Wereldkampioen Remco Evenepoel blikt terug op geweldig jaar, WK-tactiek én verklaart zijn opvallende viering: “Mooie revanche genomen”

“Ik kan het nog niet beschrijven. Dit is de mooiste koersdag van mijn leven. Na de eindzege in de Vuelta kwam ik naar Australië met het gevoel: alles mag, niks moet, maar natuurlijk droomde ik stiekem van de wereldtitel. Dat het is gelukt, is een hele dikke kers op een hele grote taart.”

“Laten we dat niet doen... Ook zonder die vergelijking besef ik hoe uniek mijn seizoen is. Mijn eerste zege in een monument en dan nog in eigen land. Dan de Clásica San Sebastián gevolgd door winst in de eerste grote ronde waar ik op volle kracht aan de start stond. Al mijn doelen van het jaar zijn behaald plus de wereldtitel er nog eens bij. Beter wordt het niet meer.”

“Omdat ik mijn lichaam eindelijk voor honderd procent ken. Na de Tirreno-Adriatico in maart had ik nog twijfels. Ik had moeite om de ideale balans te vinden tussen trainen en gewicht. Na de zege in Luik kwam de ommekeer. Ik kan nu ook beter met de druk om, ook al besef ik dat met deze trui nog meer druk op mij zal afkomen. Het is nu aan mij, mijn ploeg en mijn familie om daar zo goed mogelijk mee om te gaan.”

“Zeker, en mijn ploegmaten, de bondscoaches en de volledige omkadering van Belgian Cycling bedanken voor de voorbije twee weken. Na een zware Vuelta en lange reis kwam ik redelijk vermoeid toe in Australië. Je merkte toen terecht op dat ik er moe en bleekjes uit zag. Dat ik hier nu toch in de regenboogtrui sta, is mede dankzij hen. Ook over de koers die we hebben gereden kan ik alleen maar enorm fier zijn. We waren vooraf het sterkste blok op papier, maar ook het sterkste blok in de koers. Chapeau aan gans de ploeg.”

“Ja. We hebben bewezen dat het de juiste beslissing was om met twee kopmannen te koersen.”

“Een stom momentje. We moesten over een lange klim van zo’n twintig minuten. Ik wou zo weinig mogelijk gewicht meesleuren, dus ging ik net voor de voet van de klim nog mijn bidon afgeven aan de volgwagen en de bondscoach verwittigen dat mijn benen super aanvoelden. Aleen staken net op dat moment de Fransen de boel in de fik. Yves (Lampaert, red.) zei dat ik niet moest panikeren. De groep vooraan was te groot voor een vlotte samenwerking. Met Wout (Van Aert, red.) en Pieter (Serry, red.) hadden we ook de juiste pionnen mee.”

“Ik voelde mij sterk en wou de groep uitdunnen, maar de Fransen met een sterke Bardet viseerden mijn wiel. Zaterdag in de koers van de dames had ik echter gezien dat je op de strook net voor de aankomst, waar Van Vleuten aanviel, veel snelheid kon maken. Ik probeerde het precies op die plek en enkel Lutsenko kon volgen.”

“Het is een sterke coureur. Hij reed al eens top tien in de Tour. Ik hield dus wel rekening met hem, maar voelde al snel dat ik de betere was, want zijn kopbeurten werden steeds korter. Ik besloot dan alles of niks te spelen op de steile helling. Toen ik zag dat hij gelost was, was het vollebak richting de streep.”

“Ik wou daarmee zeggen dat de kritiek van vorig jaar na het WK in Leuven misschien onterecht was en we nu een mooie revanche hebben genomen.”

“Na de koers had ik echt geen honger, maar ‘s avonds heb ik met plezier een hamburger met frieten verorberd.”

“Neen. Als ik dat zou hebben gedaan, had ik allicht nadien moeten overgeven en was ik ziek geworden. Het zou toch zonde zijn om zo mijn eerste nacht als wereldkampioen te beleven.”

“Niet meer dit jaar. Ik wil nu van mijn off-seizoen genieten, maar zal het niet kunnen laten om deze week toch wat te gaan trainen in deze mooie trui.”

“Mooi. Ik vind het leuk om in mijn stad gevierd te worden. Ik hoop dat het niet regent die dag en er veel volk zal zijn.”

“Ik hoop het. Het zou mooi zijn. Bij deze een warme oproep.”

“Ik zal het haar voorstellen, maar vrees dat het niet gaat pakken. Ik zal nog een nieuw kostuum moeten vinden, maar daarvoor leg ik alle druk bij mijn mama.”