moet je een gat dichten. En iedereen wist: degene die het gat dichtte, was sowieso verloren. Ik had eigenlijk geen andere optie dan niet onmiddellijk te reageren.”

Maar daardoor werd het dus geen goud, en wel zilver. Jammer, doodjammer. Want voorts verliep alles nagenoeg de hele dag perfect voor Kopecky. Ja, er was een val helemaal in het begin van de wedstrijd. “Dat was gewoon stom. Die heeft mij niet gehinderd.” En het eerste half uur vreesde ze ook even voor de rest van de namiddag. “Toen voelde ik mij niet zo goed. Maar eenmaal op die lange klim (Mount Keira, red) was dat al voorbij. Ik ging vlot omhoog. Zoals ik ook op de klimmetje op het lokale parcours nooit in de problemen kwam. Ik liet me wel altijd een beetje doorzakken, maar dat was vooral om de benen te kunnen sparen.” Zelfs toen in volle finale vijf rensters er vandoor gingen en er even een beslissend kloofje leek te vallen, panikeerde Kopecky nooit. “Omdat we ze altijd zagen rijden. Dat motiveert de achtervolgers. Terwijl ze met vijf vooraan sowieso zouden beginnen twijfelen.” Zelfs de vaststelling dat Kopecky zelf flink wat werk moest opknappen om die vijf uiteindelijk terug te pakken, raakte niet aan haar vertrouwen. “Er werd inderdaad wel heel veel naar mij gekeken. Elke keer ik even van kop ging, zag je de anderen denken: je zal het toch zelf moeten doen. Dat was wel een beetje frustrerend.” Maar de grote frustratie zou uiteindelijk aan de finish volgen. Zonder die late uitval van Van Vleuten, wist Kopecky, had ze altijd die regenboogtrui gehad. “En daardoor ben ik zo ontgoocheld”, zuchtte ze. “Toen we de laatste kilometer ingingen, dacht ik nog: ‘Vos is eraf, dit is de kans van mijn leven.’ Elke keer als ik daaraan terugdenk, besef ik weer dat er zoveel meer inzat. Tweede is uiteindelijk niet slecht, en ik besef best dat ik een goed WK rij, maar gezien de ambitie waarmee ik hier gestart was, is dit gewoon een teleurstelling. Gelukkig is het nog tweede, en niet vierde zoals op de Spelen. Daar had ik helemaal geen medaille. Dat was nog spijtiger.”

Toch mag het haar ook vertrouwen geven, besefte ze. Na de tegenvallende Tour had ze nog even overwogen om helemaal niet naar het WK te komen. “Ik had het inderdaad moeilijk na de Tour”, beaamde ze. “Maar door die enorme opkikker op het EK (waar ze tweemaal goud pakte op de piste, red) wist ik dat het verkeerd zou zijn om niet naar Australië af te reizen. Uiteindelijk heeft die periode er misschien wel voor gezorgd dat ik deze prestatie heb kunnen leveren. Terwijl andere rensters een heel seizoen vol aan de bak gingen, heb ik in augustus rust genomen. Toen was dat gevoel dubbel: ik twijfelde of ik wel genoeg getraind had. Maar daardoor was ik wel volledig uitgerust voor dit WK. Wie dacht dat dit de wedstrijd te veel voor mij zou zijn, heeft ongelijk gekregen. Alleen doodjammer dat ik dit niet met een gouden medaille kan bekronen.”

(lees verder onder de foto)

Ludwig Willems: “Dit is gewoon superjammer”

Ook bij bondscoach Ludwig Willems overheerste de ontgoocheling. “Eigenlijk moet je tevreden zijn met een podium maar als je er zo dicht bij bent, dan overheerst de ontgoocheling.” De Kempenaar beleefde de laatste kilometer via de wedstrijdradio. “Blijkbaar heeft Lotte even getwijfeld. (Stilte) Dit is gewoon superjammer. Zo’n kans gaat Lotte niet krijgen. Ze wint de spurt schijnbaar met groot verschil. Moet je dan meteen op het wiel van Van Vleuten springen? Dat zijn beslissingen die je neemt in een fractie van een seconde.”

“Ik blik toch vooral terug op een geslaagd WK”, vervolgt Willems. “Als je ziet hoe we rijden met de jeugd, als je ziet hoe Lotte bij de elite de kroon op het werk zet. Het is duidelijk dat we stilaan op een zeker niveau beginnen te komen. Niet met één renster maar met een aantal meisjes die een sterke lichting aan het vormen zijn. Als ik zie hoe lang Justine (Gheskiere, red) nog meegaat. Een verrassing? Misschien voor jullie, niet voor mij. Zij mist nog wat ervaring en ontdekt nu pas wat ze allemaal kan. Dat maakt me blij en content.”

Of Lotte Kopecky zelf blij zou zijn? Willems: “Ik denk het niet. Vorig jaar wordt ze vierde op de Spelen en mist ze een medaille. Nu wordt ze tweede op het WK en mist ze de wereldtitel. Dat was twee keer heel zuur voor haar. En daar heb ook ik het lastig mee. Ze zal het misschien niet toegeven maar Lotte gaat deze tweede plaats niet kunnen plaatsen. Lotte is een topper en die zijn alleen maar blij met de zege.”

Justin Ghekiere: “Voel me schuldig”

Justine Ghekiere verraste zaterdag op het WK in Wollongong. Niet door de negentiende plaats, maar wel omdat ze tot diep in de finale deel uitmaakte van de groep met favorieten. “Ik was sterk, maar net niet goed genoeg om Lotte te helpen”, aldus Ghekiere na afloop. Aan de ene kant kan je wel tevreden zijn met het podium, maar aan de andere kant net niet die wereldtitel. Dat is super jammer. Ik hoopte dat Lotte voor de sprint zou kunnen gaan, maar dan hoor ik dat het Annemiek is. Ik weet ook niet wat je tegen haar kan doen”, zegt de 26-jarige Ghekiere bij Sporza. “Ik vind dat ik zelf een van de sterkste koersen heb gereden. Alleen voel ik me schuldig, omdat ik niets meer voor Lotte kon betekenen. Bij het laatste klimmetje moest ik zelf lossen, maar ik heb nog geprobeerd op de limiet te gaan.”

“Voor mezelf ben ik wel tevreden. Ik denk dat ik dit jaar toch weer een heel mooie stap voorwaarts heb gezet. Ik hoop in de toekomst een rol te kunnen spelen voor een wereldtitel van Lotte. Ik wil echt alles geven en m’n best doen. Ik denk dat ik vandaag getoond heb dat ik de selectie waard was”, vertelt Ghekiere.