Dagboeken overleden "Harry Potter"-acteur Alan Rickman (Sneep) worden gepubliceerd: "Intieme, opmerkzame en erg grappige verhalen"

Begin 2016 overleed Alan Rickman op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Fans wereldwijd rouwden om het verlies van de acteur, die niet alleen geliefd en geroemd was als professor Sneep in de "Harry Potter"-reeks, maar ook glansrollen vertolkte in "Love Actually", "Die Hard" en verschillende theaterstukken.

Twee jaar geleden maakte zijn weduwe Rima Horton bekend dat Rickman tot aan zijn dood dagboeken bijhield met de bedoeling ze ooit te publiceren. Op 18 oktober is het zover: 27 notitieboeken worden verzameld in één grote bundel, "Madly, deeply: the diaries of Alan Rickman". 

"Hij schreef in zijn dagboeken alsof hij met een vriend aan het praten was", zegt Alan Taylor, die de bundel heeft samengesteld. "De verhalen bieden een intrigerende kijk op hemzelf, zijn naasten en de wereld om hem heen. Ze zijn intiem, opmerkzaam en erg grappig."

Voor fans van "Harry Potter" vormen Rickmans’ memoires een feest van herkenning.

“6 oktober 2000. Eerste gesprek met Joanne Rowling (de auteur van de “Harry Potter”-boeken, nvdr.). Ik vertel haar: ‘Er zijn dingen die alleen Sneep en jij weten – ik moet ze ook weten.’ – ‘Je hebt gelijk’, antwoordt ze, ‘bel me morgen, niemand weet deze dingen’.”

“10 oktober 2000. Naar het tapasrestaurant gegaan met Sean Biggerstaff (Olivier Plank, nvdr.) en Robbie Coltrane (Hagrid, nvdr.). Vele bordjes gefrituurde lekkernijen gegeten, en in het hotel rode wijn en bonbons uit de minibar. Hopeloos…”

“19 februari 2001. Aan het einde van de dag vliegt Hedwig de uil over de Grote Zaal en laat hij de Nimbus 2000 in Harry’s schoot vallen. Dave, de trainer, kon niet slapen door het piekeren.”

“2 mei 2003. Dan Radcliffe (Harry Potter, nvdr.) is zo geconcentreerd geworden. Serieus en gefocust – maar wel nog steeds met gevoel voor plezier. Ik denk nog steeds niet dat hij een echte acteur is, maar hij zal ongetwijfeld regisseren/produceren.”

“12 april 2006. Zodra Sneeps kostuum aangaat, gebeurt er iets. Het wordt vreemd om spraakzaam, lachend en open te zijn. Zijn karakter vernauwt en verstrakt me. Geen goede eigenschap op een filmset, ik ben nog nooit zo niet-communicatief geweest met de crew.”

Het blijft lang niet bij passages over Harry Potter alleen: Rickman had een uitgesproken mening over politici, artiesten en films.

“11 september 2001. De aanval op het New York Trade Center. Repeteren voor "Private lives" in Londen. Vlak voor de dansrepetitie begint, komt het eerste bericht binnen. Een totale schok. De hele repetitie wordt irrelevant, maar we doen het toch. Om half acht ’s avonds kijken we naar de beelden op tv. Dat vliegtuig leek wel een mes dat door boter ging.”

"De film "About a boy", 2002. Het soort deprimerende Engelse film waarin alleenstaande moeders en Amnesty-medewerkers lelijke mensen in te grote truien zijn."

“14 februari 2007. Thuis gebleven en naar de Brit Awards gekeken. Liam Gallagher is een geweldige rockzanger maar een absolute klootzak.”

“3 mei 2008. Warm genoeg om buiten op het balkon te zitten. Koffie en The Guardian van zaterdag verdoven de nachtmerrie van Boris Johnson. Een fascistische burgemeester in Rome, Berlusconi, Sarkozy, president McCain?, Bush, Cameron in galop... God help ons.”

“5 november 2008. OBAMA WINT. Pas om 3 uur ’s nachts naar bed, en het lijkt erop dat er een wonder is gebeurd.”

Ook Rickmans vriendschappen komen uitvoerig aan bod.

“26 mei 2002. Twee uur rijden naar het prachtige huis van Liam Neeson en Natasha Richardson voor een etentje. Ook Meryl was daar. Meryl, als in: Streep. Ze blijkt heel leuk te zijn, en graag te roddelen. Moeilijk om niet te staren.”

“27 mei 2002. 16 uur: Dan Day-Lewis arriveert voor een partijtje tennis.”

“17 maart 2009. Een van de droevigste en meest surrealistische dagen ooit. Een vroeg telefoontje van Ralph Fiennes met verschrikkelijk nieuws. Natasha heeft een zware val gemaakt tijdens het skiën in Canada. Ze is hersendood, Liam vliegt naar daar om haar naar huis te brengen. Ik heb een uur op dezelfde plek gezeten. Afspraken afgezegd. Alles in een roes.”

Hij schroomde niet om ook over zijn ziekte, prostaatkanker, te schrijven.

“5 januari 2006. Wakker geworden om 5 uur, op weg naar het ziekenhuis om 05.45 uur, om 6 uur klaarmaken voor de operatie. Het lijkt wel een filmset, niets lijkt echt. Ik herinner me alleen de high van de pijnstillers in de verkoeverkamer. Attente, zorgzame mensen.”

De laatste getuigenis in het dagboek van Rickman dateert van 12 december 2015, ongeveer een maand voor hij stierf. Zijn vrouw, Rima Horton, vertelt over de laatste weken voor zijn dood. De laatste tijd schreef hij minder en minder. Hij at steeds minder en voelde zich ziek. "Toch deden we in die periode wat we al ons hele leven deden: we keken naar films en toneelstukken, we ontmoetten vrienden en gingen uit eten of vermaakten ons thuis. Alan keek veel naar de tv."

Plots ging het erg snel bergafwaarts. Op 20 december werd Rickman opgenomen in het hospitaal. "De laatste weken van Alan waren erg bijzonder. Zijn ziekenhuiskamer werd omgetoverd tot een woonkamer. Elke dag kwamen andere vrienden langs. Er werd veel gelachen. Hoewel hij bedlegerig was, maakte Alan een prominent deel uit van de gesprekken. Hij bereidde zelfs zijn eigen begrafenis voor. Alan koos waar het plaatsvond, wie zou spreken en welke muziek zou spelen. Ik was bij hem toen hij stierf. Hij had geen pijn. Plots was hij er gewoon niet meer."